Πόσο συχνά και πόσο εύκολα βγαίνει από τα χείλη; Αυτό παρατηρείται όλο και συχνότερα στις σύγχρονες κοινωνίες. Δε είναι ο ρόλος της αυτός. Δε γεννήθηκε για να είναι το “δόλωμα” μιας γρήγορης και ψυχρής ξεπέτας.
Δεν είναι επιθυμία, είναι συναίσθημα. Δεν είναι «σε θέλω για να ικανοποιήσω τις ανάγκες μου».
Είναι όλα όσα συμπικνώνει αυτή η λέξη. “Σε νοιάζομαι, σε χρειάζομαι, πονάω για σένα, σε έχω ανάγκη, καίγομαι στην απουσία σου, λυτρώνομαι στην αγκαλιά σου”
Δεν είναι «μου αρέσεις». Αυτό δε συνεπάγεται, απαραίτητα, συναίσθημα.
Η αγάπη δημιουργεί τα πάντα. Τη φιλία, την οικογένεια, το δέσιμο.
Ένα “μου αρέσεις”, δεν είναι σε καμιά περίπτωση αυτό, ούτε είναι “σ’αγαπώ”. Το πρώτο δε θέλει ούτε κόπο, ούτε τρόπο. Αντίθετα, το δεύτερο, τα θέλει όλα. Αλληλοστήριξη, προσπάθεια, σεβασμό, κατανόηση κι αγώνα τεράστιο. Με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό.
Αντοχή στα δύσκολα. Μετουσίωση σε πράξεις. Από τις πιο απλές, “πήρα να δω τι κάνεις”, “να προσέχεις”, μέχρι και να ριψοκινδυνέψεις τη ζωή σου, γιατί σε τρυπάει σαν σφαίρα στην καρδιά η σκέψη ότι αυτός ο άνθρωπος που αγαπάς, θα πάθει κάτι. Έστω κι αν στο μέλλον δε θα βρίσκεστε ο ένας στη ζωή του άλλου.
Το “μ’ αρέσεις”, δεν το κάνει αυτό.
Την αγάπη, μη την καταδικάζεις.
Μην την υποτιμάς. Μην την αναλώνεις από δω και από κει. Κράτα την για τους λίγους. Τότε, θα είναι πράγματι ξεχωριστή και ως έννοια και ως συναίσθημα.
Πηγή
http://metaximas.org
