Νιώθεις πως δεν έχεις τη δύναμη να μιλήσεις εκείνη την ώρα. Δεν είσαι στο κατάλληλο mood, δεν είναι κατάλληλη η στιγμή, σας βλέπει κι ο κόσμος, άλλη φορά. Άλλη φορά, γιατί ελπίζεις κατά βάθος πως δε θα το ξανακάνει κι ως εκ τούτου, άδικα κι άσκοπα θα γκρίνιαζες εξ αρχής. Όλα αυτά, όμως, περί κατάλληλης ώρας και timing, περί mood και διαθέσεων, δε σου φαίνονται λίγο κουραφέξαλα, λίγο λόγια του αέρα; Δε νομίζεις πως ο εαυτός σου αξίζει πάρα πολλά και σίγουρα, όχι να τον κοροϊδεύεις;
Ένα συναίσθημα κρύβεται πίσω από αυτή σου την άρνηση να εκφράσεις αυτό που θες τη στιγμή που θες κι αυτό είναι ο φόβος. Φοβάσαι ότι με το να εκφράσεις το παράπονό σου και με το να μην είσαι για μία φορά με το χαμόγελο στα χείλη, με το να μην κάνεις μια φορά υπομονή και με το να μην είσαι εσύ αυτός που θα συμβιβαστεί αυτή τη φορά, ότι θα χάσεις αυτόν τον άνθρωπο απ’ τη ζωή σου. Ακούγεται τραβηγμένο, αλλά αν κάτσεις και το σκεφτείς, θα δεις πως όσο απίθανο κι υπερβολικό κι αν ακούγεται, άλλο τόσο αληθινό είναι.
Γιατί ποιος δε φοβάται μη χάσει απ’ τη ζωή του ανθρώπους που αγαπάει και νοιάζεται; Πολλές φορές, λοιπόν, στην προσπάθειά μας να είμαστε άψογοι με τις σχέσεις μας, φιλικές, ερωτικές, ακόμη κι οικογενειακές και συναδελφικές, δεχόμαστε συμπεριφορές που θα έπρεπε να κόψουμε εξ αρχής. Γιατί φοβόμασταν την απώλεια και το κενό που θα δημιουργούσε αυτή με τη σειρά της μέσα μας.
Το πιο σημαντικό στοιχείο σε μία σχέση, όμως, είναι η επικοινωνία. Γι’ αυτό, λοιπόν, είναι τόσο σημαντικό να λες αυτό που σε πειράζει τη στιγμή που σε πειράζει∙ γιατί άλλο να το πεις εκείνη τη στιγμή, να δημιουργηθεί ίσως μια ένταση παραπάνω, αλλά να κατανοήσει ο άλλος τι σε πείραξε και να το έχει στο νου του από εδώ και πέρα κι αλλιώς είναι να το πεις ένα μήνα μετά, σε μια άκυρη στιγμή που εσύ θα βαφτίσεις ως κατάλληλη. Καταρχάς, θα γυρίσει ο άλλος και θα σου πει «τώρα το θυμήθηκες;», ή «και που το λες τώρα δεν αλλάζει κάτι». Τι θα του πεις; Έχει δίκιο και το ξέρεις.
Άσε που αν μαζεύεις και μαζεύεις με τον καιρό, θα κάνεις μπαμ στην πιο λάθος στιγμή, με την πιο ηλίθια αφορμή και για τον πιο μηδαμινό λόγο. Έτσι, και το λίγο δίκιο που θα σου είχε μείνει από τότε, ήδη το έχασες σε ένα λεπτό. Αυτό δεν είναι άδικο μόνο για σένα, αλλά και για τον άλλον. Σκέψου να είσαι χαλαρά έξω για καφέ ή να αράζεις στο σπίτι με το φίλο ή τη σχέση σου κι απ’ το πουθενά, είτε επειδή η ένταση της φωνής σου ήταν λίγο πιο δυνατή, είτε γιατί ακύρωσες μία έξοδός σας, είτε επειδή φτερνίστηκες δυνατά κι είτε ακόμη επειδή έξω βρέχει ενώ η εφαρμογή στο κινητό σου έγραφε πως θα έχει ηλιοφάνεια, να αρχίσει ο άλλος να υστεριάζει. Και να σου πετάξει σαν βόμβα κάτι που έκανες πριν πόσο καιρό, που παίζει να μη θυμάσαι καν ή που συνεχίζεις να κάνεις επειδή πολύ απλά δε μύρισες τα νύχια σου για να καταλάβεις ότι αυτόν τον πειράζει. Είδες πόσο άσχημο ακούγεται όλο αυτό;
Γενικά, καλό είναι να μπαίνουμε και λίγο στη θέση του άλλου. Καλές κι οι ανάγκες μας κι οι εγωισμοί μας, να προσέχουμε τον εαυτό μας, αλλά τα όρια ανάμεσα στο «προσέχω τον εαυτό μου» και στο «κοιτάζω μόνο την πάρτη μου και τις διαθέσεις μου» είναι πιο λεπτά από όσο νομίζουμε. Επίσης, θα δεις πως θα εκφράσεις ένα σου παράπονο πολύ πιο εύκολα αν είσαι σίγουρος ότι είναι ορθό, ότι σε πειράζει πραγματικά κι όχι επειδή σε εκείνη τη φάση ήσουν νευριασμένος από αλλού κι ότι, κυρίως, γίνεται επανειλημμένα.
Για παράδειγμα, αν ο άλλος έχει μόλις ξυπνήσει και δεν είναι ακόμη σε φάση να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο, το να πεις εσύ «μα γιατί δε μιλάς, έλα μην είσαι έτσι, μην έχεις μούτρα» και τα συναφή, εκτός του ότι δε βοηθάς τον άλλον, θα σου μιλήσει απότομα χωρίς να έχει τέτοια πρόθεση και θα σε πειράξει, ενώ δεν πρέπει. Κάποιοι άνθρωποι έχουν κάποια χούγια, κάποιες παραξενιές που είναι ένα με το χαρακτήρα τους. Βεβαιώσου, λοιπόν, ότι δεν είναι κάτι τέτοιο, εκτός κι αν έχεις τη δύναμη, την υπομονή και τη θέληση να τους τα αλλάξεις ή έστω, να τα φτάσεις σε έναν ικανοποιητικό βαθμό.
Τώρα, αν η συμπεριφορά του άλλου είναι περίεργη, σου μιλάει άσχημα και σε υποτιμάει ενώ δεν το συνήθιζε –προφανώς, άλλωστε γιατί να κρατάς έναν άνθρωπο που φέρεται έτσι– και σε γενικές γραμμές επανειλημμένα σε ενοχλεί η συμπεριφορά του, πες του εκείνη τη στιγμή και για όσες φορές θα χρειαστεί. Μέχρι να φέρεται ανθρώπινα και να σε αντιμετωπίζει κι εσένα ως άνθρωπο κι όχι σαν οτιδήποτε υποδεέστερο.
Μη φοβάσαι να μιλήσεις, να υπερασπιστείς τον εαυτό σου και να εκφράσεις τα συναισθήματά σου. Όσοι είναι να μείνουν, θα μείνουν και για αυτό να είσαι σίγουρος. Μη μαζεύεις, λοιπόν, και μην κρατάς μέσα σου τίποτα. Υπάρχουν πολύ πιο όμορφο πράγματα που μπορείς να βάλεις μέσα σου, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Συντάκτης: Ειρήνη Μανουσαρίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
