Πώς το έλεγε εκείνο το λαϊκό άσμα;
«Δεν είναι ο έρωτας παιδί της λογικής».
Όχι, δεν είναι.
Όσο είναι παιδί τουλάχιστον.
Όσο είναι παιδί, έχει άγνοια κινδύνου και παίρνει τα ρίσκα χωρίς σκέψη, χωρίς δεύτερη ματιά στο τι αφήνει πίσω του.
Όσο είναι παιδί, παίζει με την φωτιά κι αν καεί, ξαναγεννιέται από τη στάχτη του.
Όσο είναι παιδί, κάνει βουτιές στα αβαθή χωρίς να σκέφτεται πώς θα ξανανέβει πάνω.
Όσο είναι παιδί, απολαμβάνει, βιώνει, γεύεται, λαχταρά τα πάντα με λαιμαργία, πόθο, πάθος κι ένταση.
Όσο είναι παιδί, κυκλοφορεί ξυπόλητο και γρατζουνιέται όμως τα σημάδια μοιάζουν να του χαρίζουν γοητεία, όχι πόνο.
Όσο είναι παιδί, τρέχει στην βροχή κι αναζητά να νιώσει κάθε σταγόνα μέχρι το τελευταίο του κύτταρο.
Όσο είναι παιδί, ξέρει πως τα αντέχει όλα, γι’αυτό και τα ρισκάρει όλα. Ξέρει πως στο τέλος της μέρας, όλα θα τα ξεπερνάει μ’ ένα φιλί, μια αγκαλιά και δυο ψίθυρους κωδικοποιημένους μόνο για δυο.
Κι όταν μεγαλώνει;
Τι γίνεται όταν ο έρωτας παύει να είναι παιδί και ωριμάζει;
Τότε σοβαρεύει. Σιγά σιγά αλλάζει κι όνομα.
Άλλοι θα τον πουν αγάπη, άλλοι νοιάξιμο, φροντίδα, ανάγκη, δέσιμο, ακόμα και συνήθεια.
Για λίγο καιρό, μπορούν να συνυπάρξουν κάποια από αυτά ή και όλα αυτά, μα ο έρωτας, ξεχνιέται.
Ξεχνιέται τόσο που γίνεται μια ανάμνηση, γίνεται ένα «θυμάσαι τότε που…»
Μόνο που ξέρεις.. πρέπει να σου πω πως υπάρχουν και κάποιοι έρωτες, που δεν μεγαλώνουν ποτέ.
Είναι εκείνοι οι έρωτες που όταν έρθει η ώρα τους να ωριμάσουν, κοιτιούνται, χαμογελούν, μένουν για λίγο σιωπηλοί κι ύστερα αποχαιρετιούνται με ένα χάδι.
Είναι εκείνοι οι έρωτες που αρνούνται να φορέσουν στενά παπούτσια και ρούχα κομμένα και ραμμένα να τους πνίγουν.
Είναι εκείνοι οι έρωτες που δεν μετράνε τις μνήμες με τα χρόνια αλλά με τις στιγμές.
Είναι εκείνοι οι έρωτες που δίνουν κρυφά ραντεβού απόγνωσης και πάθους γωνία και μετά, γυρνάνε σαν αερικά στους δρόμους, πάντα ξέγνοιαστοι, πάντα γρατζουνισμένοι, πάντα γοητευτικοί κι ανέμελοι.
Πάντα στο τέλος μόνοι...
Πηγή
http://www.loveletters.gr
