Τις πιο πολλές φορές προκαλεί όλα τα παραπάνω ταυτόχρονα και δεν είναι άλλη απ’ τη νοσταλγία.
Ξυπνάει μέσα από αρώματα, μέσα από εικόνες, μέρη, φωτογραφίες, χαμόγελα, τραγούδια, στίχους, αγκαλιές κι όχι μόνο. Είναι ύπουλη, είναι γλυκόπικρη και λιγάκι σαδίστρια, όμως, υπό την επήρειά της κι εσύ ο ίδιος νιώθεις μαζοχιστής και γουστάρεις.
Είσαι στο μπαλκόνι σου, τυχαίνει να έχει και πανσέληνο, σε βρίσκει ευάλωτο με τ’ ακουστικά στ’ αφτιά απ’ όπου επίσης εντελώς τυχαία ακούγεται εκείνο το τραγούδι που σου είχε στείλει ο μεγαλύτερός σου έρωτας κάποτε και ξαφνικά αρχίζεις ν’ αναπολείς τα πρώτα βλέμματα, τα πρώτα αγγίγματα, τα μηνύματα που ανταλλάζατε, πώς σε έκαναν να νιώθεις οι συζητήσεις σας, εκείνα τα πονηρά χαμόγελα που έλεγαν περισσότερα κι απ’ τα γεμάτα υπονοούμενα λόγια σας. Και σκέφτεσαι τώρα, εσύ, ενώ έχεις μεταφερθεί στο παρελθόν ολοκληρωτικά, αν υπάρχει έστω και μια χαζή πιθανότητα η παιδιάστικη σκέψη σου ότι παίζει να κοιτάτε το φεγγάρι την ίδια στιγμή να είναι αληθινή. Διότι αυτά κάνει η νοσταλγία.
Σε παραμυθιάζει κι εσύ αισθάνεσαι σαν πρωταγωνιστής στην ταινία της ζωής σου σε μια απ’ τις πιο δυνατές χωρίς διάλογο σκηνές. Ξέρεις, αυτές που ο ηθοποιός ατενίζει το άπειρο με γοητευτικό βλέμμα και παίζει από πίσω το εξίσου νοσταλγικό soundtrack καθώς οι σκηνές του παρελθόντος του περνάνε μπροστά απ’ τα μάτια του; Ε, αυτό. Άραγε να με σκέφτεται απόψε όπως εγώ; Σκέφτεσαι. Καμία απάντηση.
Περπατάς στον δρόμο ανέμελος και ξαφνικά ένα άρωμα σε αρπάζει κυριολεκτικά από τα μούτρα και σε πετάει σε μια άλλη εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί και που κάποτε ίσως σε πλήγωνε πιο πολύ από καθετί άλλο, μα εκ των υστέρων τη νοσταλγείς και νιώθεις τυχερός γιατί όσα δεν υπάρχουν πια στη ζωή σου κατάφερες και τα έζησες στο μέγιστο βαθμό.
Άλλες φορές πάλι περνάς από μέρη γνωστά και μάντεψε. Η νοσταλγία κρύβεται στα παγκάκια που αλήτευες, ή που την περίμενες, ή τον περίμενες να εμφανιστεί τρελός από έρωτα και καρδιοχτύπι. Κρύβεται στα στενά όπου σου έκλεψε εκείνο το παρορμητικό φιλί, στην είσοδο εκείνης της πολυκατοικίας που στριμωχτήκατε κάποτε γιατί έβρεχε κι εσείς είχατε καυλώσει τόσο που δεν υπολογίζατε κανέναν και τίποτε.
Ξυπνάει μέσα από αρώματα, μέσα από εικόνες, μέρη, φωτογραφίες, χαμόγελα, τραγούδια, στίχους, αγκαλιές κι όχι μόνο. Είναι ύπουλη, είναι γλυκόπικρη και λιγάκι σαδίστρια, όμως, υπό την επήρειά της κι εσύ ο ίδιος νιώθεις μαζοχιστής και γουστάρεις.
