Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω για όσα με κυνηγούν τελευταία. Ύαινες και μαύρες σκιές δεσμεύουν τη σκέψη και η ίδια σκηνή ξανά και ξανά. Εγώ με πόδια γυμνά στο δάσος να τρέχω στις λάσπες και να ακούω ουρλιαχτά που μοιάζουν με θρήνο.
Δε μπορώ να συνηθίσω στη νέα ζωή. Δεν είναι δική μου, δεν μου ανήκει. Έχει χρώματα ξένα, που δε μπορούν να ταιριάξουν στο χειμώνα, στο κρύο και στη θλίψη.
Είναι φορές που με κοιτάω στα μάτια και στέκομαι με μια ανησυχία στο βλέμμα, ένα ξένο κομμάτι καλύπτει το βαθύ γαλάζιο τους πέπλο, που συχνά θυμίζει ουρανό. Ποια είμαι τελικά; Μήπως να ξανασυστηθώ στον καθρέφτη; Μπορούν να ταιριάξουν τα χρόνια, οι μήνες, οι μέρες, τα λεπτά;
Γιατί όχι; Μια αλλαγή είναι κι αυτή. Θα με μάθει και θα τη μάθω από την καλή κι από την ανάποδη. Δε στράβωσα ποτέ μου σε τέτοια. Γιατί να σταματήσω άραγε τώρα;
Κάθε μέρα περνάει μηχανικά, δε με περιμένει καθόλου. Σου είναι ρουτίνα η μοναξιά, που όσο κυλάει ο χρόνος παγώνει κομμάτια της νάρκης, που ζέσταιναν όμορφες αναμνήσεις. Όλα εκεί. Αγάπες, όνειρα, ζήλος κι απάτη.
Γιατί όχι; Μια αλλαγή είναι κι αυτή. Θα με μάθει και θα τη μάθω από την καλή κι από την ανάποδη. Δε στράβωσα ποτέ μου σε τέτοια. Γιατί να σταματήσω άραγε τώρα;
Κάθε μέρα περνάει μηχανικά, δε με περιμένει καθόλου. Σου είναι ρουτίνα η μοναξιά, που όσο κυλάει ο χρόνος παγώνει κομμάτια της νάρκης, που ζέσταιναν όμορφες αναμνήσεις. Όλα εκεί. Αγάπες, όνειρα, ζήλος κι απάτη.
Παγώνω. Όλα παγώνουν. Δε με περιμένουν και πάλι ξεχνιούνται , αλλάζουν οσμή, χρώμα και γεύση. Άνθρωποι ίδιοι σε έναν κόσμο που τρέχει σε ανώμαλο δρόμο, χωρίς γυρισμό, χωρίς λύτρωση.
Δε σε φοβάμαι, άτιμε χρόνε. Ας τρέχεις, ας παγώσω. Εμένα με ξέρω καλά. Νομίζω αυτό μου αρκεί. Ας ξεχάσω κι ας ξεχαστώ, δε με πειράζει. Κάποιος κάποτε θα νιώσει το ίδιο με μένα…
Δε σε φοβάμαι, άτιμε χρόνε. Ας τρέχεις, ας παγώσω. Εμένα με ξέρω καλά. Νομίζω αυτό μου αρκεί. Ας ξεχάσω κι ας ξεχαστώ, δε με πειράζει. Κάποιος κάποτε θα νιώσει το ίδιο με μένα…
Πηγή
