Από τη Μπέττυ Κούτσιου
Τις πιο πολλές φορές, εμείς οι άνθρωποι θυμόμαστε το μαχαίρι αλλά ξεχνάμε την πληγή.
Για αυτό σιγά σιγά άρχιζε να συνηθίζεις το χρώμα και το άρωμα της μοναξιάς.
Το μαύρο πέπλο της νύχτας που μοιάζει σαν τον πιο πιστό σου φίλο.
Τους φίλους που ξαφνικά έγιναν άγνωστοι για εσένα.
Την αγάπη που λίγο πρίν θα ορκιζόσουνα ότι ήταν όλη σου η ζωή.
Άρχισε να συνηθίζεις γιατί οι άνθρωποι έτσι είναι καρδιά μου.
Έρχονται με δάφνες στα χέρια και φεύγουνε με στάχτες στα μάτια.
Έρχονται κρατώντας λουλούδια και φεύγουνε αφήνοντας τα αγκάθια στην καρδιά.
Έρχονται βασιλιάδες πάνω σε όμορφα άλογα και φεύγουνε ζητιάνοι με βρώμικα ρούχα.
Για αυτό άρχιζε να συνηθίζεις.
Μάθε οτι απαγορεύεται να κάνεις όνειρα με εκείνους που δεν ονειρεύονται.
Δεν επιτρέπεται να περιμένεις να σε αγαπήσει κάποιος, που δεν έχει νιώσει πόσο υπέροχο είναι να αγαπιέται.
Είναι ανεπίτρεπτο να μένεις με εκείνους, που δεν έμαθαν να κρατάνε τον λόγο τους μαζί με το ανάστημα τους.
Σιγά σιγά μάθε να συνηθίζεις.
Να φεύγεις πριν νυχτώσει για τα καλά..
Να βλέπεις τον δρόμο μέσα από το παράθυρο σου ..
Πριν σου ανοίξουν την πόρτα να έχεις φτάσει στην εξώπορτα..
Μάθε να φεύγεις όσο είσαι ακόμα όρθιος και περήφανος.
Να σε θυμούνται έτσι.
Κανένας δεν θα σε θυμάται εάν σε αφήσει ξαπλωμένο και ηττημένο.
Οι άνθρωποι θυμόμαστε εκείνους που μας πόνεσαν, αλλά ξεχνάμε εύκολα όσους πόνεσαν για εμάς.
Πηγή
http://metaximas.org