Είσαι στο μπαλκόνι σου, τυχαίνει να έχει και πανσέληνο, σε βρίσκει ευάλωτο με τ’ ακουστικά στ’ αφτιά απ’ όπου επίσης εντελώς τυχαία ακούγεται εκείνο το τραγούδι που σου είχε στείλει ο μεγαλύτερός σου έρωτας κάποτε και ξαφνικά αρχίζεις ν’ αναπολείς τα πρώτα βλέμματα, τα πρώτα αγγίγματα, τα μηνύματα που ανταλλάζατε, πώς σε έκαναν να νιώθεις οι συζητήσεις σας, εκείνα τα πονηρά χαμόγελα που έλεγαν περισσότερα κι απ’ τα γεμάτα υπονοούμενα λόγια σας. Και σκέφτεσαι τώρα, εσύ, ενώ έχεις μεταφερθεί στο παρελθόν ολοκληρωτικά, αν υπάρχει έστω και μια χαζή πιθανότητα η παιδιάστικη σκέψη σου ότι παίζει να κοιτάτε το φεγγάρι την ίδια στιγμή να είναι αληθινή. Διότι αυτά κάνει η νοσταλγία.
Σε παραμυθιάζει κι εσύ αισθάνεσαι σαν πρωταγωνιστής στην ταινία της ζωής σου σε μια απ’ τις πιο δυνατές χωρίς διάλογο σκηνές. Ξέρεις, αυτές που ο ηθοποιός ατενίζει το άπειρο με γοητευτικό βλέμμα και παίζει από πίσω το εξίσου νοσταλγικό soundtrack καθώς οι σκηνές του παρελθόντος του περνάνε μπροστά απ’ τα μάτια του; Ε, αυτό. Άραγε να με σκέφτεται απόψε όπως εγώ; Σκέφτεσαι. Καμία απάντηση.
Περπατάς στον δρόμο ανέμελος και ξαφνικά ένα άρωμα σε αρπάζει κυριολεκτικά από τα μούτρα και σε πετάει σε μια άλλη εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί και που κάποτε ίσως σε πλήγωνε πιο πολύ από καθετί άλλο, μα εκ των υστέρων τη νοσταλγείς και νιώθεις τυχερός γιατί όσα δεν υπάρχουν πια στη ζωή σου κατάφερες και τα έζησες στο μέγιστο βαθμό.
Άλλες φορές πάλι περνάς από μέρη γνωστά και μάντεψε. Η νοσταλγία κρύβεται στα παγκάκια που αλήτευες, ή που την περίμενες, ή τον περίμενες να εμφανιστεί τρελός από έρωτα και καρδιοχτύπι. Κρύβεται στα στενά όπου σου έκλεψε εκείνο το παρορμητικό φιλί, στην είσοδο εκείνης της πολυκατοικίας που στριμωχτήκατε κάποτε γιατί έβρεχε κι εσείς είχατε καυλώσει τόσο που δεν υπολογίζατε κανέναν και τίποτε.
Αιωρείται πάνω από θέες και σε ταξιδεύει από ταράτσα σε ταράτσα ώσπου να συναντήσεις τον ορίζοντα και το ηλιοβασίλεμά του. Εκείνο που φωτογραφίζατε μαζί γιατί τρελαίνεστε κι οι δυο για ηλιοβασιλέματα. Εκείνο που μοιραζόσασταν με την παρέα σου τα καλοκαίρια όταν σας έβρισκε η νύχτα σε παραλίες κάπου μεταξύ εφηβείας κι ενηλικίωσης να νοσταλγείτε τότε έρωτες μελλοντικούς.
