Είναι κι αυτοί “οι άλλοι”, που δεν είναι συγγενείς. Κι όμως. Ίσως να είναι περισσότερο συγγενείς.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δίνουν, χωρίς την “υποχρέωση” της συγγένειας ή την ανταπόδοση χάρης. Μόνο γιατί νιώθουν μέσα από την καρδιά τους, την κάθε τους πράξη.
Φτιάχνοντας την ημέρα σου, τη νύχτα σου, τη στιγμή σου, με μια έκπληξη σε μια ιδιαίτερη δική σου μέρα, κάνοντας τα πάντα για να σε βγάλουν λίγο εκτός της μίζερης καθημερινότητάς σου.
Είναι εκείνοι που δε θα πουν πολλά λόγια, ακόμα κι όταν μπορούν.
Είναι εκείνοι που δεν κάνουν κινήσεις εντυπωσιασμού για να σε κρατήσουν στη ζωή τους, γιατί ξέρουν πως δε χρειάζεται.
Είναι εκείνοι που σιωπούν, κι όμως, αν αφουγκραστείς βαθιά τη σιωπή τους, αξίζει όσο χίλιες λέξεις.
Είναι εκείνοι που κλαίει η ψυχή τους κι εσύ το νιώθεις, ανεξάρτητα από τη χιλιομετρική σας απόσταση. Το κλάμα εκείνο είναι διαφορετικό, σε ανατριχιάζει, μιλάει μέσα σου, πλημμυρίζει την ύπαρξή σου. Είναι τρόπος εκφρασμένος μέσα από την καρδιά. Χωρίς πολλά λόγια.
Μπορεί να χάνονται για λίγο, λόγω ρυθμών και υποχρεώσεων. Όμως, ξέρεις ότι είναι και θα είναι εκεί για σένα. Όχι γιατί στο λένε, αλλά επειδή αισθάνεσαι ότι το εννοούν.
Είναι ένα αόρατο νήμα. ‘Ενα νήμα άρρηκτο.
Αυτό το νήμα που μας κρατάει ζωντανούς, που γεμίζει την ψυχή μας συναίσθημα.
Στέλνοντας παλμό, δύναμη κι αγάπη σε όσους το έχουν ανάγκη.
Είναι και αυτοί οι “άλλοι” άνθρωποι…
Πηγή
https://www.anapnoes.gr/ine-ke-afti-i-alli-anthropi/
