Τον γνώρισε τυχαία. Περαστική ήταν, όταν ξαφνικά έπεσε πάνω σε μια διαφωνία. Πρωταγωνιστής αυτός εννοείται. Δεν έδωσε καν βάση στο γιατί διαφωνούσαν. Ο δυναμισμός του ήταν αρκετός ώστε να της τραβήξει το ενδιαφέρον. Ο τρόπος που μπορούσε ακόμα και μέσα σε μια διαφωνία, να μιλήσει πολιτισμένα και παράλληλα δυναμικά. Δεν ήξερε πως να τον προσεγγίσει εκείνη τη στιγμή, οπότε του έριξε μια κλεφτή ματιά και έφυγε.
Είχε καιρό όμως κάποιος να της τραβήξει το ενδιαφέρον τόσο έντονα…
Εκείνος, μέσα στη φούρια του και στην ένταση του, δεν της έδωσε ιδιαίτερη σημασία, αλλά ούτε του πέρασε αδιάφορη.
Αφού πέρασαν κάποιες μέρες, στο μυαλό της γυρνούσε η σκέψη του. Εκείνο το βλέμμα του, το οποίο έκρυβε τόση σύγχυση και παράλληλα τόση ηρεμία. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εκείνη. Ώσπου ξαφνικά ξαναβρέθηκαν. Γιατί αν η μοίρα θέλει να ενώσει δύο ανθρώπους, θα βρει τον τρόπο της. Και αυτή, ανέκαθεν πίστευε στη μοίρα.
Κι έτσι, πλησίασε ο ένας τον άλλον. Δειλά και διστακτικά αρχικά. Εκείνη, όντας γυναίκα, τον «προκάλεσε» να την πλησιάσει τόσο αθώα. Και εκείνος, σαν σωστός άντρας, έκανε την πρώτη κίνηση.
Την προσέγγισε ακριβώς όπως της άρεσε. Με χιούμορ. Ποτέ δεν της άρεσαν τα λιγούρια και οι ψευτομαγκιές. Δεν της έλειπαν αυτά. Της έλειπε κάποιος να την κάνει να χαμογελάει. Κάποιος να της τραβήξει το ενδιαφέρον και να το κρατήσει ζωντανό και στο πέρασμα του χρόνου. Και το βρήκε αυτό που έψαχνε, αλλά δεν το ήξερε ακόμα.
Ξεκίνησαν με πολύ αργά και σταθερά βήματα. Γρήγορα όμως κατάλαβαν αυτή τους η χημεία θα τους οδηγούσε σε κάτι πολύ δυνατό. Ίσως ό,τι πιο δυνατό να είχαν νιώσει ως τότε.
Ανακαλύπτοντας ο ένας τον άλλον, μάθαιναν ολοένα καινούρια στοιχεία για τους χαρακτήρες τους. Είχαν τόσα κοινά που ούτε οι ίδιοι δεν τα πίστευαν.
Αυτός ξετρελάθηκε απ’ την ευθύτητα και την ειλικρίνεια της. Ακομπλεξάριστη, όσο δεν περίμενε καν ότι υπήρχε τόσο χύμα κοπέλα. Και ενώ ήξερε ότι η διακριτικότητα, δεν ήταν ένα απ’ τα προσόντα της, για αυτόν ήταν όσο πιο μετρημένη μπορούσε, προκειμένου να τον προσεγγίσει σωστά. Και τα κατάφερε. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, εκείνη ήταν ο λόγος που χαμογελούσε. Κάθε φορά που κοιτούσε τα μάτια της, έβλεπε μέσα τους ολόκληρους τόμους από λέξεις. Και ενώ για αυτόν ήταν τόσο εύκολο να την διαβάσει απ’ τη πρώτη κιόλας στιγμή, πάντα τον κυρίευε μία αμφιβολία: μήπως σκεφτόταν και κάτι άλλο που ο ίδιος δεν μπορούσε να διακρίνει πίσω απ’ αυτό το μελαγχολικό της βλέμμα.
Αυτή απ’ την άλλη, εντυπωσιάστηκε απ’ τον χαρακτήρα του. Δυναμικός, σταθερός, αξιόπιστος. Γρήγορα έγινε το στήριγμα της, μιας και μόνο αυτός μπορούσε να της προσφέρει τόση ηρεμία και παράλληλα τόση «ένταση». Στην ιδέα και μόνο ότι θα τον έβλεπε, κάθε φορά ενθουσιαζόταν το ίδιο με την πρώτη φορά. Ήταν η πρώτη της καλημέρα, όταν μετά βίας άνοιγε τα μάτια της, και η τελευταία της καληνύχτα, όπου με το που την έστελνε, κοιμόταν με το κινητό στο χέρι. Ήταν σαν να την είχε δέσει τόσο κοντά του με κάποιο ξόρκι. Το οποίο, δεν ήταν άλλο από την χαρά του. Αρκούσε να τον βλέπει να χαμογελάει, για να νιώθει μια ανεξήγητη ευτυχία να πλημμυρίζει την ίδια.
Κάθε φορά που έλεγαν «αντίο», το έλεγαν με μισή καρδιά. Δεν ήθελαν να αφήσουν ο ένας τον άλλον καθόλου, σε σημείο που παρακαλούσαν για «λίγο ακόμη»…
Ήταν η θέλησή του, να την προσέχει και το πόσο ήθελε να την προστατεύει από οτιδήποτε την πλήγωνε. Ήταν ο τρόπος που χτυπούσε η καρδιά της με τόση ένταση όταν ήταν μαζί του ή όταν μιλούσε για αυτόν. Ήταν το πόσο γρήγορα είχε καταφέρει να γαληνεύει την ψυχή του και να του γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του. Ήταν το ότι η φροντίδα του, της έβγαζε τον καλύτερο της εαυτό. Έναν εαυτό που λάτρευε και τον είχε χάσει χρόνια.
Όλα αυτά τα τόσο έντονα συναισθήματα και αυτή η χημεία έμοιαζαν ιδανικά. Και όντως ήταν. Μόνο που όσο έντονα ήταν τα θετικά, τόσο έντονες έβγαιναν και οι αντιπαραθέσεις τους. Η ένταση μεταξύ δύο ανθρώπων εξάλλου είναι η ίδια σε όλους τους τομείς. Έτσι κάτι μικρό, το έβλεπαν μεγάλο, ακριβώς επειδή ήταν τόσο έντονο το σύνολο αυτού που είχαν.
Όμως, σε αυτούς τους δύο ένα ήταν σίγουρο. Ό,τι θέματα και να είχαν πάντα έβρισκαν την άκρη τους.
Γιατί πέρα από κάθε πιθανή τους διαφωνία είχαν ένα βασικό κοινό: ήταν τρελοί ο ένας για τον άλλον…
Πηγή
http://metaximas.org/2018/08/04/%CE%B5%CE%AF%CF%87%CE%B1%CE%BD-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CE%AF-%CE%BF-%CE%AD%CE%BD/
http://metaximas.org/2018/08/04/%CE%B5%CE%AF%CF%87%CE%B1%CE%BD-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CE%AF-%CE%BF-%CE%AD%CE%BD/
