Γράφει η Μαρία Βουζουνεράκη
Μου άρεσαν τα παιχνίδια που παίζαμε μικροί.
Με αθώα ψυχή, χωρίς ενοχές, χωρίς συνέπειες.
Παιδιά ήμασταν άλλωστε!
Είχαμε το ελαφρυντικό της ηλικίας μας.
Ξεχώριζα ένα, το κρυφτό. Εκείνο που με γυρισμένη την πλάτη, άρχιζες να μετράς και δεν σε ένοιαζε που κρύφτηκαν, που θα ψάξεις.
Σε γέμιζε προσμονή εκείνο το μέτρημα. Σου άναβε το μυαλό και τα μάγουλα ταυτόχρονα.
5,10,15,20,25.. φτου και βγαίνω!
Και έβγαινες και οι αισθήσεις σου στο κόκκινο και έτρεχες να προλάβεις να φτύσεις πρώτος όταν ανακάλυπτες την τρομερή κρυψώνα!
Και μετά, η σειρά σου να βρεις κρυψώνα, να μην σε ανακαλύψουν, να νικήσεις.
Μπορεί κα να ‘σουν τυχερός, όταν έφτανες να κινδυνεύσεις θα βρισκόταν κάποιος να φωνάξει «φτου ξελεφτερία» και να σε απαλλάξει από το άγχος!
Αθώα παιδικά παιχνίδια.
Παιχνίδια που γεμίζουν το κορμί, το μυαλό, παιχνίδια που μεταφέραμε από την παιδική μας ηλικία στην ενήλικη ζωή μας.
Παιχνίδια..
Κρυφτό..
Μόνο που τώρα αλλάζουμε τους κανόνες. Αλλάζει ο σκοπός για τον οποίο παίζαμε.
Αλλάξαμε εμείς!
Κρυβόμαστε πάντα με σκοπιμότητα, χωρίζουμε το είναι μας σε δύο μέρη. Το ένα μετράει και περιμένει την στιγμή που θα αρχίσει να ψάχνει και το άλλο που φροντίζει να κρυφτεί όσο μπορεί καλύτερα.
Κρυβόμαστε για να μην εκτεθούμε, προβάλλουμε έναν άλλο εαυτό και αυτόν που θέλει να αγαπήσει, να δοθεί, να δώσει, να πάρει, αφήνουμε τους άλλους να τον ανακαλύψουν!
Ξεχνάμε μάλλον το φτύσιμο!
Γιατί , αφού περιμένουμε αντί να πράττουμε, το φτύσιμο είναι μονόδρομος!
Κλείνουμε τα μάτια και μετράμε.
5,10,15,20,25.. φτου και βγαίνω.
Επιλέγουμε ή να γυρίσουμε τον κόσμο τούμπα για να βρούμε αυτόν που κρύβεται ή να σπάσουν τα νεύρα του και να εγκαταλείψει μόνος την κρυψώνα του.
Έτσι και αλλιώς εμείς ελέγχουμε το παιχνίδι.
Υπέροχο παιχνίδι αλήθεια!
Μόνο που τώρα, δεν υπάρχουν γέλια και αναψοκοκκινισμένα μάγουλα.
Τώρα κυριαρχούν οι ανοικτές πληγές, τα απορημένα βλέμματα και τα σπασμένα νεύρα.
Γιατί παίζοντας, μπορεί να παραμένουμε παιδιά, μα δεν το κάνουμε τίμια αφού ψάχνουμε να φέρουμε το παιχνίδι στα μέτρα μας.
Ξέρουμε τις κρυψώνες.
Ξέρουμε τι πονάει.
Ξέρουμε ποιος θα φτάσει πρώτος στον τοίχο.
Ξέρουμε..
Μα δεν πρόκειται να το παραδεχτούμε. Γιατί δεν έχουμε το θάρρος να ζήσουμε όπως θέλουμε. Γιατί απ’ τις αλάνες της παιδικής μας ηλικίας, θέλουμε να κυριαρχήσουμε στις αλάνες της ζωής. Γιατί αρνούμαστε να καταλάβουμε πως αν δεν είσαι παιδί, τα παιχνίδια πονάνε ακόμα και αν βασίζονται στους ίδιους κανόνες.
Μπορεί το μέτρημα να γίνει αντίστροφα και εμείς να μείνουμε κολλημένοι στον ίδιο τοίχο, ούτε βήμα πιο πέρα.
25,20,15,10,15..
Δεν έχει βγαίνω.
Μόνο φτύσιμο, απ’ όλους εκείνους που βγήκαν από τις δικές τους κρυψώνες και είχαν το θάρρος να μετρήσουν αντίστροφα πλησιάζοντας τον τοίχο μας.
Αυτόν που επιλέξαμε να ακουμπήσουμε το πρόσωπο μας νομίζοντας πως όλοι πίσω από την πλάτη μας, θα περιμένουν να τρέξουμε να τους ανακαλύψουμε!
Γιατί ξεχνάμε τον βασικότερο κανόνα του παιχνιδιού: το κρυφτό τελειώνει πάντα με φτύσιμο!
Πηγή
http://www.loveletters.gr/8827-2/
