Να μ’ αγαπάς. Μόνο αυτό ζητάω. Εκείνες τις στιγμές που ακόμα κι εγώ η ίδια απορρίπτω τον εαυτό μου. Να μ’ αγαπάς. Όταν οι αναμνήσεις με κατακλύζουν και χάνομαι στις σκέψεις μου. Να μ’ αγαπάς. Όταν οι απουσίες που με σημάδεψαν ξυπνάνε κι αισθάνομαι τον πόνο και τη νοσταλγία να μου ξεσκίζουν την καρδιά.
Να μου κρατάς το χέρι δυνατά και σταθερά. Κι ας προσπαθώ να ξεφύγω ακόμα κι από σένα. Κι ας παλεύω να μείνω μόνη μου, υπερασπίζοντας έτσι τη συνήθεια μου να μη με δει κανείς ραγισμένη. Κι ας βάζω τον εγωισμό μου εμπόδιο ανάμεσα μας. Να μου κρατάς το χέρι και να μου ψιθυρίζεις λόγια αληθινά. Λόγια ικανά να μαλακώσουν τη ψυχή μου.
Να με αντέχεις. Όταν θεριεύει η μοναξιά μου κι όταν οι φόβοι μου με οδηγούν στο δικό μου αδιέξοδο, όταν παραλογίζομαι και παλεύω με τις σκιές, όταν υψώνω τεράστιους τοίχους γύρω μου και γίνομαι απροσπέλαστη. Να με αντέχεις, γιατί κάθε βράδυ που πέφτω στο μαξιλάρι μου, αν και δε στο χω πει ποτέ, όλη μου η ζωή, όλα μου τα λάθη, επαναλαμβάνονται βασανιστικά, σαν μια πολυπαιγμένη ταινία που δεν έχει τίτλους τέλους.
Γίνε το καταφύγιο μου. Γίνε το υπόστεγο μου μέσα σ’ αυτή την καταιγίδα που δε λέει να σταματήσει. Γίνε σταθμός και λιμάνι. Να ρχομαι στην αγκαλιά σου και να ξεκουράζω τη συνείδηση μου. Μαζί σου να βγαίνω βαρκάδα στ’ ανοιχτά και να νιώθω προστατευμένη κάτω απ’ τον δικό μας ουρανό.
Κουράστηκα πια να προσποιούμαι τόση δύναμη. Κουράστηκα να κρύβομαι, να λύνω τα πάντα, να περνάω τη μισή μου μέρα παλεύοντας και μετά να φοράω τη μάσκα μου, την αγαπημένη μου μάσκα. Αυτή με την οποία με αναγνωρίζουν όλοι. Αυτή που έχει πάνω της ζωγραφισμένη την ανεμελιά και τον ανεξάντλητο διασκεδαστικό αυτοσαρκασμό.
Γι αυτό σου λέω, αγάπα με, γίνε εσύ ο οδηγός μου, γίνε ο ώμος που μπορώ να ακουμπήσω. Άντρας μου, φίλος μου κι ελπίδα μου. Σύντροφος και δύναμη μου. Δώσε μου κίνητρο και σκοπό. Έλα να δώσουμε μαζί μια μάχη, μια οριστική και ολοκληρωμένη μάχη. Για να κερδίσουμε το χρόνο που χάσαμε, για να αρχίσουμε απ’ την αρχή το δικό μας ταξίδι, όπως το είχαμε σχεδιάσει τότε, που είχα ακόμα πίστη σε μένα.
Πρέπει να το μάθεις, όταν σε βλέπω να μου χαμογελάς, έρχονται στη μνήμη μου όλοι οι λόγοι που εμείς οι δυο δέσαμε τις ζωές μας. Και μέσα μου αρχίζει να αχνοφαίνεται εκείνο το φως, το δικό μας. Γιατί τελικά μόνο εσένα εμπιστεύομαι, εσένα, που ενώ έχεις δει τον λύκο στα μάτια μου, έμεινες.
Πρέπει να το μάθεις, όταν σε βλέπω να μου χαμογελάς, έρχονται στη μνήμη μου όλοι οι λόγοι που εμείς οι δυο δέσαμε τις ζωές μας. Και μέσα μου αρχίζει να αχνοφαίνεται εκείνο το φως, το δικό μας. Γιατί τελικά μόνο εσένα εμπιστεύομαι, εσένα, που ενώ έχεις δει τον λύκο στα μάτια μου, έμεινες.
Η αγάπη σου έχει τη δύναμη, το ξέρω καλά αυτό, να με βγάλει επιτέλους στο ξέφωτο που τόσα χρόνια κυνηγάω. Κι αν τόσο καιρό αντιστάθηκα, μεταμφιέστηκα, έκρυψα τις αδυναμίες μου, τώρα πια θέλω να αφεθώ και να σου δείξω το πραγματικό μου πρόσωπο. Αυτό με τις χαρακιές και τους μαύρους κύκλους. Το φοβισμένο και το δειλό. Αυτό που φανερώνεται μόνο σε όποιον είναι κομμάτι του εαυτού μου. Γιατί αυτό είσαι. Αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και της μοίρας μου.
Αγάπα με λοιπόν και προχωράμε. Όλα για όλα για να προλάβουμε τη ζωή. Θα αξίζει, θα το δεις!
Πηγή
http://www.loveletters.gr
Αγάπα με λοιπόν και προχωράμε. Όλα για όλα για να προλάβουμε τη ζωή. Θα αξίζει, θα το δεις!
Πηγή
http://www.loveletters.gr
