Είναι εκείνες οι στιγμές που θα γίνουν καταφύγιο, όταν τα μποφόρ γύρω λυσσομανάνε. Όταν το βλέμμα σου κολλάει στο παρμπρίζ και το μυαλό τρέχει. Όταν σκέφτεσαι να κλείσεις την πόρτα πίσω σου και να μην ξαναγυρίσεις.
Οι στιγμές που αξίζουν ένα θάνατο, σε ξεγελούν γιατί δεν μπορείς να τις ερμηνεύσεις. Ίσως είναι μια συμπαντική συνάντηση, ίσως μια απλή εγκεφαλική χημική διεργασία. Κι αυτή η φύση τους που αγνοείς, που δυσκολεύεσαι να εξηγήσεις με καθ’όλα λογικά επιχειρήματα, είναι που σε κάνει υπηρέτη τους.
Γιατί είναι εκείνες στις οποίες θα ανατρέξεις, όταν τα υπόλοιπα γύρω σου φωνάζουν «μη!».
Εκείνες που θα κρατήσουν δυο ανθρώπους μαζί, υποταγμένους στη μεγαλειότητά τους.
Μαγνήτης οι στιγμές. Μαγνήτης και δυνάστης. Μην κάνεις βήμα, μην ξεχάσεις και ξεχαστείς, μην υποτιμήσεις τη σπανιότητά τους. Μην προδώσεις το συναίσθημα που σου γέννησαν και η σκέψη τους στο υπενθυμίζει διαρκώς.
Οι στιγμές που αξίζουν ένα θάνατο, παλεύουν να χωρέσουν ολόκληρη ζωή στα δευτερόλεπτά τους. Ασφυκτιά ο χρόνος, σκάει, ωρύεται. Δεν τον χωράει το δωμάτιο, το παρόν, η αγκαλιά.
Σκέτη λαιμαργία η αγάπη. Θες να ξεριζώσεις δέρμα απ’τη λαχτάρα, να μη μυρίσουν ποτέ άλλο άρωμα τα ρουθούνια σου. Εξαρτάσαι από το άρωμα, από το δέρμα.
Όλες οι αισθήσεις στο κόκκινο, το σώμα σε ολική αναισθησία, το μυαλό παραδιδόμενο.
Όχι δε μιλάμε για σεξ εδώ, δε μιλάμε καν για χάδι. Μιλάμε για παράλυση.
Οι στιγμές που αξίζουν ένα θάνατο, σπάνε πλάκα μαζί του.
Μπουκάρουν με αυθάδεια διευθυντική. Δε σε ρωτάνε αν θα περάσουν, απλώνουν τις ποδάρες τους στη φλοκάτη, σου σπάνε τα ποτήρια, ζητάνε τα ρέστα και σε αφήνουν ημιλιπόθυμο να κοιτάζεις το ταβάνι.
Ένα φιλί στον αφαλό, ένα χαμόγελο μέσα στο πλήθος, μισό δευτερόλεπτο στο ρεύμα καθόδου της Συγγρού.
Μια σιωπηρή συμφωνία ανάμεσα σε σένα και την αγάπη. Ότι έγινε κατανοητή, ότι την αισθάνθηκε κάθε κύτταρό σου, ότι την πίστεψε, ότι επένδυσε, ότι ήρθε για να μείνει.
Και κάπως έτσι σε κάνουν δέσμιό τους. Πλέον η προδοσία δεν αφορά μόνο εσένα και τον απέναντι. Οι στιγμές αποκτούν χαρακτήρα, προσωπικότητα, γίνονται παιδί κι απαιτούν φροντίδα, μνήμη, ενδιαφέρον, πίστη κι αφοσίωση.
Βαρίδια στα πόδια. Βαρίδια που δε θες να αποχωριστείς. Να μείνεις στο κέντρο της σκηνής, να δεις το έργο ως το τέλος, να το μάθεις απ’έξω κι ανακατωτά.
Και όταν για λίγο εκείνος φύγει, οι στιγμές γίνονται πουκάμισο που το φοράς και γιακάς που τον μυρίζεις. Δε χρειάζεσαι φωτογραφίες, διαπιστευτήρια, ενθύμια. Τις έχεις όλες μπροστά σου καθαρότατα. Το φιλί στον αφαλό, το χαμόγελο στο πλήθος, το μισό του δευτερολέπτου στη Συγγρού, σε repeat, μέχρι οι ώρες να περάσουν, να βραδιάσει, να ακούσεις το κλειδί στην πόρτα, να ψεκάσεις δυο σταγόνες σανταλόξυλο στο λαιμό.
Οι στιγμές που αξίζουν ένα θάνατο είναι πάνω από έρωτες, καψούρες κι αγάπες.
Δε χωράνε πόνο, οδυρμό και προσμονή. Είναι μια ξαφνική ατόφια ευτυχία, τόσο δύσκολα διαχειρίσιμη, τόσο ασυνήθιστη, που θες να την τραβήξεις απ’τη γωνία να την επιμηκύνεις όχι για να την καταχραστείς, αλλά για να προλάβεις να τη συνειδητοποιήσεις.
Γιατί δεν τις χορταίνεις τις στιγμές. Και όσους θανάτους κι αν υποστείς για χάρη τους, με χαμόγελο και συγκατάβαση, άλλες τόσες ζωές δε θα έφταναν για να τις χορτάσεις.
Οι στιγμές που αξίζουν ένα θάνατο, ζητάνε μια θέση στην αιωνιότητα. Και τους ανήκει δικαιωματικά.
Πηγή
https://www.pillowfights.gr
