Η εικόνα της ζωής είναι ίδια για όλους ή ο καθένας τη βλέπει απ’ τη δική του οπτική γωνία;
Κοιτάμε το ίδιο είδωλο μα βλέπουμε κάτι άλλο. Μοιάζουμε σαν ζωγράφοι που σκιαγραφούν το μοντέλο τους μα δεν βγαίνουν όλα τα πορτραίτα τα ίδια. Έχουν ομοιότητες αλλά και διαφορές. Πως αντιμετωπίζουμε αυτή τη διαφορετικότητα που μας χωρίζει αλλά και μας ξεχωρίζει;
Μπορούμε να κατακρίνουμε, να χλευάσουμε το διαφορετικό τα ένστικτα μας μας οδηγούν σε αυτόν το δρόμο τον εύκολο. Μα αν έχουμε υπομονή και ρίξουμε μια δεύτερη ματιά στο πίνακα του διπλανού ζωγράφου μπορούμε να διακρίνουμε τεχνικές που θα έκαναν καλύτερο και το δικό μας έργο. Κάτι διαφορετικό μπορεί να μας δώσει έμπνευση και ταυτόχρονα να οξύνει τις αισθήσεις μας και να εντοπίσουμε αλλαγές που πρέπει να υιοθετήσουμε στον τρόπο σκέψης μας και στον τρόπο ζωής μας.
Κοιτάμε το ίδιο είδωλο μα βλέπουμε κάτι άλλο. Μοιάζουμε σαν ζωγράφοι που σκιαγραφούν το μοντέλο τους μα δεν βγαίνουν όλα τα πορτραίτα τα ίδια. Έχουν ομοιότητες αλλά και διαφορές. Πως αντιμετωπίζουμε αυτή τη διαφορετικότητα που μας χωρίζει αλλά και μας ξεχωρίζει;
Μπορούμε να κατακρίνουμε, να χλευάσουμε το διαφορετικό τα ένστικτα μας μας οδηγούν σε αυτόν το δρόμο τον εύκολο. Μα αν έχουμε υπομονή και ρίξουμε μια δεύτερη ματιά στο πίνακα του διπλανού ζωγράφου μπορούμε να διακρίνουμε τεχνικές που θα έκαναν καλύτερο και το δικό μας έργο. Κάτι διαφορετικό μπορεί να μας δώσει έμπνευση και ταυτόχρονα να οξύνει τις αισθήσεις μας και να εντοπίσουμε αλλαγές που πρέπει να υιοθετήσουμε στον τρόπο σκέψης μας και στον τρόπο ζωής μας.
Το σύνολο μας αποτελείται από εμπειρίες, ανθρώπους που μας έχουν επηρεάσει, στιγμές που μας έχουν στιγματίσει, απωθημένα που δεν έχουμε σβήσει, όνειρα που χτίζουμε, και άλλα που έχουμε γκρεμίσει για να κυνηγήσουμε νέα. Όλα αυτά τα κομμάτια και άλλα πολλά φτιάχνουν το προσωπικό μας πάζλ. Και αυτό το πάζλ μοιάζει με τοπίο που αλλάζει φορεσιές κάθε νέα εποχή. Εξελισσόμαστε.
Γινόμαστε άλλοτε πιο φωτεινοί, άλλοτε πιο σκοτεινοί. Αλλά όπως και τα δέντρα αλλάζουν χρώματα, βγάζουν καρπούς, χάνουν τα φύλλα τους, δεν είναι ποτέ ίδια μα ο κορμός του είναι πάντα ο ίδιος έτσι και εμείς αλλάζουμε μα υπάρχουν και κάποια στοιχεία μας που μένουν ακέραια, ο δικός μας κορμός.
Και θέλει κόπο να διατηρήσεις την ακεραιότητα σου, να μείνεις σταθερός στα πιστεύω σου. Όταν βάλλεσαι από πολλά μέτωπα, σε αυτές τις δύσκολες στιγμές δε πρέπει να ξεχνάς το ποιος πραγματικά είσαι.
Να μη γίνεις κάποιος άλλος που αρέσει περισσότερο.
Να μη γίνεις κάτι ψεύτικο για να κολλήσεις κάπου και να προχωρήσεις.
Μα που νομίζεις πως θα φθάσεις: Μόνο η αυθεντικότητα σε πάει παρακάτω.
Και ας είναι πολλές φορές μοναχικός ο δρόμος.
Στο τέλος αποζημιώνεσαι και με το παραπάνω.
Το παιχνίδι της ζωής κρύβει πολλές παγίδες και ίσως πέσεις μέσα σ’ αυτές.
Ίσως και να χάσεις το δρόμο σου για λίγο.
Όλοι το παθαίνουμε κάποια στιγμή.
Έτσι μαθαίνουμε που πραγματικά θέλουμε να φθάσουμε .
Όλοι το παθαίνουμε κάποια στιγμή.
Έτσι μαθαίνουμε που πραγματικά θέλουμε να φθάσουμε .
Επιβεβαιώνουμε ότι δεν είμαστε τελικά. Και προχωράμε εκεί προς τα πού θέλει η καρδιά μας.
