Ένα αεράκι φύσηξε απαλά και έφερε μυρωδιές και αρώματα της φύσης κοντά μου.
Έκλεισα τα μάτια και πήρα μια βαθιά αναπνοή.
Ένιωσα τις μυρωδιές να φτάνουν ως τα τρισβαθα της ψυχής μου.
Κράτησα τα μάτια μου κλειστά…
Δεν ήθελα να χάσω τη μαγεία.Μυρωδιές και εικόνες…Εικόνες που ζωντάνευαν μπροστά στα κλειστά μου μάτια.
Τις έβλεπα ολοζώντανες, να χορεύουν το χορό των αναμνήσεων.
Πίστευαν ότι κάποια στιγμή θα ξεχαστούν στη λήθη του χρόνου.
Θα εξανεμιστούν σαν τις μυρωδιές που τις σκορπίζει ο άνεμος… Πάλευαν….
Δεν ήθελαν να συμβεί κάτι τέτοιο.
Δεν ήθελαν να ξεχαστούν.
Δεν ήθελαν να πεθάνουν.
Πόσο λάθος έκαναν….
Μπορείς άραγε να ξεχάσεις
στιγμές που έχεις ζήσει;
ΠΟΤΕ!!!!!
Ότι άγγιξε την ψυχή,
δεν ξεχνιέται ….
Ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί!
Θα ζωντανεύουν στην πρώτη ευκαιρία..
Σε μια μυρωδιά..
Σε μια εικόνα..
Σε ένα τραγούδι..
Σε μια σκηνή από ταινία..
Στα μάτια και στο χαμόγελο
κάποιου περαστικού..
Κι ας περάσουν μέρες,
μήνες, χρόνια…
Θα είναι εκεί να με συντροφεύουν,
σε όλη τη διαδρομή της ζωής μου…
Ανεξίτηλα χαραγμένες στιγμές, στο μυαλό και στην ψυχή μου…
Για πάντα μαζί μου…
Συντροφιά και καταδίκη μου
στην πορεία της ζωής μου..
Πηγή
http://metaximas.org/2018/08/29/4913/
