Σάββατο απόγευμα … ο ήχος της ανοιξιάτικης βροχής μπερδεύεται γλυκά με τη φωνή της Emely Sande και τις νότες από το My kind of love… σκέψεις και αναμνήσεις … αναμνήσεις και σκέψεις… αυτοί που πέρασαν από τη ζωή σου, αυτοί που σε σημάδεψαν … αυτοί που εν τέλει έμειναν, ίσως σαν ένα σημάδι στην ψυχή … ίσως σαν τον έρωτα τον έναν και μοναδικό, αυτόν που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να ξαναζήσεις ποτέ όσοι κι αν έρθουν στη ζωή σου, όσα κι αν σου δώσουν, πότε δεν θα γίνουν σαν κι αυτόν …
Ο έρωτας αυτός που συμβαίνει μια φορά σε μια ζωή και νιώθεις τυχερή που έτυχε σε εσένα…
ο έρωτας που έγινε το πιο βαθύ σου σ΄ αγαπώ, ένα σ΄ αγαπώ που είναι όλα τα συναισθήματα μαζί, που όμως μοιάζει διαφορετικό από κάθε άλλο συναίσθημα … βαθύ σαν θάλασσα … απύθμενο σαν ωκεανός… ένα σ’ αγαπώ που όταν το σκέφτεσαι νιώθεις όλα τ’ αστέρια του ουρανού να γίνονται αγκαλιά να σε τυλίγουν …
Αναπολείς εκείνες τις στιγμές που ήσουνα μαζί του, που έκλεβες λεπτά από τις ώρες για να βρεθείς κοντά του… που έχανες τον κόσμο στο φιλί του… που παρακάλαγες να μπορούσες να παγώσεις τον χρόνο για να μείνεις βυθισμένη μέσα στην αγκαλιά του να μυρίζεις το άρωμα από το δέρμα του, να μπερδεύεις τα δάχτυλά σου στα δάχτυλά του… να κάνεις την ανάσα του αναπνοή σου… να βλέπεις στο βλέμμα του τη ζάλη από το μεθύσι του έρωτά του…
Σκέφτεσαι τις μέρες εκείνες που έλιωνες πάνω από το κινητό σου μέχρι να δεις το μήνυμα του, τις ώρες που έψαχνες το άγγιγμά του, τα λεπτά που αναζητούσες το χάδι από τον ήχο της φωνής του… μαρτύριο τα δευτερόλεπτα που πέρναγαν μέσα στη σιωπή του… αγρίμι η καρδιά σου και το μυαλό σου αντάρτης… αερικό να γίνεις να βρεθείς κοντά του… μάταια… ο χρόνος κι η σιωπή του αλυσίδες… μυαλό, ψυχή, κορμί στον πόνο βουτηγμένα και το μαζί να γίνεται μακριά…
Τον έκανες σημάδι τελικά και στο μυαλό και στη ψυχή και στο κορμί… ανεξίτηλο στα χρόνια, στους αιώνες… και θα είναι πάντα εκεί … ο πιο μεγάλος έρωτας σου … το πιο βαθύ σου Σ΄ αγαπώ… βαθύ σαν θάλασσα … απύθμενο σαν ωκεανός… σημάδι που δε θες να φύγει κι ας σε πονάει ακόμα… κι ας σε πονάει για πάντα…
Πηγή
https://www.anapnoes.gr
να γίνονται φιλιά και χάδια στο λαιμό σου…
τα φιλιά του και τα χάδια του στο λαιμό σου…
Αναπολείς εκείνες τις στιγμές που ήσουνα μαζί του, που έκλεβες λεπτά από τις ώρες για να βρεθείς κοντά του… που έχανες τον κόσμο στο φιλί του… που παρακάλαγες να μπορούσες να παγώσεις τον χρόνο για να μείνεις βυθισμένη μέσα στην αγκαλιά του να μυρίζεις το άρωμα από το δέρμα του, να μπερδεύεις τα δάχτυλά σου στα δάχτυλά του… να κάνεις την ανάσα του αναπνοή σου… να βλέπεις στο βλέμμα του τη ζάλη από το μεθύσι του έρωτά του…
Σκέφτεσαι τις μέρες εκείνες που έλιωνες πάνω από το κινητό σου μέχρι να δεις το μήνυμα του, τις ώρες που έψαχνες το άγγιγμά του, τα λεπτά που αναζητούσες το χάδι από τον ήχο της φωνής του… μαρτύριο τα δευτερόλεπτα που πέρναγαν μέσα στη σιωπή του… αγρίμι η καρδιά σου και το μυαλό σου αντάρτης… αερικό να γίνεις να βρεθείς κοντά του… μάταια… ο χρόνος κι η σιωπή του αλυσίδες… μυαλό, ψυχή, κορμί στον πόνο βουτηγμένα και το μαζί να γίνεται μακριά…
Τον έκανες σημάδι τελικά και στο μυαλό και στη ψυχή και στο κορμί… ανεξίτηλο στα χρόνια, στους αιώνες… και θα είναι πάντα εκεί … ο πιο μεγάλος έρωτας σου … το πιο βαθύ σου Σ΄ αγαπώ… βαθύ σαν θάλασσα … απύθμενο σαν ωκεανός… σημάδι που δε θες να φύγει κι ας σε πονάει ακόμα… κι ας σε πονάει για πάντα…
Πηγή
https://www.anapnoes.gr
