Ο άνθρωπος εφηύρε τον χρόνο και έγινε δέσμιος αυτού. Από τη μία εγκλωβίζεται μέσα σ’ αυτόν , υποκινούμενος από ένα ορατό ή αόρατο χρονοδιακόπτη. Το παράδοξο αυτής της νοσηρής ,θα έλεγα, κατάστασης είναι ότι συγχρόνως νομίζουμε ότι ο χρόνο είναι άπλετος.
Έχουμε την απατηλή εντύπωση ότι ο χρόνος μάς αρκεί για να κάνουμε εκείνο το ταξίδι που τόσο ονειρευόμαστε.
Για να πούμε το σ’ αγαπώ που από τον εγωισμό μας κράταμε καλά φυλαγμένο. Για να μοιράσουμε σφιχτές αγκαλιές στους ανθρώπους που αγαπάμε, από εκείνες που κόβουν την ανάσα. Θεωρούμε την παρουσία τους δεδομένη, την ίδια στιγμή που όλα αιωρούνται και η ζωή στέκεται σε τεντωμένο σχοινί. Λησμονούμε ότι ο καθένας θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να χαθεί. Να γίνει μια ανάμνηση. Κοιτάω γύρω μου και άνθρωποι χάνονται. Ποια ήταν η τελευταία λέξη που τους είπες; Πότε τους πήρες τελευταία φορά αγκαλιά , πριν τους χάσεις για πάντα; Τους αγάπησες αρκετά; Και αν ναι, τους το έδειξες;
Ο χρόνος που τόσο νομίζουμε ότι έχουμε στη διάθεσή μας ,για την ακρίβεια είναι μηδαμινός. Και κυρίως αμφίβολος. Δεν μπορείς να προβλέψεις πόσο καιρό έχεις για να πραγματοποιήσεις όσα έχεις ονειρευτεί. Ούτε πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα αντικρίσεις κάποιον. Ο χρόνος είναι εγωιστής. Περνάει και παίρνει μαζί του στιγμές, ανθρώπους, χωρίς να κοιτάει τι αφήνει πίσω του. Φωνάζουμε, θυμώνουμε, κλαίμε για όλα αυτά που προγραμματίζαμε και τελικά απλά έμειναν στα χαρτιά, καθώς πάντα τα αναβάλλαμε ,γιατί…«Έχουμε χρόνο»! Δεν μπορείς όμως να ελέγξεις τον χρόνο.
Ο χρόνος σε στριμώχνει στα σχέδια που έχει κάνει για σένα. Ο χρόνος σχεδιάζει για σένα, και όσα εσύ τον χρόνο.
Γιατί κανείς δεν μας θυμίζει ότι όλα είναι εφήμερα; Ότι όλα ανά πάσα στιγμή μπορούν να χαθούν , χωρίς να μπορούμε να τα φέρουμε πίσω. Χωρίς την μαγική ιδιότητα να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο.
Ρωτάμε για το μέλλον… Συζητάμε για το παρελθόν… Αλλά ούτε λόγος για το σήμερα. Τι θέλω να είμαι σήμερα; Τι θέλω να κάνω σήμερα; Το αύριο είναι αβέβαιο. Το χθες ανύπαρκτο. Μόνο το σήμερα είναι απτό και αληθινό. Το χθες και το αύριο είναι ανυπόστατα.
Αναβολή… Γιατί «υπάρχει και αύριο». Όχι! Δεν υπάρχει αύριο. Δεν ξέρεις αν θα υπάρχει αύριο. Δεν ξέρεις τι θα υπάρχει αύριο. Γιατί δεν ξεκινάς σήμερα;
Πάρε ένα σάκο με δύο ρούχα και πήγαινε εκείνο το ταξίδι. Πάρε αγκαλιά τους ανθρώπους που αγαπάς και πιές τον πρωινό καφέ μαζί τους. Πες πως τους αγαπάς πολύ. Χάρισε τους χαμόγελα και αξέχαστες συζητήσεις μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Χάρισε λίγο από τον πραγματικό χρόνο σου και πηγαίνετε μια βόλτα.
Πείτε όσα νιώθετε, όσα δεν έχετε πει ποτέ πριν. Αφιέρωσε και στον εαυτό σου στιγμές για να ξεκινήσεις χορό που τόσο σου αρέσει, να μάθεις εκείνη την ξένη γλώσσα που σου ακούγεται ενδιαφέρουσα, να πας σε όλα αυτά τα μέρη που ονειρευόσουν. Όλα όσα σημειώνεις και λες «θα το κάνω κάποια στιγμή». Αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή.
Ζήσε το σήμερα σε όλη του την ένταση. Μόνο το «τώρα» έχει δύναμη. Μόνο το «τώρα» κρατάς στα χέρια σου και μπορείς να το διαμορφώσεις, να το κάνεις δικό σου. Να μην είσαι απλά επιβάτης στο τρένο της ζωής σου, αλλά ο οδηγός. Άδραξε τη στιγμή και κάνε όλα αυτά που τόσο καιρό ματαιώνεις. Είναι η στιγμή να κατακτήσεις το «τώρα» σου. Σήμερα. Όχι αύριο. Για μια ζωή που θα σε ανταμείψει με αναμνήσεις, και όχι αιωρούμενα «γιατί».
Πηγή
http://www.loveletters.gr
