Κουράστηκα με εμένα, με εσένα, με τους άλλους, με όλους…
Κουράστηκα να περπατάω και να με προσπερνάνε συνέχεια θλιμμένα πρόσωπα.
Με κούρασαν οι αγενείς, οι σκυθρωποί, οι ψεύτες, οι ευθυνόφοβοι, οι κομπλεξικοί, οι “μη μου άπτου”, οι τζάμπα μάγκες, οι “ναι μεν αλλά”, οι “μπορεί”, οι “δεν”, οι “ίσως”, οι καταθλιπτικοί, οι λυπημένοι, οι γκρινιάρηδες!
Οι άνθρωποι δε γελάνε πια! Παλαιότερα άκουγες γέλια πολύ συχνά, πλέον έγιναν και αυτά σπάνια. Είναι σαν να έγιναν αθόρυβοι… σαν να φοράνε μάσκες και απλά σέρνουν τα πόδια τους μην τύχει και ξυπνήσουν. Ακούς μόνο το σύρσιμο. Το περπάτημα τους γίνεται όλο και πιο βαρύ.
Με κούρασε η τόση ησυχία και η τόση γκρίνια ταυτόχρονα! Με κούρασαν τόσο πολύ που γελάω μόνη μου και ας με ρωτάνε όλοι πως μπορώ και που βρίσκω την όρεξη… Δε με νοιάζει αν με περνάνε για τρελή παρά σκέφτομαι “εσείς πώς μπορείτε και δε γελάτε;”
Τα πρόσωπα χωρίς χαμόγελο ασχημαίνουν, το γνωρίζετε άραγε αυτό; Κι όσο μεγαλώνω τόσο παρατηρώ πως οι δυστυχισμένοι γίνονται περισσότεροι.
Πού είναι οι αληθινοί; Οι χαρούμενοι, οι χαμογελαστοί; Αυτούς αναζητάω να συναντάω, στους υπόλοιπους απλά χαμογελάω και τους αφήνω να αναρωτιούνται!
Πηγή
http://readmebyeleni.com/allo-ifos/ego-kourastika-eseis/
