Όταν βλέπω ανθρώπους με μάτια θλιμμένα πάντα αναρωτιέμαι για εκείνες τις “παρ᾽ολίγο” ευτυχίες τους. Με πιάνει το παράπονο και προσπαθώ να καταλάβω ποιοι να ᾽ναι οι λόγοι που οι άνθρωποι, ενώ έχουν την πλήρη ελευθερία να επιλέξουν, αρνούνται στην πραγματικότητα αυτό που λαχταρά η ψυχή τους και διαλέγουν αυτό που προστάζει η λογική τους ή που τους επιβάλλει ο περίγυρος. Άραγε θ᾽αλλάζανε τα μάτια τους αν δεν απαρνιόντουσαν αυτά που τους υπόσχονταν την ευτυχία; Θα γελούσαν, θα έμοιαζαν με αερικά, θα τους ενοχλούσε λιγότερο η ρουτίνα, θα χαίρονταν με την απλότητα και θα είχαν περισσότερη δύναμη να άρουν τα μικρο-εμπόδια της ζωής;
Η πραγματική ιστορία του καθενός είναι αυτή που ποτέ δε θα μάθεις, γιατί πέθανε πριν καλά καλά γεννηθεί. Είναι εκείνη η ιστορία που έμοιαζε σαν σχέδιο μεγαλόπνοο και αδύνατο να πετύχει, γιατί κάποιος δεν το πίστεψε αρκετά. Δεν έχει σημασία πόσο το θελήσαμε. Εκείνο που αληθινά μετράει είναι πόσο το πιστέψαμε, ώστε να του δώσουμε μορφή. Οι παρ᾽ολίγο ευτυχίες των ανθρώπων, κοιμούνται ανήσυχα στο μυαλό τους και πάντοτε επιστρέφουν με έναν υποθετικό σύνδεσμο “αν”, που στροβιλίζεται στο κεφάλι τους και είναι ικανός να γκρεμίσει τα πάντα σε αυτόν τον δυναμικό χορό του.
Σε κάθε δάκρυ, σε κάθε ξέσπασμα, σε κάθε απογοήτευση, σε κάθε δυσκολία οι σύνδεσμοι είναι εκεί, βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος να ανθίσουν και να σου θυμίσουν πως όσο και να το κουκουλώνεις, όσο και να προσποιείσαι πως είσαι καλά, πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου θα σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν… Αν σπούδαζες αυτό που πραγματικά αγαπούσες, αν διάλεγες να ταξιδέψεις σε όλον τον κόσμο, χωρίς να εξαρτάσαι από τον καθένα, αν ήσουν λιγότερο δειλός και τολμούσες να υποστηρίξεις τα “θέλω” σου, αν έλεγες “σ᾽αγαπώ” αντί να ψυθιρίσεις “αντίο”, αν έκλεινες την πόρτα πίσω σου αντί να μένεις σε κάτι που είναι ήδη νεκρό, αν επέλεγες ευθαρσώς την ταυτότητά σου αρνούμενος να χωρέσεις σε ένα προβληματικό σύνολο, αν έλεγες ναι σε ένα αβέβαιο μέλλον αφήνοντας στην άκρη ένα ανούσιο παρόν, αν δε συμβιβαζόσουν με τις κοινωνικές επιταγές και ήσουν κύριος του εαυτού σου, αν ζούσες μία ζωή από την οποία θα απουσίαζαν παντελώς οι υποθετικοί σύνδεσμοι και όλα τα παρ᾽ολίγο συναισθήματα.
Δεν υπάρχουν απαντήσεις, όσο κι αν στείψεις το κεφάλι σου, γιατί ο μόνος τρόπος να το μάθεις είναι το “αν” να διαβαστεί ανάποδα, ώστε να γίνει “να”. Θα πρέπει να ζήσεις όλα τα υποθετικά σενάρια που σε βασανίζουν και να γευτείς την ικανοποίηση που γεννά η διεκδίκηση όλων εκείνων που των κοιμισμένων επιθυμιών. Δε χωράνε στο αύριο τα όνειρα, γιατί εκεί ελλοχεύει ο κίνδυνος της αναβολής. Θέλει τώρα να μπορείς, να τολμάς και να γυρίζεις τον κόσμο ανάποδα μέχρι να τα καταφέρεις.
