Μην σκουπίζεις τα υγρά σου μάτια. Κλάψε δυνατά.
Άσε τα δάκρυα να βγάλουν από μέσα σου εκείνον τον πόνο που τόσο σε βαραίνει. Αλάφρωσε την πληγωμένη σου ψυχή. Λύτρωσέ την.
Μην θάβεις τις φωνές, που πηγάζουν αστείρευτες απ’ το λαρύγγι σου, στον ήδη φορτωμένο ουρανίσκο σου.
Μην θάβεις τις φωνές, που πηγάζουν αστείρευτες απ’ το λαρύγγι σου, στον ήδη φορτωμένο ουρανίσκο σου.
Φώναξε. Βρίσε. Ξεστόμισε λέξεις που ποτέ σου δεν ξανάπες. Ξέχνα καθωσπρεπισμούς και άφησε τον εαυτό σου να ξεσπάσει.
Μην φυλακίζεσαι στην απομόνωσή σου. Μίλα.
Μην φυλακίζεσαι στην απομόνωσή σου. Μίλα.
Για το παράπονό σου, για την απορία σου, για την ανασφάλειά σου, για το άγχος σου, για το θυμό σου, για τη μελαγχολία σου, για τη λύπη σου, για το κενό σου, για την απόγνωσή σου. Μίλα. Ο πόνος, όταν μοιράζεται, ελαττώνεται κι το αδιέξοδο βρίσκει μονοπάτι.
Μην απολογείσαι στους γύρω σου. Μην νιώθεις ότι τους «βαραίνεις με τα δικά σου».
Μην απολογείσαι στους γύρω σου. Μην νιώθεις ότι τους «βαραίνεις με τα δικά σου».
Οι δικοί σου άνθρωποι – εκείνοι που ενδιαφέρονται πραγματικά για σένα – θέλουν να είναι δίπλα σου κάθε στιγμή· όχι μόνο όταν είσαι η ψυχή της παρέας. Θέλουν να σε ακούν, να σε στηρίζουν, να σε συμβουλεύουν – αν μπορούν. Δεν νιώθουν πίεση· μάλλον περηφάνια, που κατέχουν τόσο σημαντική θέση στη ζωή σου.
Μην βιάζεσαι να απομακρύνεις τα άσχημα συναισθήματα που σε κατακλύζουν.
Μην βιάζεσαι να απομακρύνεις τα άσχημα συναισθήματα που σε κατακλύζουν.
Μην απαιτείς να αισθανθείς καλά, από τη μια μέρα στην άλλη. Δώσε χρόνο. Αυτή τη φορά σε σένα. Άκου προσεκτικά τις θλίψεις, τις πληγές, τους θυμούς κι τ’ αδιέξοδα· δες τι έχουν να σου πουν, τι έχουν να σε μάθουν. Όλα χρειάζονται. Ακόμα κι τα δύσκολα. Σε δυναμώνουν. Σου αποκαλύπτουν άγνωστες πτυχές του εαυτού σου. Μετρούν παρουσίες. Κάνουν τα όμορφα ν’ αξίζουν περισσότερο.
Μην νιώθεις τύψεις, επομένως, επειδή δεν είσαι καλά.
Μην νιώθεις τύψεις, επομένως, επειδή δεν είσαι καλά.
Έχεις δικαίωμα να μην είσαι καλά. Εκ των πραγμάτων, είναι αδύνατον να αισθάνεσαι διαρκώς χαρούμενος, παραγωγικός και αισιόδοξος. Υπάρχουν –κι θα υπάρχουν – μέρες που κυλούν κάπως πιο αργά. Ή πολύ αργά. Μα αυτό δεν σε ντροπιάζει. Σε κάνει άνθρωπο.
Κάνε, λοιπόν, ένα βήμα πίσω κι άσε τον εαυτό σου να σου δείξει το δρόμο προς το φως.
Κάνε, λοιπόν, ένα βήμα πίσω κι άσε τον εαυτό σου να σου δείξει το δρόμο προς το φως.
Ξέρει εκείνος – το έχει αποδείξει άλλωστε. Μονάχα λίγη υπομονή και κατανόηση ζητά από σένα. Και φυσικά, πίστη κι ελπίδα. Γιατί κι αυτό θα περάσει, όπως όλα – είτε πιο εύκολα, είτε πιο επώδυνα. Όλα περνούν. Όλα είναι κύκλος. Ίσως να ‘ναι αυτή η μεγαλύτερη αλήθεια της κοινοτοπίας.
Πηγή
http://metaximas.org/2018/09/27/%CF%84%CE%B9-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%87%CF%8E%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1/
http://metaximas.org/2018/09/27/%CF%84%CE%B9-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%87%CF%8E%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1/
