Χάσαμε τις πολύτιμες αναμνήσεις μας…
Αναμνήσεις που κρατάμε γερά στη ζωή μας, τις προστατεύουμε σαν φυλαχτά από το πέρασμα του χρόνο!
Και όσες πλέον χάνουμε, τις χάνουμε για να κάνουμε πιο εύκολη την καθημερινότητα μας, να γίνει πιο απλή.
Έτσι μας το πλάσαραν, έτσι μας το πούλησαν. Προσπαθώντας να μας βάλουν στο καλούπι της τεχνολογίας να εκσυγχρονιστούμε…
Δεν λέω, η τεχνολογία είναι άριστη και χρήσιμη, κάνει θαύματα. Έχει δώσει λύσεις σε πολλά σοβαρά προβλήματα που χρόνια ταλαιπωρούσαν κόσμο και κοσμάκη. Ειδικά πάνω στον τομέα της Ιατρικής έχει σώσει ζωές και σε πολλά ακόμα κομμάτια στην καθημερινότητά μας που την κάνει ακόμα πιο απλούστερη και πιο εύκολη.
Μόνο που η τεχνολογία το μοναδικό που δεν μπορεί να κάνει, είναι να καλύψει τα συναισθήματα μας, τον εσωτερικό μας κόσμο, όσα αγαπάμε και αγαπήσαμε, όσα νιώθει και θέλει να κρατά η καρδιά μας…δεν κρατά τις αναμνήσεις μας γερά!!!
Αναμνήσεις που κρατάμε γερά στη ζωή μας, τις προστατεύουμε σαν φυλαχτά από το πέρασμα του χρόνο!
Και όσες πλέον χάνουμε, τις χάνουμε για να κάνουμε πιο εύκολη την καθημερινότητα μας, να γίνει πιο απλή.
Έτσι μας το πλάσαραν, έτσι μας το πούλησαν. Προσπαθώντας να μας βάλουν στο καλούπι της τεχνολογίας να εκσυγχρονιστούμε…
Δεν λέω, η τεχνολογία είναι άριστη και χρήσιμη, κάνει θαύματα. Έχει δώσει λύσεις σε πολλά σοβαρά προβλήματα που χρόνια ταλαιπωρούσαν κόσμο και κοσμάκη. Ειδικά πάνω στον τομέα της Ιατρικής έχει σώσει ζωές και σε πολλά ακόμα κομμάτια στην καθημερινότητά μας που την κάνει ακόμα πιο απλούστερη και πιο εύκολη.
Μόνο που η τεχνολογία το μοναδικό που δεν μπορεί να κάνει, είναι να καλύψει τα συναισθήματα μας, τον εσωτερικό μας κόσμο, όσα αγαπάμε και αγαπήσαμε, όσα νιώθει και θέλει να κρατά η καρδιά μας…δεν κρατά τις αναμνήσεις μας γερά!!!
Νοσταλγώ τις φωτογραφίες που τρέχαμε να εμφανίσουμε για να τις δούμε, να τις βάλουμε στο άλμπουμ, στα κάδρα του σπιτιού και άλλες στο γραφείο μας, επάνω στο ψυγείο μας. Να πέφτουν στα χέρια σου μετά από χρόνια και να βλέπεις, να νιώθεις άλλες εποχές…
.. εποχές που οι συγκεντρώσεις με αγαπημένα πρόσωπα και οικεία, ήταν τόσο συχνά, όσο και η βόλτες σου πλέον μέχρι το πληκτρολόγιο σου! Να βλέπεις το σώμα σου να μεγαλώνει χρόνο με τον χρόνο και τώρα να το βλέπεις μόνο στο σήμερα!!!
.. εποχές που οι συγκεντρώσεις με αγαπημένα πρόσωπα και οικεία, ήταν τόσο συχνά, όσο και η βόλτες σου πλέον μέχρι το πληκτρολόγιο σου! Να βλέπεις το σώμα σου να μεγαλώνει χρόνο με τον χρόνο και τώρα να το βλέπεις μόνο στο σήμερα!!!
