Θέλει τσαμπουκά η ζωή!

Και διαδέχονται η μία την άλλη οι στιγμές. Και χτίζουν ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια. Προστίθενται, μας ακολουθούν και μας χαρακτηρίζουν. Για άλλους είναι αλυσίδες στα πόδια, για άλλους συντροφιά. Για άλλους σηματοδοτούν τη φθορά ενώ για άλλους σημαίνουν εμπειρίες.

Έτσι είναι η ζωή. Θυμίζει εσένα. Γιατί είναι εσύ. Όσα έκανες ή δεν έκανες, όσα τόλμησες ή όσα φοβήθηκες, όσα δέχτηκες ή απέρριψες, όσα είπες ή όσα άφησες να καταπιεί η λήθη, όσα μοιράστηκες μα κι εκείνα που κράτησες για σένα, είναι όλα δικά σου. Δικές σου επιλογές. Ή μη επιλογές. Της στιγμής. Διότι το αποτέλεσμα αυτή το φέρνει πάντα. Όση προεργασία κι αν έχεις ρίξει εσύ πριν πάρεις οποιαδήποτε απόφαση, αυτή που θα σε καθορίσει στο τέλος θα είναι η στιγμή.

Όποια γεύση έχουν αφήσει όλα αυτά στην καρδιά σου, αυτή είναι η γεύση που θα ‘χει κι η ζωή σου καθώς περνώντας ο καιρός θα γεύεσαι το παρελθόν σου μέσα απ’ τις αναμνήσεις. Τις αναμνήσεις που ο ίδιος δημιούργησες. Μήπως όλα παρελθόν δεν είναι τελικά; Αναλόγως τη μονάδα μέτρησης που θα επιλέξεις να χρησιμοποιήσεις γι’ αυτήν την ίσως ανθρώπινη εφεύρεση. Τον χρόνο.

Οι στιγμές είναι χρόνου παρελθοντικού πάντως. Κι αν πιστέψουμε στους λάτρεις του «τώρα» -ένας απ’ τους οποίους εξάλλου τυχαίνει να είμαι κι εγώ- τότε αυτές είναι ό,τι στ’ αλήθεια έχουμε εν τέλει. Την ίδια ώρα που τρέχει το παρόν μας βιώνουμε πολλούς μικρούς θανάτους στιγμών. Αυτό που καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε είναι κατά πόσο αυτές οι θνησιγενείς μα πολύτιμες στιγμές κατάφεραν να αξιοποιηθούν απ’ τον τσαμπουκά μας.

Γιατί θέλει τσαμπουκά, φίλε μου, η ζωή. Θέλει τσαμπουκά η ίδια σου η ύπαρξη αν θέλεις να την υποστηρίξεις ώστε να μην καταλήξεις ένας απλός παρατηρητής των πάντων. Κοίτα, είναι δεδομένο ότι δεν μπορεί κανείς να σου εξασφαλίσει μια απόλυτα ευτυχισμένη πορεία χωρίς κανένα σκαμπανέβασμα κατά τη διαδρομή. Τα άσχημα διαδέχονται τα όμορφα μέσα απ’ την κατά το ήμισυ ίσως απρόβλεπτη φύση της ίδιας μας της ζωής και κάπως έτσι κάθε μας προσπάθεια αποκτά νόημα, κάθε μας χαμόγελο τεράστια αξία.

Γι’ αυτό σου λέω. Το παν είναι να τολμάς να ζεις με τρόπο τέτοιον ώστε κάθε φορά που θα κοιτάς πίσω σου οι στιγμές σου να είναι γεμάτες. Να σε βγάζουν ασπροπρόσωπο όχι απαραιτήτως πάντα λόγω ενός καλού αποτελέσματος, αλλά λόγω της προσπάθειάς σου, λόγω της φωτιάς σου. Λόγω της υπερέντασης και του θάρρους σου.

Κι αν δεν έχεις κάποιες φορές τα κότσια να διεκδικείς όσα σε γεμίζουν, όσα σε κάνουν χαρούμενο ή απλώς τα θέλεις πολύ, να ψάχνεις και να βρίσκεις. Να τα δημιουργείς απ’ το πουθενά. Να τα εφευρίσκεις. Να ονομάζεις αυθαίρετα θάρρος το κάθε σκάλωμά σου -αυτό λέγεται πείσμα- και να ορμάς πηγαίνοντας κόντρα στα φαντάσματα του μυαλού σου.

Αν θέλεις στ’ αλήθεια οι στιγμές σου να είναι -κι όχι απλώς να μοιάζουν- γεμάτες μάθε κι ότι υπάρχει μέσα σου και κάτι άτιμο, εκείνο που ίσως σε φοβίζει περισσότερο απ’ όλα. Λέγεται συναίσθημα. Άστο ν’ αναπνεύσει. Κι όταν νιώθεις, μοιράζεσαι, ερωτεύεσαι, νοιάζεσαι, αγαπάς, κοίτα να δίνεις το παρόν στις στιγμές εκείνες που σου χάρισαν απλόχερα μια τέτοια ευκαιρία. Την ευκαιρία του να συν-αισθανθείς. Να υπάρξεις μαζί. Να σε γνωρίσεις δίπλα σε ένα άλλο εγώ. Δε σου εγγυάται καμιά επόμενη γωνία μια δεύτερη ευκαιρία σε κανέναν τομέα. Γι’ αυτό όταν κάτι έντονο συμβαίνει, τόλμα να το ζήσεις στο κόκκινο και μην αφήσεις τον εαυτό σου να θεωρήσει δεδομένη τη στιγμή. Γεύσου την και μην πιστεύεις στο αύριό της.

«Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως ένα τοις εκατό αποτελείται από αιωνιότητα κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο να ‘ναι το τελευταίο.», λέει η Κική Δημουλά. Και συνεχίζει: «αλλά και τελευταίο ακόμη πιο φιλί θα λέγεται όσο καιρό τουλάχιστον θα το τραβολογάνε η μνήμη από τη μια μεριά η λήθη από την άλλη η καθεμιά δικό της θεωρώντας το.» Διότι τελικά «κάθε φιλί αποτελείται εξολοκλήρου από τον κίνδυνο να ‘ναι το τελευταίο». Γι’ αυτό σου λέω, ζήσε. Ζήσε τα φιλιά, ζήσε τις αγκαλιές, ζήσε τις επιθυμίες σου και φτιάξε αναμνήσεις. Είναι θεμέλια οι αναμνήσεις. Ένα άδειο παρελθόν, σκέψου το, ποτέ δεν αποτέλεσε κίνητρο για μια δυναμική συνέχεια.

Φτάσε στα άκρα σου, γίνε κομμάτια για όσα περισσότερο ποθείς, ξαναφτιάξε απ’ την αρχή τον εαυτό σου, γνώρισέ τον, προκάλεσέ τον, γέλα όταν κοντεύεις να τα χάσεις όλα, γίνε αδίστακτος όταν τα χάνεις, ξανακέρδισέ τα πάλι απ’ την αρχή, ερωτεύσου τα πάντα και «βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει την ψυχή». 

Ξέρεις γιατί; Γιατί αυτό είναι ζωή. Ένας εκστατικός μεθυσμένος χορός με μάτια κλειστά μπροστά στις αισθήσεις.

Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή
http://www.pillowfights.gr/devil-angel/thelei-tsampoyka-i-zoi/