Εξάλλου, αυτά τα χαμε πει απ’ την αρχή. Κι εγώ κι εσύ μαζί, τα χάνουμε όταν πρόκειται για συναισθήματα. Μας γεμίζει αυτός ο πανικός. Αυτός ο καταραμένος ο φόβος, που μας κάνει να κάνουμε βήματα προς τα πίσω, αντί προς τα μπρος. Είναι φορές που μας πνίγουν. Είτε απλά γιατί μας τρομάζουν, είτε γιατί δε γνωρίζουμε πώς να τα ελέγξουμε.
Ούτε εγώ –όπως κι εσύ– είμαι εύκολος άνθρωπος. Ίσως αυτός να ‘ναι κι ένας απ’ τους λόγους που τράβηξε ο ένας τον άλλον, ακόμα κι αν κάπου βαθιά μέσα μας ξέραμε πως για το δικό μας καλό θα έπρεπε να είχαμε κρατήσει τις αποστάσεις μας. Ό,τι έγινε όμως, έγινε και τώρα δεν αλλάζει. Τώρα, η σκέψη μου, ακόμα κι όταν εγώ δεν είμαι εκεί, θα συνεχίσει να βρίσκεται δίπλα σου. Γι’ αυτό λοιπόν, δε θέλω να ξεχαστείς.
Για όσο δε θα μπορώ να το κάνω εγώ, θέλω να προσέχεις τον εαυτό σου. Να σε προσέχεις, γιατί είσαι ό,τι πολυτιμότερο. Πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορείς να φανταστείς. Κι ακόμα κι όταν φοβάσαι, δε θα ‘σαι μόνος. Θα ‘χεις εμένα να πιαστείς. Αλλά ακόμα και να μη με ‘χεις, άσε μ’ εμένα, να ζεις όπως θες εσύ. Να κάνεις όλα όσα σε κάνουν να χαμογελάς. Να μην αναγκάζεις τον εαυτό σου να ζει καταστάσεις που τον καταπιέζουν και τον πνίγουν. Να μην τον κρατάς πίσω. Ούτε για μένα ούτε για κανέναν. Να τον αφήνεις να προχωρά μπροστά, κυνηγώντας τα όνειρά του. Όλα τα όνειρα που ξέρω πως μπορούν να πετύχουν με κανενός άλλου, παρά μονάχα τη δική σου δυναμική.
Να σε νοιάζει, λοιπόν, για σένα. Να θυμάσαι πως κάποιος, κάπου, πάντα νοιάζεται. Να σε φροντίζεις. Έτσι όπως θα ήθελα να σε φροντίζω κι εγώ. Να μην τρέχεις στο δρόμο. Να μην πίνεις, αλλά ούτε και να καπνίζεις πολύ. Να ξεκουράζεσαι όσο χρειάζεται και να μην προβληματίζεσαι σε σημείο που θα σε αρρωστήσει.
Σκοτούρες πολλές, μα όσο εσύ σε προσέχεις, λύσεις πάντα θα βρίσκεις. Να σε προσέχεις γενικά, γιατί όταν δεν μπορώ να το κάνω εγώ, τότε ανησυχώ. Και θα συνεχίσω να ανησυχώ, γιατί σε νοιάζομαι και θέλω να ‘σαι καλά, ακόμα κι αν εγώ δεν είμαι στη ζωή σου. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως υπάρχει περίπτωση να πάθεις το οτιδήποτε. Ειδικά σ’ αυτό τον κόσμο. Έναν κόσμο αλλοιωμένο και πολύ πιο διαφορετικό απ’ όσο θα θέλαμε.
Θέλω απλά να ξέρω πως είσαι καλά. Πως είσαι ευτυχισμένος και γελάς με την ψυχή σου. Το γέλιο σου βάζει φωτιά στα σκοτάδια μου, πάντα το έκανε. Και να ξέρεις πως χειμώνες, καλοκαίρια, μέρα, νύχτα, θα σε κρατάω στο μυαλό μου. Με νοιάζει να ξυπνάς όμορφα, να ‘χεις ανθρώπους να σε κάνουν να χαμογελάς και να σου δείχνουν πόσα αξίζεις.
Όσες φορές, λοιπόν, κι αν πέσεις, πάντα να συνεχίζεις να στέκεσαι ξανά στα πόδια σου. Όχι για μένα, αλλά για σένα. Γιατί το αξίζεις. Να σε προσέχεις, λοιπόν, μιας και δεν μπορώ να το κάνω πάντα πια εγώ…
Συντάκτης: Ευαγγελία Νικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή
https://www.pillowfights.gr/firestorm/na-prosexeis/