Ακόμα φωτογραφίζουμε, φυσικά! Μέσα σε δύο λεπτά τις ώρας έχουμε απαθανατίσει αμέτρητες λήψεις και σε ακόμα δύο λεπτά τις έχουμε αποθηκεύσει σε ένα memory stick, σε ένα φάκελο στον υπολογιστή μας και εκεί παραμένουν για όλο το υπόλοιπο χρόνο ύπαρξης τους, Από τις εκατό φωτογραφίες θα επιλέξουμε δέκα να εμφανίσουμε ή να τις κάνουμε εικόνα του προφίλ μας, για να μας καμαρώνουν οι άλλοι και εμείς να παίρνουμε τα ”Like”…μπαίνεις και ψάχνεις να βρεις τις πιο στημένες, ποια κοιτάς τον φακό και αν φαίνεσαι ωραίος.
Χάθηκαν οι στιγμές που μόλις εμφανίζαμε ένα φιλμ όλοι τρέχαμε να μαζευτούμε για να τις δούμε, να γελάσουμε με τις αστείες γκριμάτσες που είχε απαθανατίσει ο φακός, με τις αυθόρμητες στιγμές με την παρέα..είχαμε 24 ή 36 μοναδικές λήψεις ανάλογα το φιλμ και αν καμιά ήταν καμένη θεωρούσαμε πως χάσαμε την καλύτερη…και τις κρατάς ακόμα σαν φυλαχτά, αναμνήσεις! Τώρα χάνεσαι στις άπειρες λήψεις που μένουν άπραγες σε ένα φάκελο να ξεχνιούνται και με ένα μπλακ-άουτ να τις χάνεις κιόλας, να χάνεις την ουσία, να μην θυμάσαι!
Γράμματα! Γράμματα που έφερνε ο ταχυδρόμος, τότε που ήσουν φαντάρος, αυτά που έγραφες στη γιαγιά και στον παππού στο χωριό, από τον άνθρωπο σου που ήταν μακριά, από τον φίλο που έφυγε στα ξένα. Τα γράμματα που στέλναμε στον αδερφό στον στρατό, να του πούμε τα νέα και ότι τον περιμένουμε με ανυπομονησία και αγάπη να γυρίσει ξανά!
Θυμάμαι στον στρατό που μόλις άκουγα το όνομα μου για να λάβω κάποιο γράμμα, τα δάκρυα γέμιζαν τα μάτια πριν καν το πιάσω στα χέρια μου, που ακόμα τα διαβάζω και πλημμυρίζω από συγκίνηση σαν την πρώτη φορά! Χάθηκαν και αυτά σε ένα απλό sms, τόσο άδειο, τόσο κενό…
– Τι κάνεις; Πώς είσαι σήμερα;
– Τίποτα μωρέ, να εδώ σκοπιά 2-4 και μετά για φαγητό. Εσύ;
– Εντάξει, όλα καλά, εδώ σπίτι αραχτός…
– Τι κάνεις; Πώς είσαι σήμερα;
– Τίποτα μωρέ, να εδώ σκοπιά 2-4 και μετά για φαγητό. Εσύ;
– Εντάξει, όλα καλά, εδώ σπίτι αραχτός…
Δίχως συναίσθημα καθόλου να περνάνε μέρες χωρίς σημάδια…
Τα γράμματα στον έρωτα μας, ας ήταν το σπίτι στο παραπάνω στενό.
Τα ραβασάκια και τα λόγια αγάπης που τρέφαμε για τον άνθρωπο μας…
…τα λευκώματα και τα ημερολόγια που κρατούσαμε πολλοί από εμάς, που είναι η μαγεία των γραπτών, αυτά που διαβάζαμε και πέφτουν στα χέρια μας μετά από τόσα χρόνια και φτερουγίζουν τα φυλλοκάρδια μας!
Τα γράμματα στον έρωτα μας, ας ήταν το σπίτι στο παραπάνω στενό.
Τα ραβασάκια και τα λόγια αγάπης που τρέφαμε για τον άνθρωπο μας…
…τα λευκώματα και τα ημερολόγια που κρατούσαμε πολλοί από εμάς, που είναι η μαγεία των γραπτών, αυτά που διαβάζαμε και πέφτουν στα χέρια μας μετά από τόσα χρόνια και φτερουγίζουν τα φυλλοκάρδια μας!
