Οι εφιάλτες δεν κρύβονται πλέον κάτω από το κρεβάτι σου αλλά μέσα σου!

Γράφει η Kathy Lau

Ξεκινάς την μέρα σου με έναν περίεργο φόβο και συνάμα περίεργη διάθεση. Κοιτάζεις τριγύρω σου τι μπορεί να σου συμβαίνει και δεν βγάζεις νόημα. Αναρωτιέσαι πόσο θα κρατήσει αυτό το περίεργο συναίσθημα και αν θα μεταβάλλει την ψυχολογία σου προς το χειρότερο το υπόλοιπο της μέρας. Πορεύεσαι με ένα πλαστικό κύπελλο στο χέρι που το χαζεύεις κάθε λίγο οδεύοντας προς την εργασία σου.

Άλλη μια μέρα άνευ ουσίας σε εκείνο το περιβάλλον που μόνο με εργασιακό δεν ομοιάζει και καθόλου φιλικό. Έρχεσαι αντιμέτωπος με κάθε ιδιοτροπία , κακή συνήθεια, απαιτήσεις! Παντού πρόσωπα σκεφτικά, θλιμμένα, ιδιόμορφα, χαμένα σε κόσμους δικούς τους και σκέψεις που δεν αφήνουν περιθώρια να αλλάξει κάτι!

Νιώθεις άδειος. Αυτό το κενό που δεν μπορεί να γεμίσει με κανέναν μισθό, με καμία παρεούλα σε κάποια καφετέρια, με κανένα ταξίδι αναψυχής.

Δεν φταίει η ρουτίνα σου, δεν φταίει το περιβάλλον σου πάντα, δεν ευθύνονται πάντα οι επιλογές σου είτε λανθασμένες είτε σωστές! Φταις εσύ που δεν αντιδράς, δεν αλλάζεις το μέσα σου και τον τρόπο σκέψης σου, τον τρόπο ζωής σου, την φιλοσοφία σου! Τελειώνεις το ωράριό σου και πας προς το σπίτι. Οι ίδιες σκέψεις κατακλύζουν στιγμιαία τον εγκέφαλό σου. Αρνητικές, πεσιμιστικές! Γιατί;

Ξαπλώνεις το κορμί σου στον άδειο καναπέ κοιτώντας τριγύρω σου να βρεις ένα ερέθισμα που θα σε βγάλει από τον στρόβιλο εκείνο των χαοτικών σου σκέψεων! Το μάτι σου πέφτει πάνω σε ένα μικρό πίνακα που είχες ζωγραφίσει κάποτε στα 20 σου. Ένα καταπράσινο λιβάδι, ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι να κοσμεί το καμβά και τριγύρω δέντρα, βουνά, ουρανός, ένας λαμπερός ήλιος και κάπου εκεί χαμένο τι άραγε;

Εσύ, βρίσκεσαι κάπου εκεί μέσα υποσυνείδητα! Το έφτιαξες σε στιγμή θυμάσαι απόλυτης φρίκης και καθρέφτιζε όλα αυτά που ήθελες να βιώσεις εκείνη τη δεδομένη στιγμή. 

Κάθε φορά που ήθελες να δραπετεύσεις επισκεπτόσουν αυτό το σπιτάκι! Καθόσουν σε εκείνη τη λικνιστή καρέκλα και ηρεμούσες κλείνοντας τα μάτια σου και αφουγκραζόμενος τον αέρα, τους ήχους του δάσους, τις μυρωδιές που ταξίδευαν μέσω του αέρα και ένιωθες ότι κανένα τέρας δεν είναι ικανό να σου στερήσει αυτό το μοναδικό μέρος εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό!

Πάνε οι εποχές που σαν παιδιά κρυβόμασταν κάτω από το πάπλωμα φοβούμενοι εκείνο το τέρας που θα βγει κάτω από το κρεβάτι σου και που δεν έκανες ποτέ αυτή τη λογική σκέψη που θα έκανες τώρα σαν ενήλικας «μα τι περιμένει τελικά και δεν βγαίνει ποτέ»
Και η απάντηση τελικά έρχεται μετά από πολλά χρόνια που έχει κλυδωνιστεί το είναι σου μέσω εμπειριών και αντιλαμβάνεσαι ότι το τέρας ζούσε μέσα σου όσο εσύ το τάιζες με τους φόβους σου, τις ανασφάλειές σου, την αναποφασιστικότητά σου να βγεις από αυτό το τέλμα!

Τελικά το καταφύγιό σου είναι η ψυχή σου! Τα όνειρά σου, οι ελπίδες σου, αυτά που αγαπάς και νοιάζεσαι και όλα εκείνα που βοηθούν την ψυχή και το μυαλό να δραπετεύσει εκεί που νιώθει ασφάλεια, σιγουριά, ομορφιά. Μη φοβάσαι το τέρας πλέον! Σαν παιδί το αντιμετώπιζες πιο θαρραλέα! Κάνε το ίδιο ακόμη και τώρα ακόμη και αν χρειαστεί να σκεπαστείς κάτω από το πάπλωμα…
Ίσως έτσι σκεφτείς το αυτονόητο. Δεν θα ξαναβγεί ποτέ!
Πηγή
http://www.loveletters.gr