Κάθε χρόνο περιμένεις αυτές τις μέρες… Να νιώσεις όμορφα, γλυκά, αληθινά. Να δεις όσους δεν προλάβαινες, να δώσεις ευχές από καρδιάς και να πάρεις τις πιο ζεστές αγκαλιές. Συνήθως, εύχεσαι να ζήσεις και κάτι μοναδικό. Να έρθει κάτι διαφορετικό, να σου αλλάξει τη ζωή, τη μέρα, την καθημερινότητα. Τι γίνεται εάν όμως αυτό έχει γίνει; Όμως αντί να έρθει κάποιος, τελικά έφυγε…
Είναι που περίμενες να τον δεις να κάθεται μαζί σας στο γιορτινό τραπέζι. Που περίμενες να του ευχηθείς χρόνια πολλά, καλά Χριστούγεννα, καλή χρονιά. Που περίμενες να γελάσετε και να δημιουργήσετε για μια ακόμα φορά αναμνήσεις. Που πίστεψες πως θα ήταν κάθε χρόνο εκεί. Ήταν ένα από τα δεδομένα των εορτών. Μα έφυγε.
Υπάρχει κάτι αλλιώτικο στις ομαδικές, οικογενειακές στιγμές. Στα βλέμματα που ανταλλάζετε. Σαν να το νιώθετε όλοι. Μα δε θέλει κανείς να το πει. Να μην χαλάσει η ατμόσφαιρα. Σας λείπει. Και θα συνεχίσει να σας λείπει. Δεν είναι απλά μια άδεια καρέκλα. Είναι ένα κενό στην καρδιά. Σαν να μην μπορεί να γεμίσει από συναίσθημα. Χαίρεται μα κρατιέται πίσω. Νοσταλγεί την παρουσία του και ας έφυγε.
Και από μέσα σου σκέφτεσαι: ποιος θα το έλεγε πως δε θα ήταν εδώ. Επειδή έτσι είναι πάντα. Όταν χάνεις κάποιον σκέφτεσαι πως τα δεδομένα ίσως πονάνε περισσότερο όταν είναι ζητούμενα. Επειδή είχες και άλλα να πεις, να κάνεις, να ζήσεις. Είχες μια πιο μεγάλη αγκαλιά να δώσεις και ένα πιο μεγάλο και αληθινό σε αγαπώ να πεις.
Και το λες. Κοιτάς ψηλά, με ένα νοσταλγικό χαμόγελο και λες την εξομολόγησή σου, τις ευχές σου, την αλήθεια σου. Και το νιώθεις. Είναι δίπλα σου και θα είναι. Επειδή τον κουβαλάς μαζί σου, στην καρδιά και στο μυαλό σου. Και αυτό θα γίνεται για πολλά χρόνια ακόμα. Να και ένα διαφορετικό χρόνια πολλά λοιπόν. Μια άλλου είδους σχέση, ένα αλλιώτικο νόημα.
Δώσε την αγάπη σου εκεί που το νιώθεις. Δώσε την χωρίς εκπτώσεις. Και χτίσε τις πιο όμορφες αναμνήσεις για να θυμάσαι. Επειδή αυτό έχεις να κρατάς όταν φεύγουν οι ανθρώποι. Και το κρατάς για χρόνια πολλά!
Πηγή