Χάθηκαν όλα στην ευκολία της στιγμής!
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γίνετε από την στιγμή που μας πρόσφεραν όλα αυτά για ευκολία και για να εξοικονομήσουμε χρόνο για εμάς, εμείς οι ίδιοι να έχουμε χάσει τον χρόνο και την όρεξη να βρισκόμαστε μεταξύ μας, μας έφαγε η απλότητα την άνεσης…χάσαμε το να νιώθουμε, την εν συναίσθηση μας, τα κλείσαμε όλοι σε ένα ”memory stick” για να μας θυμίζουν πως κάποτε ήμασταν άνθρωποι με αισθήματα γεμάτοι!
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γίνετε από την στιγμή που μας πρόσφεραν όλα αυτά για ευκολία και για να εξοικονομήσουμε χρόνο για εμάς, εμείς οι ίδιοι να έχουμε χάσει τον χρόνο και την όρεξη να βρισκόμαστε μεταξύ μας, μας έφαγε η απλότητα την άνεσης…χάσαμε το να νιώθουμε, την εν συναίσθηση μας, τα κλείσαμε όλοι σε ένα ”memory stick” για να μας θυμίζουν πως κάποτε ήμασταν άνθρωποι με αισθήματα γεμάτοι!
Νοσταλγώ την απλότητα των στιγμών. Αυτή που με ένα ”τόσο δα” ένιωθες με όλη την έννοια της λέξης…”ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ”… χαμογελάγανε τα μέσα σου ρε γαμώτο και είχαμε πολλά ”τόσο δα” κάθε μέρα..πόσο υπέροχα όμορφα!
Τώρα θέλουμε τα ”τόσο δα” να γίνονται μεγαλεία, να τρέχουν πιο γρήγορα από την καρδιά, όσο γίνετε ακόμα παραπάνω… που δεν φτάνει η ευτυχία μας!!!
Τώρα θέλουμε τα ”τόσο δα” να γίνονται μεγαλεία, να τρέχουν πιο γρήγορα από την καρδιά, όσο γίνετε ακόμα παραπάνω… που δεν φτάνει η ευτυχία μας!!!
Δεν ξεχνάω παλιά ρητά ή ρήσεις που βγήκαν από την ζωή…
όπως αυτό που μου έλεγε ο παππούς στο χωριό…” Ως εκεί που φτάνει το χέρι σου αγόρι μου..”
Και εγώ τώρα δεν σας μιλάω για οικονομικά και υλικά….
όπως αυτό που μου έλεγε ο παππούς στο χωριό…” Ως εκεί που φτάνει το χέρι σου αγόρι μου..”
Και εγώ τώρα δεν σας μιλάω για οικονομικά και υλικά….
Μιλάω καθαρά για την προσωπική ευτυχία,
να χαμογελάνε τα μέσα μας, να νιώθουμε με τα λίγα γεμάτοι, να ζούμε στιγμές μαζί με δικούς μας ανθρώπους, αλλά και με τους διπλανούς…!!!
να χαμογελάνε τα μέσα μας, να νιώθουμε με τα λίγα γεμάτοι, να ζούμε στιγμές μαζί με δικούς μας ανθρώπους, αλλά και με τους διπλανούς…!!!
Χαθήκαμε στο να τρέχουμε να αποκτήσουμε το κάθε τι καινούριο και πιο σύγχρονο, για να κλείνουμε την ζωή μας σε φακέλους… να σπαταλάμε και να χάνουμε τον πολύτιμο χρόνο μας και ενέργεια μας, νομίζοντας πως γίνετε η ζωή μας πιο άνετη, και τελικά πάντα να βρίσκεσαι ένα βήμα πιο πίσω, μίας και η τεχνολογία έχει το ατού να βρίσκεται πάντα πιο μπροστά και εσύ να τρέχεις πίσω της..!!!
Πηγή
http://www.loveletters.gr/%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF-%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CE%BA%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CF%83%CE%B8%CE%B7/
http://www.loveletters.gr/%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF-%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CE%BA%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CF%83%CE%B8%CE%B7/
