Το χαμόγελο, η μεγαλύτερη ζημιά!

Γράφει η Χριστίνα Ρογκάκου

Είναι μαγικό αυτό που νιώθω, παιδικό θα το ‘λεγα. Σε γνώρισα τυχαία, άγνωστοι μεταξύ μας. Μα για κάποιο λόγο το στομάχι μου σφίχτηκε όταν σε κοίταξα.

Γύρισες, μου χαμογέλασες κι αυτό ήταν, πάγωσα. Ωραίος, εντυπωσιακός, μα αυτό το χαμόγελό σου, ρε παιδί μου, ζημιά! Ταράχτηκα κι εσκεμμένα μάζεψα τον εαυτό μου, τον οριοθέτησα. Κι αν δεν ήσουν μόνος σου; Αν ήσουν αλλού;

Οι επαφές μέσα στο επόμενο διάστημα περιορισμένες, ελάχιστες. Μα κάθε φορά οι φευγαλέες ματιές κι αυτό το ΧΑΜΟΓΕΛΟ δημιουργούσαν μια αναταραχή. Η μόνη επικοινωνία που μπορούσα να έχω μαζί σου ήταν μέσω αυτών των τυχαίων επαφών και των social media. Χαζό και παιδικό, ξέρω, μα έτσι είναι ο έρωτας, μωρό μου!

Ξαφνικά λοιπόν, εκεί που είχα χαλαρώσει, δόθηκε η ευκαιρία για μια περισσότερη γνωριμία κι εκεί άρχισαν οι παλμοί να ανεβαίνουν. Κάθε βλέμμα και κάθε άγγιγμα μια αιτία για να γίνουν οι σπίθες φλόγα!… 

Κάηκα χωρίς να με νοιάζει η συνέχεια! Σε κοίταζα και χανόμουν σ’ αυτό το γέλιο, γραφική, λες και ήμουν σε μια άλλη, όμορφη, παλιά εποχή. Αθώα και γλυκιά!

Άρχισα να διακρίνω έναν ηλεκτρισμό κι ένα βλέμμα που πάγωνε πάνω στο δικό μου κάποιες φορές, έκανε την καρδιά μου να σφίγγεται και να είναι έτοιμη να πεταχτεί έξω από το σώμα μου. Όμορφος που είναι ο έρωτας, αυτός ο πρωτόγονος που δε ζητά μα ονειρεύεσαι τα πόσα μπορείς να μοιραστείς και να προσφέρεις στον άλλον.

Τα μάτια μου γυαλίζουν, τα μάγουλά μου ζεματάνε, οι παλμοί μου ανεβαίνουν μόνο στη σκέψη σου. Έρωτα το λένε, νομίζω. Κι εκεί στα ξαφνικά ένα μήνυμά σου με απογειώνει. Μπορεί να μην είναι τίποτα, αλλά για μένα είναι πολλά!

Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί, μπορεί να μη γίνει τίποτα, αλλά μπορούν να γίνουν και τα πάντα, δε με νοιάζει, είναι όμορφο να θες να αγγίξεις την ψυχή του άλλου, χωρίς να περιμένεις…
Και όπως λέει και το τραγουδάκι…
«Αξίζει, φίλε, να υπάρχεις για ένα όνειρο,
κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει…»
Πηγή
http://www.loveletters.gr