Περιπλανιέμαι μέσα σε σκοτεινούς δρόμους και ψάχνω να βρω εκείνες τις στιγμές. Τις δικές μας! Αυτές οι γεμάτες από αλήθεια και θέρμη. Αναζητώ την ηρεμία της δικιάς μας σιωπής μα όπου και να στραφώ μονάχα ασχήμια μέσα στη βουή.
Πως βρέθηκα εδώ σε αυτό το σκοτεινό τούνελ μετά από έναν δικό μας φωτεινό κόσμο, μου λες; Περικυκλωμένη από φαντάσματα και κραυγές κι εγώ να προσπαθώ σαν σαλεμένη να ξεφύγω. Τρέχω με αγωνία μα πέφτω πάνω σε αγκαθωτά τείχη. Διέξοδος πουθενά, είμαι εγκλωβισμένη μέσα σε έναν κύκλο γύρω από τον εαυτό μου με τα τέρατα να σέρνονται επάνω μου.
Που είναι εκείνος ο δικός μας παράδεισος; Να απελευθερωθώ επιζητώ και να γεμίσω πάλι ανάσες, κουράστηκα να φοβάμαι δεν θέλω άλλο να τρομάζω. Αναζητώ εκείνη τη δική μας ομορφιά. Θέλω να νιώσω για λίγο σαν πεταλούδα και να πετάξω με τα ζηλευτά και λαμπερά φτερά μου. Με τα ζωηρά χρώματα να θαμπώσω το κάθε βλέμμα που θσ πέσει πάνω μου.
Θέλω να βγω για λίγο από το κουκούλι μου, να πετάξω μέσα στο δικό μας παραμύθι κι ας είναι προδιαγεγραμμένο το μέλλον και η διάρκεια της πτήσης. Μου αρκεί για λίγο να βρεθώ και πάλι στις δικές μας στιγμές, σε εκείνες τις γεμάτες.
