Σχετικά με τις αναμνήσεις

Από τη Ρουμπίνη Θεοχάρη

Μιλάμε για αναμνήσεις. Νέοι , μεγάλοι , ανακαλούμε συχνά στη μνήμη μας ιστορίες από το πρόσφατο ή μακρινό παρελθόν , τις οποίες είτε μοιραζόμαστε είτε κρατάμε για τον εαυτό μας.

Ο τρόπος της εξιστόρησης τους , όμως , καμιά φορά σηματοδοτεί την τελειότητα κάποιων πτυχών του παρελθόντος που καθιστούν άχαρες τις μελλοντικές στιγμές. Ακούγεται περίεργο το ξέρω… Εικόνες που σου έρχονται στο μυαλό από μια βόλτα με έναν ένα φίλο που ‘’χαθήκατε’’ ή από μια στιγμή απόλυτης χαράς … Πώς να πιστέψεις ότι θα υπάρξουν και άλλες , ότι θα γεννηθούν νέες εικόνες και στιγμές ;

Επαναπαύεσαι με τις υπάρχουσες ωραίες αναμνήσεις σου. Τις έχει έτοιμες σε περίπτωση που θελήσεις να πεις μια ιστορία , πόσες όμως από αυτές αντιπροσωπεύουν τον τωρινό εαυτό σου ; Πόσες σχετίζονται ακόμα με εσένα και πόσες φαντάζουν ξένες , αναμνήσεις από τη ζωή κάποιου άλλου , κάποιου ξένου που απλά είδε για λίγο τη ζωή μέσα από τα μάτια σου ;

Ίσως να είναι αυτοσκοπός τον αναμνήσεων και μόνη τους προσδοκία να είναι τέλειες .

Δεν δημιουργείς πια αναμνήσεις. Θα έλεγε , βέβαια , κάποιος ότι τις αναμνήσεις δε τις δημιουργούμε , αλλά ‘’έρχονται ‘’ από μόνες τους. Καλή δικαιολογία .

Άρχισες να ζεις συγκαταβατικά , ρουτινιάρικα , να μεταθέτεις στη ‘’Δευτέρα’’ τον επαναπροσδιορισμό των ‘’θέλω ‘’ σου.

H νοσταλγία των αναμνήσεων ευχαριστεί αρκετούς και άλλους τους αγχώνει , τους θλίβει , διότι τους φέρνει βίαια στην συνειδητοποίηση πως η ζωή τους μεταξύ της ανάμνησης και του παρόντος είναι άχρωμη , φορτική , παράξενη, δίχως ουσιώδεις στιγμές που θα μπορούσαν να μετεξελιχθούν σε αναμνήσεις.

Όταν χάνεις το ενδιαφέρον σου για το ‘’τώρα’’ , όταν το παρόν νιώθεις ότι το προβλέπεις τόσο που ελέγχεις και το μέλλον , ζεις στο παρελθόν. Δίχως κίνητρο , δίχως τρέλα , δίχως παλμό.

Μη χρησιμοποιείς , επίσης , τις αναμνήσεις σαν ένα μέσο αυτομαστιγώματος , λέγοντας από μέσα σου δες πως ήμουν και πώς έγινα ή δες που ήμουν και που βρίσκομαι τώρα. Τα πάντα αλλάζουν και κάθε έκβαση αποδεικνύεται διαφορετική από εκείνη που είχαμε προβλέψει. Οι σκέψεις αυτές μπορούν να έχουν διττό χρωματισμό . Αντί η αντιμετώπιση της αλλαγής σου να κλείνει προς την απογοήτευση , ας κλείνει προς την αυτογνωσία . Να λες από μέσα σου δες πως ήμουν και δες πώς είμαι σήμερα , πόσα χιλιόμετρα εξέλιξης έχω διανύσει .

Σκέψου πόσες στιγμές μέσα στη μέρα θα μπορούσες να ζήσεις στιγμές που να μετονομαστούν κάποτε σε αναμνήσεις. Φίλοι που έχεις καιρό να δεις , μέρη που θες χρόνια να επισκεφθείς και όλο το αναβάλλεις , άτομα στα οποία δεν έχεις πει όσα αισθάνεσαι , όλα αυτά γιατί τα αποφεύγεις ;

Πίστεψε με θα έρθουν και αυτές οι στιγμές . 

Οι στιγμές που καταλαβαίνεις αυτόματα την αξία τους . 

Οι στιγμές που όσο τις ζεις και είσαι μέσα τους συνειδητοποιείς ότι θα γίνουν αναμνήσεις. 

Για αυτές τις στιγμές μιλάω.

Πηγή
http://metaximas.org