Φτου ξελευτερία! Άσε με να γίνω και πάλι παιδί ρε ζωή...

Γράφει η Λιάνα

Αυτό που βρίσκω πραγματικά άδικο με τη ζωή, δεν είναι οι αναποδιές και οι αγώνες που αναγκάζεσαι να αντιμετωπίζεις. Ούτε και οι πίκρες που κατά καιρούς σε δοκιμάζουν.
Αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να συμβιβαστώ είναι ο χρόνος που κυλάει ασταμάτητα, χωρίς να το καταλαβαίνεις. Τη μια μέρα, θυμάμαι, ήμουν παιδάκι, στην ασφάλεια και την αγκαλιά της οικογένειας μου και την άλλη μέρα άνοιξα τα μάτια μου και είδα το είδωλο μου στον καθρέφτη αγνώριστο, μια γυναίκα, μετά τα σαράντα, φορτωμένη με όλες τις υποχρεώσεις που αναλογούν στην ηλικία μου.

Κι όμως η αλήθεια είναι πως αρνούμαι να μεγαλώσω. Αρνούμαι να ακολουθήσω όλα αυτά που προστάζει ο δήθεν καθωσπρεπισμός των συνομηλίκων μου. Αρνούμαι να συμπεριφέρομαι μόνιμα, σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή.

Για μένα η ζωή, ήταν και είναι μια συνεχόμενη πρόκληση. Σαν ένα παιχνίδι που οι όροι του προϋποθέτουν ανοιχτή καρδιά και αγνές προθέσεις.

Θυμάσαι τα βραδάκια, στις γειτονιές που μαζευόμασταν, ένα τσούρμο πιτσιρίκια και παίζαμε; Πέφταμε, χτυπάγαμε, ματώναμε, αλλά ήταν τόση η λαχτάρα μας, που συνεχίζαμε, χωρίς να μας νοιάζει για το σημάδι που θα έμενε.

Πεισματικά, συνεχίζω να γελάω με όσα αγαπούσα όταν ήμουν παιδί, συνεχίζω να κάνω φάρσες με κάθε ευκαιρία και εξακολουθώ να πιστεύω πως η ψυχή μπορεί να φτάσει στο ανώτερο σημείο της, μόνο αν είναι καθαρή και διάφανη. Δεν δέχομαι το δόλο που υπάρχει στους ανθρώπους, μόνο και μόνο για να κερδίσουν περισσότερα. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την αξία μόνο των υλικών, όταν μηδενίζεις τα πάντα για να τα αποκτήσεις.

Τελικά, είμαι μια ρομαντικά και αμετανόητα ονειροπόλα, ώριμη, λένε, γυναίκα. Κι ας άργησα να το δεχτώ. Που δίνει δεύτερες ευκαιρίες. Που ξεγελάει το χρόνο με υπερβολικές ποσότητες αγάπης και εμπιστοσύνης. Που απορρίπτει τα ψεύτικα. Που παίζει κρυφτό με τις στεναχώριες και τυφλόμυγα με την αδικία. Που πιστεύει στο για πάντα και μπορεί να ερωτεύεται ακόμα και απλές ιδέες, αρκεί να λάμπουν λίγο παραπάνω.

Δεν ξέρω αν πετυχαίνω κάτι έτσι. Άλλωστε η επίτευξη όλων των στόχων στη ζωή μοιάζει λίγο με ουτοπία και δεν μπορεί να γίνει αυτοσκοπός μου. Είναι άλλο ένα παιχνίδι, ένα ρίσκο και ένας συνδυασμός προσπάθειας, πείσματος και ελπίδας, που δεν ξέρεις τι θα φέρει. Το αποτέλεσμα θα φανεί όταν κάνω το τελικό ταμείο μου κι αυτό έχει πολλά κυνηγητά ακόμα, πολλές γρατσουνιές, πολλές νίκες και ήττες. Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να κρατάω τη καρδία μου, όσο πιο νέα μπορώ, για όλες τις εμπειρίες που με περιμένουν.

Και που ξέρεις; Μπορεί στην πορεία, μέσα από όλα αυτά τα εφηβικά συναισθήματα που παραμένουν καυτά μέσα μου, με όλη αυτή την ανάγκη να κρατήσω ζωντανή τη μαγεία των παραμυθιών, με τη βοήθεια της άρνησης να μπω σε καλούπια και να ακολουθήσω αυστηρούς κανόνες, με την απέχθεια σε κάθε τι φτιαχτό, ψεύτικο και συμβατικό, να καταφέρω, κάποτε, κάπου να φωνάξω, επιτέλους, το πολυπόθητο “φτου ξελευθερία” !!!

Πηγή
http://www.loveletters.gr