Γιατί υπάρχει κι αυτή. Η νοσταλγία για το μέλλον που ακόμη δεν έφερε όσα είχες ονειρευτεί κάποτε. Όποια μορφή κι αν έχει, όπου κι αν κρύβεται είναι ταξιδιάρα κι αδίστακτη. Είναι καλλιτέχνης και συνεργάζεται με όλα σου τα συναισθήματα για να δημιουργήσει εικόνες κι αισθήσεις. Ξέρει να ζωγραφίζει στη μνήμη, ξέρει να τραγουδάει και να συνθέτει μουσικές για κάθε ερωτευμένο ή απελπισμένο, ξέρει να μετατρέπει τις σκέψεις σε ξεσπάσματα και κείμενα γεμάτα απ’ τα διάσπαρτα κομμάτια ενός μυαλού που δεν άντεχε άλλο να τα κρατάει όλα μέσα του. Ξέρει να κάνει μοντάζ στις αναμνήσεις και να φωτογραφίζει μέρη και πρόσωπα αιχμαλωτίζοντας μέσα τους κόσμους ολόκληρους. Τους δικούς σου κόσμους.
Είναι εκείνη που θα σε κάνει να σκέφτεσαι στο τέλος της ημέρας ότι σε αυτή τη ζωή καλό είναι ποτέ να μη λέμε ποτέ, γιατί όλα μπορούν να συμβούν. Λες κι όσα έζησες ως τώρα αποδεικνύουν πως μπορείς να ζήσεις κι άλλα τόσα εξίσου ή και πιο όμορφα, πιο απρόβλεπτα ή και το ίδιο χαοτικά, ακόμη και να επιστρέψουν στιγμές που κάποια απελπισμένα βράδια απέκλεισες απ’ την καθημερινότητά σου. Είναι ικανή για όλα. Το ίδιο κι εσύ.
Γιατί υπάρχει κι αυτή. Η νοσταλγία για το μέλλον που ακόμη δεν έφερε όσα είχες ονειρευτεί κάποτε. Όποια μορφή κι αν έχει, όπου κι αν κρύβεται είναι ταξιδιάρα κι αδίστακτη. Είναι καλλιτέχνης και συνεργάζεται με όλα σου τα συναισθήματα για να δημιουργήσει εικόνες κι αισθήσεις. Ξέρει να ζωγραφίζει στη μνήμη, ξέρει να τραγουδάει και να συνθέτει μουσικές για κάθε ερωτευμένο ή απελπισμένο, ξέρει να μετατρέπει τις σκέψεις σε ξεσπάσματα και κείμενα γεμάτα απ’ τα διάσπαρτα κομμάτια ενός μυαλού που δεν άντεχε άλλο να τα κρατάει όλα μέσα του. Ξέρει να κάνει μοντάζ στις αναμνήσεις και να φωτογραφίζει μέρη και πρόσωπα αιχμαλωτίζοντας μέσα τους κόσμους ολόκληρους. Τους δικούς σου κόσμους.
Είναι εκείνη που θα σε κάνει να σκέφτεσαι στο τέλος της ημέρας ότι σε αυτή τη ζωή καλό είναι ποτέ να μη λέμε ποτέ, γιατί όλα μπορούν να συμβούν. Λες κι όσα έζησες ως τώρα αποδεικνύουν πως μπορείς να ζήσεις κι άλλα τόσα εξίσου ή και πιο όμορφα, πιο απρόβλεπτα ή και το ίδιο χαοτικά, ακόμη και να επιστρέψουν στιγμές που κάποια απελπισμένα βράδια απέκλεισες απ’ την καθημερινότητά σου. Είναι ικανή για όλα. Το ίδιο κι εσύ.
Γι’ αυτό όταν νοσταλγείς ποτέ μη μένεις μόνο στις αναμνήσεις. Όσα υπήρξαν κάποτε θα τα διαδεχτούν κι άλλα που πρέπει να σε βρουν ετοιμοπόλεμο ακόμη κι αν κάποια από αυτά τα άλλα είναι αναβιώσεις απ’ όλα όσα πόθησες πάρα πολύ κάποτε. Εξάλλου είπαμε. Ποτέ μη λες ποτέ.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή
http://www.pillowfights.gr/devil-angel/nostalgia-synaisthima-glykopikro/
http://www.pillowfights.gr/devil-angel/nostalgia-synaisthima-glykopikro/
