Γιατί μου σκοτεινιάζεις;
Πού κρύφτηκε, αστέρι μου, το χαμόγελό σου, τούτο το δειλινό;
Σε ποιες σκέψεις σκοτεινές συνθλίβεται το φως σου;
Πού είναι η σπιρτάδα, η ζωντάνια των ματιών, που άλλη παρόμοια δεν είδε αυτός ο κόσμος;
Μην μου κλαις.
Ξέρω, δεν σφραγίζουν αναίμακτα οι πληγές, μα ματώνω στη θέα των δακρυσμένων σου βλεφάρων.
Βλέπεις, δεν αρέσκονται όλοι να σου γεννούν τη θλίψη -κι ας σ’ έκαναν να πιστέψεις το αντίθετο.
Μην μου μαραζώνεις.
Δεν λερώνουν όλοι οι άνθρωποι τις λέξεις, αγάπη μου.
Κάποιοι γνωρίζουν πώς τούτες δεν γεννήθηκαν για να κουβαλούν πόνο, μαχαίρια και ρωγμές· μοναχά για να σκορπίζουν χαμόγελα και να μοιράζουν απλόχερα αγάπη.
Μην μου φοβάσαι.
Δεν σ’ αγκαλιάζουν όλοι δυνατά, για να ξεριζωθείς στο ξαφνικό φευγιό τους· κάποιοι κρύβουν ουρανούς στα χέρια τους και σε ωθούν να πετάξεις.
Δεν θυσιάζουν όλοι τους χτύπους της καρδιάς σου στο βωμό του εγωισμού· μερικοί, λαχταρούν να χορέψουν στο λυρικό ρυθμό τους.
Μην μου σκοτεινιάζεις.
Τέτοια ομορφιά δεν σπαταλιέται έτσι άδικα.
Ξέρω, στα έμαθαν αλλιώς, μα δεν είναι σκάρτα όλα τα σ’ αγαπώ, ψυχή μου· μερικά κρύβουν γνήσιο νοιάξιμο, έρωτα και φροντίδα.
Μερικά δεν περηφανεύονται για μπέσα· την έχουν.
Πηγή
http://metaximas.org
