Είναι στιγμές που γελάς, που χαίρεσαι, που νιώθεις πως πετάς στα σύννεφα. Είναι όμως κι εκείνες, οι περισσότερες, που χάνεσαι σ’ ένα σκοτάδι βαθύ, που μοιάζει λες και βουλιάζεις σ’ έναν βυθό απύθμενο.
Και θέλεις να χωθείς κάτω από το βαρύ πάπλωμα της μοναξιάς σου, να σβήσεις τα φώτα του μυαλού σου, να μη σ’ ενοχλήσει κανείς.
Άλλωστε τι άλλο σου μένει να κάνεις; Ποιος σου μένει στ’ αλήθεια; Νοιάζεται άραγε κανείς; Και γιατί να το κάνει; Από την άλλη, ρωτάς αν μπορεί; Ο καθένας έχει τα προβλήματά του. Σου στάθηκαν, μην έχεις παράπονο, σε άκουσαν, σου σκούπισαν τα μάτια. Πόσο πια;
Τώρα πρέπει εσύ να προσπαθήσεις, να σηκωθείς, να σταθείς. Δεν θέλεις, το ξέρω, το νιώθω. Το βλέπω στα μάτια σου τα θλιμμένα, στο μισό σου χαμόγελο που ακόμα ζωγραφίζεται κάπου κάπου στο πρόσωπό σου, μυστηριώδες, σαν της Τζοκόντα. Δε θέλεις, δεν μπορείς, ποιος ξέρει;
Μόνο εσύ ξέρεις την απάντηση. Εσύ! Και τι να κάνεις; Τι να πεις; Βαρύς ίσκιος σε πλακώνει. Πώς να τον αποτινάξεις; Πώς ν’ ανοίξεις μια χαραμάδα φως, να τρυπώσει, να σε ζεστάνει; Να ελπίζεις πρέπει, να κάνεις όνειρα….ακούς;
Πάλι το ανεξήγητο μισό σου χαμόγελο έρχεται ως απάντηση.
Στρέφεις την πλάτη σου και φεύγεις.
Μη! προσπαθώ να σου φωνάξω.
Δεν μ’ ακούς.
Βρίσκεσαι ήδη μακριά.
Πηγή
http://metaximas.org
Πηγή
http://metaximas.org
