Άλλη μια φορά, άλλο ένα βράδυ...
Ακόμα κι αν εκεί στην άκρη του ορίζοντα υπάρχει ένα φως, αργεί να ξημερώσει. Δεν το περιμένω καν το ξημέρωμα αυτής της μέρας..Ένας ακαθόριστος ήχος, ανθρώπινος άραγε; Νόμιζα πως είμαι μόνη, κι ένοιωθα ανακούφιση, μα αυτό που ακούγεται δεν ενοχλεί...
Άφησα τα δικά μου και συγκεντρώθηκα, αφοσιώθηκα σε αυτό τον ήχο που συνεχίζοντας να περπατώ, γινόταν ανθρώπινη φωνή, Και σε μια γωνιά, είδα ένα κορμί κουλουριασμένο, μια ψυχή εντελώς ερείπιο...
Άκουσα το κλάμα της, μα φοβόμουν να πάω κοντά...
"Λυπήσου με......"
Το μόνο που μπόρεσα να κάνω, το μόνο που κατάφερα να σκεφτώ να κάνω ήταν να κάτσω δίπλα της, να την αγγίξω στον ώμο....κι εκείνη απλά έγειρε, σαν να μην την ένοιαζε ποια ήμουν εγώ που βίαζα τη μοναξιά της, το χώρο που είχε διαλέξει να αφεθεί.Και εκείνο το άγγιγμά μου έγινε η αιτία να ξεδιπλωθεί το παράπονο....
Κούρνιασε στην αγκαλιά μου και μου είπε τόσα πράγματα...
Για εκείνα τα πρόσωπα που έφτανε να της πουν ότι έχουν ένα πρόβλημα κι εκείνη το έκανε αμέσως δικό της....
Πάσχιζε να βρει τον τρόπο να βρεθεί ξανά η ισορροπία...Είπε για τις φορές που αγαπούσε και δεν περίμενε τίποτα...
..Κι όταν ερχόταν "κάτι" ένοιωθε να αξίζει για κάποιον....για πόσο......
..για τόσο.....
Για τις φορές που της είπαν "ευχαριστώ" και θύμωνε στο άκουσμά της λέξης αυτής...
Μπορείς άραγε να πεις ευχαριστώ όταν ο άλλος χαρίζει την ψυχή του σε σένα;
Κι όλα τα λόγια που της είπαν στη ζωή της έμειναν απλά στα λόγια, κι αν τα πίστεψε κάποια στιγμή η ζωή της απέδειξε πόσο κουτή φάνηκε..
... Δεν υπήρξε ούτε ένας να πει
"Ξέρω πως είσαι δυνατή...μα είμαι εδώ...."
Δεν υπολόγιζε κανείς πως μια δυνατή, μπορεί να γονατίσει....
Πως η ζωή δεν την αφήνει, υπολογίζει σε αυτήν, την βάζει να μετράει τις δυνάμεις της, την αντοχή της, τα όριά της....
Δεν της είπε κανείς "Μίλα μου...."
Δεν της είπαν ποτέ "Κάνεις λάθος, μα σε υποστηρίζω....κι αν κλάψεις, θα έχεις και τα δικά μου δάκρυα παρέα.."
Μου τα ομολόγησε όλα αυτά....Χωρίς να ακούσω τον ήχο της φωνή της.... Χωρίς να δω καν τα μάτια της... Χωρίς να βεβαιωθεί αν μιλά σε φίλο ή σε εχθρό....Κι εκεί ταξίδεψε εκείνη η ψυχή..Να βρει την άκρη της, να βρει την αρχή της...Μα έχει η ψυχή αρχή; Έχει τέλος; Μπορεί να ανήκει κάπου; Η ψυχή είναι ελεύθερη...Δεν φυλακίζεται, δεν μπαίνει στα καλούπια μας, δεν βολεύεται.....
Κι ένοιωσα το δίκιο της να με πνίγει....Κι ένοιωσα το θαυμασμό μου για εκείνη να γεννιέται...την ώρα που είδα ένα αχνό χαμόγελο να σκάει στο πρόσωπό της..
Κι είδα τα όμορφα μάτια της, να χαμογελούν κι εκείνα, σαν σήκωσε το κεφάλι της να με χαιδέψει η ματιά της....
Κι είδα να σηκώνεται εκείνο το ερείπιο, και να είναι μια κοπέλα, με μακριά μαύρα μαλλιά, να ισιώνει τους ώμους της, να παίρνει μια βαθιά ανάσα, και να κάνει το πρώτο της βήμα έξω στη ζωή....
Δεν θάχεις πουθενά να κρυφτείς εκεί που πας" της είπα......
Κι εκείνη σταμάτησε για μια στιγμή, γύρισε το πρόσωπό της να με κοιτάξει, κάρφωσε τα μάτια μου και μου είπε.....:
~"Κι εσύ πια, έμαθες το πιο δύσκολο μάθημα της ζωής σου..... Κι αυτό βαραίνει και τις δύο μας να μάθουμε να ζούμε με αυτά που βρίσκουμε......"
~"Μα...εγώ; Μάθημα; Πότε;"
~"Πριν λίγο...... Έμαθες πως βρίσκει παρηγοριά μια δυνατή......
Πάντα στη σιωπή......και πάντα μόνη.... Μόνη με την ψυχή της....."
Πηγή
https://skepseissofwn.blogspot.com
Πηγή
https://skepseissofwn.blogspot.com
