Να (μου) χαμογελάς για να συνεχίζει να αξίζει αυτός ο κόσμος...

Γράφει η Ελένη Σάββα

Κι όταν κοιτώ εγώ τα μάτια σου χάνομαι.
Πετώ στον ουρανό, ταξιδεύω σε μέρη μαγικά που δεν τα βάζει ο νους του ανθρώπου.
Ο παράδεισος μου, μάλλον είναι τα μάτια σου.
Γενικά, πιστεύω στη μαγική πτυχή του κόσμου κι όχι, δεν μιλάω για μάγισσες και μαγικές σφαίρες, ούτε για χαρτορίχτρες και καφετζούδες.Μιλάω γι αυτή τη πλευρά του κόσμου, όπου η καλοσύνη κυριεύει.
Για την πλευρά εκείνη, όπου ο κόσμος φαντάζει σαν μια ουτοπία, ένα παράδεισο με χαμόγελα και αγκαλιές.
Όχι, δεν είμαι τρελή, δεν έχω χάσει τα λογικά μου.
Μα να, είναι που πιστεύω πως κάπου – κάπου η ζωή χαμογελά, σου επιτρέπει να γνωρίσεις ένα επίγειο παράδεισο και να τον απολαύσεις.

Ε λοιπόν, εγώ τον γνώρισα, σε ένα ζευγάρι καστανά μάτια.
Ένα ζευγάρι συνηθισμένα καστανά μάτια που όταν με κοιτούν, είναι σαν η ψυχή μου βρίσκεται στα ουράνια.
Είμαι σίγουρη, πως δεν θα κουραστώ ποτέ να σου το λέω.
Να σου λέω πως μέσα σ’αυτά τα μάτια, εγώ βλέπω ωκεανούς κι ακρογιαλιές, βλέπω αστέρια και φεγγάρια που σου κόβουν την ανάσα.

Μην μου τα σκοτεινιάζεις τα ματάκια αυτά ψυχή μου, μ΄αρέσει να γελάνε.
Μ’ αρέσει να βλέπουν τον κόσμο και να πιστεύουν σ’αυτόν. Μην αφήνεις άσκοπα δάκρυα να κυλάνε.

Σ’αγαπώ. Μα δεν είναι τόσο απλό; Αν μπορούσα, θα κατέβαζα όλα τ’αστέρια του ουρανού, και θα τα έβαζα μπροστά σου, να τα δεις, να τα θαυμάσεις.
Μα επειδή δεν μπορώ, σου δίνω την καρδιά μου. Ότι πιο πολύτιμο έχω, την καρδιά μου, που είναι γεμάτη από αγάπη και ζεστασιά.
Θα ‘θελα να σου δώσω όλη την αγάπη του κόσμου. Γιατί το αξίζεις. 

Το αξίζεις ν’αγαπιέσαι μάτια μου, αξίζεις την καρδιά μου.

Μην το ξεχνάς, προς Θεού, μην. Να στο θυμίζω καρδιά μου πάντα μπορώ, μα κάποιες δύσκολες στιγμές, μην το ξεχνάς. Μονάχα να το θυμάσαι και να (μου) χαμογελάς.

Να χαμογελάς για να συνεχίζει αυτός ο κόσμος ν’αγαπά, να ονειρεύεται, να ζει πραγματικά. 

Ναι καρδιά μου, απ’το χαμόγελο σου γίνονται αυτά. 

Το χαμόγελο σου, το χαμόγελο μου, το χαμόγελο του καθενός στον κόσμο…

Πηγή
http://www.loveletters.gr