Ελεύθερα ενωμένοι αγαπιούνται οι άνθρωποι...

Γράφει η Σταυρούλα Μαστέλλου

Λίγοι. Πολύ λίγοι μπόρεσαν να τη συγκινήσουν. Κι εκείνος ήταν ένας από τους λίγους. Δεν ήταν η εμφάνιση. Ούτε τα ωραία λόγια. Κολακευόταν φυσικά. Μα έμαθε τις κουβέντες να μην τις δένει κόμπο.
Δεν ήταν το άρωμα. Ούτε το ντύσιμο. Δεν ήταν τα χρήματα. Ούτε οι αξιώσεις. Ήταν η συμπεριφορά. Μία συμπεριφορά ιππότη προς το ωραίο φύλο ανεξαιρέτως. Αλλά ειδική μεταχείριση στη συμπάθεια.

Ήταν η αλήθεια που έκρυβε στη ψυχή κι εκείνη απλά τη διάβαζε. Δεν χρειαζόταν πολλά λόγια. Μόνο τα μάτια. Τα βλέμματα που έχουν τη δική τους μοναδική ομιλία. Στιγμές που δεν μπορούσε κανείς άλλος να διεισδύσει όσο κι αν ήθελε. 

Είχαν μάθει να δουλεύουν μαζί για το μαζί. Και αυτό φαινόταν στα χαμόγελα τους, όταν του κράταγε το μπράτσο κι εκείνος καμάρωνε για το κορίτσι.

Δεν ήταν οι γνώσεις αλλά η παιδεία. Δεν ήταν η υπερηφάνεια αλλά η ταπείνωση. Έχτισαν τα θεμέλια της σχέσης τους πάνω στο σε θέλω γι αυτό που είσαι. Πόσο εύκολο να το λέμε και πόσο δύσκολο να το πράττουμε.

Και ήρθε η αγάπη. Την αγάπη ψαλίδι δεν τη κόβει. Μόνο οι ίδιοι μπορούσαν, αν άλλαζαν χαρακτήρες προς το απάνθρωπο. 

Κι ο στόχος τους ήταν η ανθρωπιά. Τώρα προχωράνε χέρι – χέρι . Αφήνουν τα χέρια και ύστερα τα ξαναενώνουν. 

Ελεύθερα ενωμένοι αγαπιούνται.
Πηγή
http://www.loveletters.gr