Πώς ν’ αναπνέεις και να νιώθεις. Έρχεται να σου μάθει πώς είναι να πιστεύεις σε κάτι.
Κι αν μετά τα συντρίμμια ακολουθεί η σκόνη, προσπάθησε ν’ ακούσεις την κραυγή, να νιώσεις την ένταση, την ταραχή, αλλά πάνω απ’ όλα τον θόρυβο μέσα απ’ την αγωνία που βγάζει η φωνή σου. Γιατί το φως του έρωτα δε δύει. Ακόμα και μέσα στο σκοτάδι, θα βρεις την άκρη του και θα πιστέψεις σ’ αυτόν. Κάθε μέρα και περισσότερο. Κάθε μέρα και πιο πολύ. Και θα χαθείς μαζί του.
Γιατί έτσι κάνει ο έρωτας στο απόγειό του. Περιμένει την ανατολή του για να δώσει κάτι καινούργιο μέσα στην ημέρα σου. Να πάρει τροφή απ’ αυτό, προκειμένου να σε δέσει καλύτερα. Να σε κάνει να πιστέψεις περισσότερο, να γνωρίσεις και να ονειρευτείς. Εν ολίγοις, να πιστέψεις σ’ αυτό το «δύο» που γίνεται «ένα».
Κι έπειτα άφησε το «Κάθε μέρα πιστεύω σ’ εσένα όλο και πιο πολύ» να πάρει κάθε κομμάτι απ’ τις άμυνές σου και να κρατήσει μόνο στο πίσω μέρος του μυαλού του το ότι δεν υπάρχει το «για πάντα». Έτσι, για κάθε ενδεχόμενο.
Γιατί δεν είσαι πλέον παιδί που αναζητάς μόνο τη διασκέδαση. Δεν ψάχνεις μία θέση στον κινηματογράφο για να μάθεις να φιλάς. Δεν ψάχνεις δρόμους και στενά για να κλέψεις μια αγκαλιά. Ψάχνεις να πιστέψεις σε κάτι. Και θες αυτό το «κάτι» να πιστέψει σε ‘σένα.
Αρκεί να μη φοβηθείς. Να μην πιστέψεις πως ο έρωτας κρατάει για λίγο και στον βωμό του λέγονται και γίνονται πράγματα που στη συνέχεια χάνονται ή παίρνονται πίσω. Και μαζί του παίρνει και το «πιστεύω». Γιατί είναι άδικο όλο αυτό.
Άδικο, γιατί ο έρωτας δίνει τη σκυτάλη σ’ όλες εκείνες τις ερωτικές στιγμές που είναι ικανές να σε κάνουν να μπορείς να ονειρεύεσαι. Να ελπίζεις. Να περιμένεις. Κι αυτές δε χάνονται. Αντίθετα, ζούνε μέσα απ’ την πίστη σου. Ζούνε περιμένοντας εσένα, εμένα, όλους μας. Κι αυτό που θ’ ακολουθήσει, θα σε ταξιδέψει. Θα σε μαγέψει.
Κι αν τα πρώτα φιλιά σού φαινόντουσαν περιπέτεια, θ’ ανακαλύψεις πως η γεύση τους μέρα με τη μέρα γίνεται απίστευτη. Ακόμα κι εκείνη η προσπάθεια να πάρεις την κατάλληλη στάση στον έρωτα, θα σε φέρει στη στιγμή όπου η χημεία των σωμάτων θα σε εκπλήξει. Γιατί τα σώματα, ακόμα και στον ύπνο, θα βρουν την επικοινωνία τους. Και βλέμματα την ανταλλαγή των σκέψεών τους. Κι οι πολλές κουβέντες θα γίνουν χαμόγελα, ή ένα απλό κλείσιμο ματιού. Ή ένα χάδι. Ακόμα και τα νεύρα σου δε θα θέλουν εξηγήσεις. Απλά θα παίρνουν τον χρόνο σου. Κι εσύ θα πιστεύεις ακόμα περισσότερο. Και πολύ σωστά θα κάνεις.
Γιατί δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα απ’ το ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι. Να ποθείς και να ‘σαι ποθητός. Ν’ ακούγεσαι και ν’ ακούς. Να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι. Δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα απ’ το να πιστεύεις. Αυτό σε κάνει διαφορετικό.
