Είναι κι αυτοί οι τόσο ξεχωριστοί άνθρωποι που ζουν ανάμεσα μας …
Ένα τους βλέμμα, μία τους λέξη μπορεί ξαφνικά ν’ αλλάξει ολόκληρη την κοσμοθεωρία μας…
Μπορεί κάποιοι να τους θεωρούν χτυπημένους από τη μοίρα και να νιώθουν θλίψη για τις συμφορές που τους έχουν βρει κατά καιρούς…
Μα κάθε άλλο παρά αδικημένοι αισθάνονται…
Η ιστορία έχει δείξει πως οι δυνατοί είναι αυτοί που καθημερινά δοκιμάζονται…
Όλα γι εκείνους μοιάζουν σαν μια ευκαιρία, σαν ένα καινούριο μάθημα…
Μετατρέπουν τον πόνο σε χαρά και τον φόβο σε θάρρος…
Όλοι αυτοί οι ιδιαίτεροι άνθρωποι, ξέρουν καλά πως είναι να χάνεις…
Έχουν γνωρίσει την απουσία, την απώλεια, την αρρώστια…
Έχουν φλερτάρει με το θάνατο…
Αλλά δεν κλάφτηκαν, δεν μιζέριασαν, δεν τα παράτησαν…
Πάλεψαν αντρίκια και με το κεφάλι ψηλά…
Όταν μία κατάσταση δεν μπορείς να την αλλάξεις, δε μπορείς να την αποφύγεις και να απαλλαγείς από αυτήν…
Τότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να την αποδεχτείς…
Και να συμφιλιωθείς μαζί της…
Γιατί δεν είναι τελικά η αποδέσμευση που σε λυτρώνει, αλλά η κατανόηση και αποδοχή κάποιων καταστάσεων που σε οδηγεί στην ίδια την ελευθερία …
Αποδέχομαι την πραγματικότητα ως έχει…
Δε δημιουργώ μια διαστρεβλωμένη και άκρως ωραιοποιημένη εικόνα της, μόνο και μόνο επειδή αυτή με βολεύει…
Βλέπω τα πάντα γύρω μου σαν ένα σχολείο που μου δίνει συνεχώς καινούρια ερεθίσματα να προχωρήσω…
Να εξελιχθώ…
Να γίνω καλύτερος άνθρωπος…
Αφήνω πίσω μου την ηδονή της γκρίνιας…
Μαθαίνω στον εαυτό μου να εξελίσσεται μετά από κάθε δυσκολία, κάθε πληγή και κάθε πίκρα που με βρίσκει…
Όπως όλοι αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι που μας πλαισιώνουν με τα πιο ζεστά μάτια που μπορείς να συναντήσεις ποτέ…
Τα πιο ηχηρά και καλόκαρδα χαμόγελα…
Και μια ψυχή που πλημμυρίζει από ευγένεια και αγάπη…
