Για το αύριο βλέπουμε…

Της Στεύης Τσούτση.

Μ’αρέσει να μου μιλάς.
Για ό,τι θέλεις, δεν έχω αντίρρηση.
Μ’αρέσει ο ήχος της φωνής σου.
Η χροιά.
Μ’αρέσει ο τόνος όπως αλλάζει σε κάθε πείραγμα.
Τον αναγνωρίζω ξέρεις. Καταλαβαίνω από την πρώτη στιγμή τι έχεις σκοπό να πεις.
Αν είσαι θυμωμένος, πειραγμένος, αν θέλεις να μου κάνεις πλάκα ή να ονειρευτείς.

Από όλους τους τόνους της φωνής σου, αυτός είναι που αγαπώ περισσότερο.
Αυτός του ονείρου.
Αυτός που ξέρω πως περιλαμβάνει κι εμένα μέσα και δειλά αλλά αποφασιστικά σκέφτεται για το αύριο.
Του αρέσει το τώρα, το απολαμβάνει, αλλά θέλει και το αύριο.
Και το διεκδικεί.

Μου αρέσουν και τα μάτια σου.
Γραφική γίνομαι, το ξέρω, αλλά αφού μ’αρέσουν τι να κάνω;
 Βαθαίνει στο κέντρο τους κι εγώ χάνομαι… Κι ας προσπαθώ να μην το δείχνω. Ή τουλάχιστον νομίζω ότι προσπαθώ. Αλλά μάλλον δεν τα καταφέρνω και πολύ. Δε βαριέσαι, δεν πειράζει. Αξίζει…
Μ’αρέσουν κι άλλα πράγματα σε σένα.
Ίσως και να μου αρέσουν όλα.
Μάλλον φταίει αυτό που λένε πως ο έρωτας τυφλώνει.
Ας τυφλώνει, δε νοιάζομαι.

Περνάμε τόσα και τόσα χρόνια της ζωής μας οι άνθρωποι μπλεγμένοι στα δίχτυα του “φαίνεσθαι” που μ’αρέσει να υπάρχει κάτι που να μην το βλέπουν καθαρά τα μάτια.
Κι ο έρωτας κοιτά με άλλο βλέμμα.
Εκεί η μαγεία του. Εκεί και η παγίδα του, αλλά ποιος νοιάστηκε αλήθεια γι’αυτό;
Παίρνεις φόρα και ορμάς. Κι ό,τι γίνει.

Κι αν το σήμερα είναι το τέλος, δεν το ξέρεις. Κι αν αύριο θα υπάρχει, πάλι δεν το ξέρεις.
Τον ζεις και κάθε βράδυ λες “ευχαριστώ για τη μια μέρα ακόμη”.
Και κάθε πρωί, αναρωτιέσαι “Για να δούμε…”
Δεν αγχώνομαι ξέρεις.

Έπαψα πια.
Πέρασε ο καιρός που όλα τα έβλεπα σε στενά τετράγωνα κουτάκια κι έψαχνα να βρω ταμπέλες κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς.
Τώρα απλά το ζω.
Σε ζω…
Και μ’αρέσει…
Μα πάνω από όλα μ’αρέσω εγώ. Αγαπώ αυτό που έγινα. Από σένα… για σένα… μα κυρίως για μένα…

Χαμογελάω ξέρεις όταν αναπολώ στιγμές μας.
Ίσως θα ήταν ιδανικές για ένα ξεκαρδιστικό θέατρο της Δευτέρας.
Σκόρπιες κουβέντες, πειράγματα, απίστευτα χαζές συνεννοήσεις.
Έρωτα το λένε κι εγώ κολυμπώ στα νερά του και το χαίρομαι.
Κι ας έχει κύμα.
Κολυμπώ… Κι αν πιω και λίγο νερό στην αναταραχή, τι πειράζει;
Αν νιώσω ότι κουράζομαι στα βαθιά θα βγω προς τα έξω.
Αν πάλι νιώσω δυνατή, θα μπω στα άπατα…
Δική μου η επιλογή. Δικός μου ο έρωτας κι εγώ θα τον κολυμπήσω όπως ξέρω και μπορώ.
Κι αν ο καιρός μου πάει κόντρα, θα το δεχτώ.
Κι αν πάει πρίμα, θα το χαρώ.

Μπορώ να κάνω τίποτα άλλο; Μπορώ να αγχώνομαι για το ενδεχόμενο;
Μπορώ… Αλλά έπαψα πια να θέλω…
Μ’αρέσει έτσι η ζωή καλύτερα.
Κι όταν εσύ κάνεις όνειρα, εγώ χαμογελώ. Μ’αρέσουν, δε λέω.
Αλλά έμαθα να προτιμώ τις στιγμές που χτίζουμε τώρα… Μαζί…
Για το αύριο βλέπουμε…

Πηγή
https://www.diaforetiko.gr

Πηγή
https://www.anapnoes.gr