Συντάκτης: Αναστάσιος Καλλίας
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Κι αν μετά τα συντρίμμια ακολουθεί η σκόνη, προσπάθησε ν’ ακούσεις την κραυγή, να νιώσεις την ένταση, την ταραχή, αλλά πάνω απ’ όλα τον θόρυβο μέσα απ’ την αγωνία που βγάζει η φωνή σου. Γιατί το φως του έρωτα δε δύει. Ακόμα και μέσα στο σκοτάδι, θα βρεις την άκρη του και θα πιστέψεις σ’ αυτόν. Κάθε μέρα και περισσότερο. Κάθε μέρα και πιο πολύ. Και θα χαθείς μαζί του.
Γιατί έτσι κάνει ο έρωτας στο απόγειό του. Περιμένει την ανατολή του για να δώσει κάτι καινούργιο μέσα στην ημέρα σου. Να πάρει τροφή απ’ αυτό, προκειμένου να σε δέσει καλύτερα. Να σε κάνει να πιστέψεις περισσότερο, να γνωρίσεις και να ονειρευτείς. Εν ολίγοις, να πιστέψεις σ’ αυτό το «δύο» που γίνεται «ένα».
Κι έπειτα άφησε το «Κάθε μέρα πιστεύω σ’ εσένα όλο και πιο πολύ» να πάρει κάθε κομμάτι απ’ τις άμυνές σου και να κρατήσει μόνο στο πίσω μέρος του μυαλού του το ότι δεν υπάρχει το «για πάντα». Έτσι, για κάθε ενδεχόμενο.
Γιατί δεν είσαι πλέον παιδί που αναζητάς μόνο τη διασκέδαση. Δεν ψάχνεις μία θέση στον κινηματογράφο για να μάθεις να φιλάς. Δεν ψάχνεις δρόμους και στενά για να κλέψεις μια αγκαλιά. Ψάχνεις να πιστέψεις σε κάτι. Και θες αυτό το «κάτι» να πιστέψει σε ‘σένα.
Αρκεί να μη φοβηθείς. Να μην πιστέψεις πως ο έρωτας κρατάει για λίγο και στον βωμό του λέγονται και γίνονται πράγματα που στη συνέχεια χάνονται ή παίρνονται πίσω. Και μαζί του παίρνει και το «πιστεύω». Γιατί είναι άδικο όλο αυτό.
Άδικο, γιατί ο έρωτας δίνει τη σκυτάλη σ’ όλες εκείνες τις ερωτικές στιγμές που είναι ικανές να σε κάνουν να μπορείς να ονειρεύεσαι. Να ελπίζεις. Να περιμένεις. Κι αυτές δε χάνονται. Αντίθετα, ζούνε μέσα απ’ την πίστη σου. Ζούνε περιμένοντας εσένα, εμένα, όλους μας. Κι αυτό που θ’ ακολουθήσει, θα σε ταξιδέψει. Θα σε μαγέψει.
Κι αν τα πρώτα φιλιά σού φαινόντουσαν περιπέτεια, θ’ ανακαλύψεις πως η γεύση τους μέρα με τη μέρα γίνεται απίστευτη. Ακόμα κι εκείνη η προσπάθεια να πάρεις την κατάλληλη στάση στον έρωτα, θα σε φέρει στη στιγμή όπου η χημεία των σωμάτων θα σε εκπλήξει. Γιατί τα σώματα, ακόμα και στον ύπνο, θα βρουν την επικοινωνία τους. Και βλέμματα την ανταλλαγή των σκέψεών τους. Κι οι πολλές κουβέντες θα γίνουν χαμόγελα, ή ένα απλό κλείσιμο ματιού. Ή ένα χάδι. Ακόμα και τα νεύρα σου δε θα θέλουν εξηγήσεις. Απλά θα παίρνουν τον χρόνο σου. Κι εσύ θα πιστεύεις ακόμα περισσότερο. Και πολύ σωστά θα κάνεις.
Γιατί δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα απ’ το ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι. Να ποθείς και να ‘σαι ποθητός. Ν’ ακούγεσαι και ν’ ακούς. Να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι. Δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα απ’ το να πιστεύεις. Αυτό σε κάνει διαφορετικό.
Συντάκτης: Αναστάσιος Καλλίας
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
