Έναν άνθρωπο να ακουμπήσεις και να σε νιώθει ζητάμε όλοι...

Γράφει η Γεωργία Μαυρίδου

Και τι ζητάμε τελικά..κάποιον να αντέχει την αλήθεια μας και να ξεγυμνώνει μπροστά στα μάτια μας τη δική του.
Δίχως δισταγμούς, δίχως εγωισμούς, δίχως υπεροψία.
Δίχως δεύτερες σκέψεις, υπεκφυγές και παιχνίδια.

Έναν άνθρωπο που να τσαλακώνεται και να δέχεται τις αδυναμίες του.
Κάποιον που να μη φωλιάζει η αρνητικότητα μέσα του.
Αυτόν που θα βρίσκει το φως μέσα στην καταιγίδα και θα σε κάνει και εσένα να ελπίζεις όταν όλα μαυρίζουν.

Ακόμα και αν ξέρεις πως θα αργήσει να περάσει η μπόρα.
Οι δυο σας κάτω από μια φούξια ομπρέλα μέσα στην μαυρίλα.
Μαζί ένα σώμα και μια ψυχή.
Να κάνετε τα δύσκολα παιχνιδάκι γιατί έχει ο ένας να κρατάει το χέρι του άλλου
Γιατί ξέρεις πως έχεις έναν ώμο να ακουμπήσεις.

Όχι να στηριχτείς..
Όχι να στηριχτείς μα να ακουμπήσεις και να ξεκουραστείς από τα ξένα.
Να βρίσκεις τη δύναμη να γελάς.
Και λέω για εκείνα τα γέλια που βγαίνουν απ την ψυχή σου και κάνουν την ύπαρξη σου να αστράφτει..

Να είσαι ευτυχισμένος γιατί υπάρχει και μόνο αυτός ο άνθρωπος.
Μόνο για αυτό .
Γιατί αναπνέει στο πλευρό σου!

Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο όταν είσαι ερωτευμένος.
Οι εξηγήσεις και τα λόγια περισσεύουν.
Δυο ερωτευμένα μάτια αρκούν.
Αυτά σε κάνουν να αισθάνεσαι βασίλισσα και ο θρόνος είναι η αγκαλιά του.
Δεν θέλει κεράκια μα το φως του φεγγαριού..αυτό φθάνει.
Και δεν χρειάζεται να βλέπεις ηλιοβασιλέματα..μα ούτε και να σου στέλνει λουλούδια.
Εκείνος είναι ο ήλιος σου..και το άνθος σου πάλι εκείνος είναι.
Ναι κάπως έτσι μοιάζει.

Μα πόσο διαρκεί μη με ρωτάς.
Σε αυτά δεν υπάρχουν απαντήσεις μα ούτε συνταγές.
Απλά ζήσε τον μέχρι εκεί που δεν πάει.
Άρπαξε τον πριν να είναι πια αργά.

Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά.
Πηγή
http://www.loveletters.gr