Θέλω να μείνουν στη ζωή μου όσα και όσοι αξίζουν

Γράφει η Ελπίδα Γεωργακοπούλου

Γιατί άραγε να χρειάζονται τόσα πολλά εμπόδια να περάσει κανείς, για να γευτεί μια στιγμή γαλήνης; Γιατί το τίμημα να είναι τόσο βαρύ στην περίπτωση που σκοπίμως κλοτσάς την μοίρα ή την τύχη σου; Είναι μέσα στο dna μας η δράση που φέρνει αντίδραση, αλλά πόσο καλή ισορροπία θα πρέπει να ξέρει κανείς ώστε να μεσουρανεί ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, το πρέπει και το θέλω. Και ποιος είναι αυτός που κινεί τα νήματα κι εμείς σας πειθήνιες μαριονέτες παίζουμε στον χορό του, που ανάλογα με τις διαθέσεις του γίνεται άλλες φορές σκληρός και βίαιος κι άλλες ερωτικός και γαλήνιος χορός…

Μέσα σε μια μέρα, μία γυναίκα έχασε το παιδί, που από πάντα ήθελε. Mια άλλη γυναίκα σκότωσε το παιδί που ποτέ δεν ήθελε και μια τρίτη γέννησε ένα παιδί που κουβαλάει μέσα του αμφιβολίες, μίσος και εχθρότητα.

Πόσο δίκαιη και άδικη λοιπόν είναι η ζωή, το ξέρει ο καθένας μέσα από τις αντιφάσεις, που η ίδια η ζωή περιπαίζοντας, του στήνει. Γι’ αυτό μιλάς για την ακοή, όταν δεν ακούς, για τα μάτια σου, όταν δεν βλέπεις. Γι αυτό μιλάς για ελευθερία, όταν είσαι δεσμευμένος και για την δέσμευση όταν είσαι ελεύθερος !

Τι ψάχνω; Τίποτα απολύτως. Τι θέλω; Επίσης τίποτα. Απλά, υπάρχω μέσα από το χθες μου, το σήμερα και το πάντα. Μέσα εδώ μπορώ ελεύθερα να νιώθω, να γράφω, να υπάρχω, να θυμάμαι, να ελπίζω, να ζητώ, να διεκδικώ. Ακόμη και τα άπιαστα, τα ακατόρθωτα. Ακόμη κι αυτά που η ζωή μπορεί ποτέ να μη μας δώσει, ακόμη κι αυτά που ποτέ δε θα κερδίσουμε. Αρκεί να έχουμε προσπαθήσει. Αρκεί να έχουμε κυνηγήσει τα όνειρά μας.

Κάποιες φορές όπως αυτή, αντιλαμβάνομαι ότι οι άνθρωποι προσπερνάμε την ευτυχία και κάποιες φορές την κλωτσάμε με τόσο απλό και φυσικό τρόπο, σαν να είναι κάτι που μπορούμε να τη βρούμε στην επόμενη γωνιά. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, χάνουμε τη βασική αξία της ζωής, τη βασική ανάγκη για αγάπη. Το ίδιο ταξίδι να έχει την ίδια ανακατεμένη ψυχή. Μικρές στιγμές αγωνίας βουτηγμένες σε σιρόπι παρορμητισμού!!
Αυτά που με προσπέρασαν και δεν τα πρόφτασα, στέκουν ακόμα εκεί μακριά μου.
Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί αν αυτό που έχεις στη ζωή σου θα μείνει ή θα φύγει; Αν, αυτό που ήρθε τόσο ξαφνικά μία μέρα, θα μείνει; Τι είναι αυτό που μπορείς να κάνεις για να το κρατήσεις. Έχεις άραγε τη δυνατότητα να το κρατήσεις; Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί αν κάποια από τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή σου (αναπάντεχα πάντα) είναι καρμικά; Υπάρχει μοίρα; Και αν ναι, ποιος την ορίζει;
Σίγουρα το καθετί στη ζωή μας είναι υποκειμενικό και ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει διαφορετικά. Για κάποιους μπορεί να φανεί παράλογο και για κάποιους άλλους φυσιολογικό. Σημασία έχει πώς επιλέγουμε να πορευτούμε. Δε ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα αλλάξει πορεία σε συγκεκριμένα σταυροδρόμια, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν έχω μετανιώσει για κάτι. Αν το είχα κάνει, μάλλον δε θα ήμουν ο εαυτός μου. Μάλλον θα ήταν όλα μια απλή παρόρμηση της στιγμής, άνευ ουσίας και σκοπού.

Όσο ζούμε μαθαίνουμε μέσα από τα λάθη και τα σωστά μας. Όχι τα λάθη και τα σωστά που ορίζουν οι άλλοι για εμάς, αλλά αυτά που εμείς θεωρούμε έτσι ή αλλιώς. Ανοίγουμε νοητούς κύκλους ζωής, γεμίζοντάς τους, από ανθρώπους και στιγμές. Κάποιοι κύκλοι είναι μικροί, κάποιοι μεγάλοι. Κάποιοι κλειστοί και κάποιοι ζωντανοί και δυναμικοί. Αν με ρωτούσες θα έλεγα πως σημασία έχει οι κύκλοι αυτοί να είναι γεμάτοι από όνειρα και επιθυμίες.

Πού θέλω να καταλήξω; Θέλω να μείνουν στη ζωή μου όσα αξίζουν. 

Όσα ήρθαν ξαφνικά κι απρόσμενα, αλλά και όσα υπάρχουν χρόνια. 

Είτε είναι διάττοντες αστέρες, είτε βρίσκονται μόνιμα στον ουρανό μου, θέλω να μείνουν. 

Κι έτσι μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, μια βόλτα κατά μήκος της θάλασσας , αποκτά άλλη διάσταση, όταν μπορείς να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να νιώσει και να ζήσει.

 Όταν διαγράφεις όρια, όταν ζεις το τώρα, το παρόν, όταν βάσει αυτού χτίζεις το αύριό σου, χωρίς να το γεμίζεις με πρέπει.

La vie est belle…
…έτσι λένε, έτσι πιστεύω κι εγώ. 

Με βροχή, με ήλιο γεμίζω στιγμές, αλλάζω διάθεση, ζω.

Εις το επανιδείν…να προσέχετε τους εαυτούς σας!

Πηγή
http://www.loveletters.gr