Ο αιωρούμενος...

Της Στεύης Τσούτση.

Είναι και κάτι έρωτες που αιωρούνται στον αέρα.
Δεν ονοματίζονται, δεν εκδηλώνονται μα υπάρχουν εκεί.
Και περιμένουν την ευκαιρία να κάνουν τη θεαματική είσοδό τους.

Γιατί πάντα έτσι μπαίνει ο έρωτας στη ζωή σου. Με δόξα και τιμή.
Τώρα σε τι κατάσταση σε βρίσκει, είναι μεγάλο θέμα.
Κεφάλαιο από τα δύσκολα της ζωής, που για να το μάθεις χρειάζεσαι και το σκονάκι σου.
Γιατί δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες. Δεν υπάρχει πάντα εκείνο το timing, πως το λένε.
Τον θες. Δε χωράει αμφιβολία πως τον θες. Και δεν τον θες για μια νύχτα. Δε σε νοιάζει αυτό που λένε “ξεχαρμάνιασμα”. Τον θέλεις για πολύ και συνέχεια… Κι αυτό είναι που σε τρομάζει πιο πολύ από όλα.
Τον θέλεις, λοιπόν…

Αλλά μπορείς;
Είσαι σε θέση εκείνη τη γαμημένη χρονική στιγμή να ανοίξεις τις πόρτες και τα παράθυρα του εαυτού σου; Να παραδώσεις τα κλειδιά στον έρωτα και να του πεις “Κάνε δουλειά σου αγόρι μου, εσύ ξέρεις καλύτερα”…;

Έλα ντε…
Είναι εκείνα τα άτιμα παιχνίδια που μας παίζει το Σύμπαν. Είναι οι ισορροπίες που πιστεύεις πως βρήκες κι εκείνο έρχεται και στις διαλύει σαν πύργο από τραπουλόχαρτα. Κι εσύ μένεις με τον άσσο μπαστούνι στο χέρι. Και δεν ξέρεις τι να τον κάνεις…

Είναι εκείνοι οι έρωτες που έρχονται όταν έχεις κλείσει πόρτες και παράθυρα. Όταν δεν περιμένεις, όταν δεν κοιτάς αριστερά και δεξιά ψάχνοντας για εκείνο το περιβόητο άλλο σου μισό.
Γιατί κουράστηκες; Γιατί βαρέθηκες; Γιατί προδόθηκες; Γιατί μέχρι εκείνη τη μέρα νόμιζες πως το βρήκες ή πως δεν υπάρχει; Μακάρι και να ήξερες γιατί…

Εσύ κλείνεις τα πάντα ερμητικά. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις.
Κι εκείνοι σε βρίσκουν από τη χαραμάδα. Μια ανεπαίσθητη χαραγματιά που δεν τη λογαριάζει το μάτι σου. Κι όμως, σου κάνει όλη τη ζημιά.
Κι εσύ μετά ψάχνεσαι.
Κι ας λένε ότι ο έρωτας είναι πάντα εύκολος.
Τον λες όμορφο, καθηλωτικό, ακόμη και αποχαυνωτικό μη σου πω, αλλά εύκολο με τίποτα.
Σε κολλάει στον τοίχο και σου κόβει τα πόδια.
Κι εσύ μένεις εκεί, με τη μυρωδιά του να πλανάται και να σου κόβει την ανάσα, χωρίς να ξέρεις τι να κάνεις.
Μένεις εκεί να μετράς τυχαία αγγίγματα, διφορούμενα λόγια και ματιές που σε λιώνουν. Κι είσαι δεμένος χειροπόδαρα και δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις.
Ελεύθερος πολιορκημένος.
Γιατί ο αιωρούμενος έρωτας στήνει τις πιο δυνατές πολιορκίες.
Δίχως στρατηγική και δεύτερες σκέψεις. Μόνο με ένστικτο και παιχνίδια του μυαλού.
Κι εσύ λατρεύεις αυτά τα παιχνίδια.

Το θέμα είναι πόσο είσαι έτοιμος να παίξεις. Πόσο αντιστέκεσαι όταν το μέσα σου, εκείνο το αυτοπροστατευτικό μέσα σου, το τόσο πληγωμένο και προδομένο στο παρελθόν, σου φωνάζει να αμυνθείς.
Να μην παραδοθείς αμαχητί.
Άφησε τον να σε κερδίσει…
Ο αιωρούμενος έρωτας θα σε πολιορκήσει στενά. Θα κόψει τον ανεφοδιασμό, θα μπλοκάρει τις άμυνες. Κι εν τέλει θα φτάσει μιαν ανάσα από το να σε κατακτήσει. Και τη στιγμή που θα έχει διαλύσει τα τείχη σου, θα σταματήσει.
Δε θα εισβάλλει, σαν από σεβασμό, θαρρείς, στα ιερά και τα όσια σου.
Θα μείνει εκεί στην ακρούλα και θα σε αφήσει να εκτιμήσεις την κατάσταση.
Και θα περιμένει να καταλάβεις και να τον καλέσεις εσύ μέσα.

Με το ζόρι, μάτια μου, δεν έγινε ποτέ τίποτα όμορφο.
Θα τον αφήσεις να μπει για να σε αιχμαλωτίσει όπως ξέρει και μπορεί;
Ή θα γυρίσεις την πλάτη και θα φύγεις τρομαγμένος;
Η απόφαση είναι παντού και πάντα δική σου…
Πηγή
https://www.diaforetiko.gr

Πηγή
https://www.anapnoes.gr