Αχ και να ξεραν οι άνθρωποι πόσο ωραία είναι η ζωή...

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου

Τι μυρωδιά έχει η ζωή, ρώτησε το κυπαρίσσι.
Όπως μυρίζουν τα κρίνα, βιάστηκε να απαντήσει ο γλάρος. Άσπρη και αέρινη την φαντάζομαι εγώ.
Άραγε, αναλογίστηκε το κυπαρίσσι, γιατί ο Θεός έδωσε τόσο ύψος σε εμένα και φτερά μόνο σε εσένα και όχι στους ανθρώπους να μπορούν να γευτούν και αυτοί τις ομορφιές της ζωής από ψηλά;
Μα και οι άνθρωποι έχουν φτερά, απάντησε ο γλάρος.
Άπλα είναι βαθιά μέσα τους. Πρέπει να έχουν υπομονή, να έχουν πείσμα, να αγριέψουν, για να καταφέρουν να βγάλουν φτερά.
Θέλει κόπο. Πολλοί τα καταφέρνουν να ξέρεις και βγάζουν φτερά, μέχρι που γίνονται ευτυχισμένοι!
Άλλοι, απλά μένουν άπραγοι να βλέπουν αυτούς που πετάνε κι άλλοτε τους ζηλεύουν, άλλοτε φοβούνται μη τους πάρουν τα σκάγια της χαράς και δεν μπορούν να την διαχειριστούν!
Για αυτούς η χαρά είναι άγρια, μοχθηρή σαν έναν δράκο!

Τι μυρωδιά έχει η ζωή ρώτησε το πεύκο;
Όπως μυρίζουν τα φτερά μου, είπε η πεταλούδα..
Απο τις μυρωδιές που έχω πάρει από όλα τα λουλούδια που έχω κάτσει, είπε γρήγορα και κοφτά.
Δεν ήθελε να το διαπραγματευτεί, ήξερε ότι η ζωή κάνει τούμπες όπως εκείνη πετάει γρήγορα από φυτό σε φυτό!
Σκοντάφτει σε βαρίδια αλλά πάντα σηκώνεται όρθια!

Άλλωστε βλέπει και αυτά τα ξεχασμένα, ξεθωριασμένα σ’ αγαπώ που οι πεταλούδες και οι γλάροι τα κρύβουν στα φτερά τους..
Αλλά τα ανθρώπινα, αχ αυτά τα ανθρώπινα σ’ αγαπώ..
Δεν μπορούν να τα κρύψουν οι άνθρωποι και ξεθωριάζουν! Πόσα πεταμένα σ’ αγαπώ, σκορπισμένα στον άνεμο, πατημένα στις λάσπες..
Ο γλάρος και η πεταλούδα ήξεραν μιας κι έβλεπαν από ψηλά..
Δεν αφήνουν οι άνθρωποι μια χαραμάδα να μπει φως κι έμαθαν να μην βγάζουν τις στολές τους..
Φοβούνται βλέπεις, ότι θα μείνουν γυμνοί.
Πού να ήξεραν ότι η γύμνια είναι καλύτερη από τις στολές…

Τι μυρωδιά έχει η ζωή, ρώτησε ο άνθρωπος;
Την μυρωδιά της καμένης γης, αποκρίθηκε κάποιος άλλος του φευγιού..

Αχ και να ξεραν οι άνθρωποι σκέφτηκε η πεταλούδα και ο γλάρος!
Τι χάνουν οι άνθρωποι. Πόσες χαρές, πόσες αγκαλιές, πόσα συναίσθημα!
Αχ και να ξεραν ότι την θλίψη πρέπει να την σκορπάνε στον αέρα γιατί αλλιώς βγάζει ρίζες στο χώμα και αναπαράγεται..
Αχ και να ξεραν πόσο ωραία είναι η ζωή από ψηλά, θα τρόμαζαν και θα φοβέριζαν την λύπη να φύγει...


Πηγήhttp://www.loveletters.gr