Θέλει να προσπαθείς με όλο σου το είναι να έχεις κοντά σου τον σημαντικότερό άνθρωπό σου, τον πιο αγαπημενό σου απ᾽όλους τους άλλους, τον κατά δικό σου, που ο κοινός σας χρόνος σε αφήνει πάντα νηστικό. Θέλει να δίνεσαι απόλυτα σε ό,τι αγαπάς, χωρίς να κρατάς επιφυλάξεις, χωρίς δεύτερα σχέδια, χωρίς τον φόβο μήπως το χάσεις. Θέλει να βροντάς την πόρτα σε ό,τι έχει πάψει από καιρό να σε σέβεται και σε έχει οδηγήσει στην αυτολύπηση. Θέλει να έχεις τα πόδια σου κολλημένα στο έδαφος και στην καρδιά σου φτερά που θα σε οδηγήσουν ψηλά.
Για όλα εκείνα που νομίσαμε πως ξεχάσαμε, μα ο χρόνος δεν κατάφερε να διαγράψει, για όλα εκείνα που κάποτε κλάψαμε δυνατά στο μαξιλάρι μας και τα πνίξαμε πριν ξημερώσει, για όλες τις στιγμές που σταθήκαμε όρθιοι και εισπράξαμε τις χειραψίες της επιβράβευσης για κάτι που ελάχιστα μας ενδιέφερε, για τους φίλους που χάσαμε, επειδή δειλιάσαμε να ζητήσουμε συγγνώμη, για τους έρωτες που κάψαμε, επειδή φοβηθήκαμε τη φλόγα τους, για τη ζωή που αρνηθήκαμε, επειδή τρέμαμε την κριτική των γονιών μας, για όλες εκείνες τις παρ᾽ολιγο ευτυχίες που ζητούν δικαίωση, αξίζει να το πάρεις από την αρχή, με αντίστροφη πορεία αυτήν τη φορά.
Θα είσαι στ᾽αλήθεια ευτυχισμένος; Αν μάθεις να λες όχι στους συμβιβασμούς, στον πόνο, στην αρνητικότητα, στην αδικία, στην μετριότητα, τότε, ίσως, έχεις μια ευκαιρία να μάθεις.
Μόνο κάνε μου μια χάρη:
“Μην κάνεις την ερώτηση, πώς θα ήταν αν. Απαγορεύεται. Είναι το μονοπάτι της τρέλας”(Τζόναθαν Κόοου)
Πηγή
http://www.loveletters.gr
Για όλα εκείνα που νομίσαμε πως ξεχάσαμε, μα ο χρόνος δεν κατάφερε να διαγράψει, για όλα εκείνα που κάποτε κλάψαμε δυνατά στο μαξιλάρι μας και τα πνίξαμε πριν ξημερώσει, για όλες τις στιγμές που σταθήκαμε όρθιοι και εισπράξαμε τις χειραψίες της επιβράβευσης για κάτι που ελάχιστα μας ενδιέφερε, για τους φίλους που χάσαμε, επειδή δειλιάσαμε να ζητήσουμε συγγνώμη, για τους έρωτες που κάψαμε, επειδή φοβηθήκαμε τη φλόγα τους, για τη ζωή που αρνηθήκαμε, επειδή τρέμαμε την κριτική των γονιών μας, για όλες εκείνες τις παρ᾽ολιγο ευτυχίες που ζητούν δικαίωση, αξίζει να το πάρεις από την αρχή, με αντίστροφη πορεία αυτήν τη φορά.
Θα είσαι στ᾽αλήθεια ευτυχισμένος; Αν μάθεις να λες όχι στους συμβιβασμούς, στον πόνο, στην αρνητικότητα, στην αδικία, στην μετριότητα, τότε, ίσως, έχεις μια ευκαιρία να μάθεις.
Μόνο κάνε μου μια χάρη:
“Μην κάνεις την ερώτηση, πώς θα ήταν αν. Απαγορεύεται. Είναι το μονοπάτι της τρέλας”(Τζόναθαν Κόοου)
Πηγή
http://www.loveletters.gr
