Έγινε η Κυριακή της, σε έναν κόσμο γεμάτο από Δευτέρες..

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Όταν τον είδε σάστισε. Ο κόσμος της φωτίστηκε, και η εικόνα του έγινε σημείο αναφοράς για την υπόλοιπη ζωή της.
Οι λέξεις της χόρευαν στο στόμα της και η ανάσα της καραδοκούσε για μια ανύποπτη κραυγή. Ο χώρος της πλημμύρησε με χρώματα του δειλινού και τα χλωμά φεγγάρια της είδαν ξανά το φως της μέρας.

Το χαμόγελό του πάγωσε τη στιγμή και η μετέπειτα αγκαλιά του, το χρόνο ολόκληρο. Η ζωή της άλλαξε ξαφνικά και τα όνειρά της πήραν σάρκα και οστά. Η ψυχή της ζωντάνεψε και ο χτύπος της καρδιάς της είχε πάρει έναν αλλιώτικο ρυθμό, πρωτόγνωρο ίσως, από αυτούς που δε σε αφήνουν τις νύχτες να κλείσεις μάτι, που οι παλμοί σταματούν και ξεκινούν ταυτόχρονα σα να συνέρχεσαι από κάποιο περίεργο σοκ.
Η συνάντησή τους ήταν κάτι παραπάνω από ότι είχαν φανταστεί. 

Μαζί έβλεπαν τον κόσμο αλλιώς. Ζωγράφιζαν στην άμμο αστέρια και σχεδίαζαν τη ζωή τους από την αρχή.
Γι αυτόν ήταν η θάλασσά του, και για κείνη η Κυριακή της σε ένα κόσμο γεμάτο Δευτέρες. Ρουφούσαν την ευτυχία τους και τη μοίραζαν παντού σαν να είχαν απόθεμα σε καζάνια γεμάτα από αγάπη. Ήταν καλά μαζί, το ένιωθαν, το επιζητούσαν.

Ακόμα και οι συλλαβές που έβγαιναν από τα χείλη τους ήταν σα φλέβες που πάλλονταν για μια μικρή διάρκεια ζωής. Αυτό που ευχόταν ο ένας για τον άλλο, ήταν πάνω από κάθε προσδοκία.

Δεν ήξεραν βέβαια αν όλο αυτό που ζούσαν θα τους έθρεφε ή θα τους κατέστρεφε, αλλά δεν ήθελαν να το μάθουν και ποτέ. Άφηναν το χρόνο να περνά και να χάνεται. Να έρχεται και να φεύγει. Της μάθαινε να ερωτεύεται και του μάθαινε να αγαπά, και τότε τα ρολόγια γυρνούσαν, οι δείχτες έκρυβαν το χτύπο τους και η καθημερινότητά τους , συνέχιζε πάλι από εκεί που την είχαν αφήσει.!

Πηγή
http://www.loveletters.gr