Γεννήθηκα πριν χρόνια και θυμάμαι από πάντα τον εαυτό μου να βιάζεται να μεγαλώσει. Βιαζόμουν να φθάσω στα χρόνια της πενθήμερης, βιαζόμουν να φορέσω τακούνια, να δουλέψω για να πάρω τον πρώτο μου μισθό και να τον ξοδέψω σε ό,τι επιθυμούσα.
Περίμενα με λαχτάρα το πρώτο μου φιλί, τον πρώτο δυνατό έρωτα, την πρώτη μου σεξουαλική επαφή. Βιαζόμουν να σβήσω τα κεράκια των 16 μου χρόνων για να πάω επιτέλους με τους φίλους μου διακοπές και στα 18 δεν ήθελα καν πάρτι γιατί ήμουν πολύ μεγάλη γι’ αυτά.
Το πρώτο φιλί ήρθε κι ήταν αποτυχία. Φίλησα όντως βάτραχο. Και πρίγκιπας δεν έγινε ποτέ! Στην πενθήμερη εκδρομή δεν πήγα, γιατί δεν μπορούσα ν’ αποχωριστώ τον μεγάλο έρωτα που ζούσα ούτε για μία μέρα. Τον ίδιο έρωτα που παρακαλούσα χρόνια μετά, να εξαφανιζόταν ως δια μαγείας μια για πάντα απ’ τη ζωή μου. Τακούνια φόρεσα, αλλά μέχρι και σήμερα δεν τα έχω συμπαθήσει.
Η ενήλικη μου ζωή, σφραγίστηκε απ’ την πλήρη απομυθοποίηση όλων όσων ονειρεύτηκα, όλων όσων πόθησα, όλων όσων ευχήθηκα πάνω από μια τούρτα γενεθλίων να ‘ρθουν στη ζωή μου. Δεν έπαψα να μεγαλώνω, έπαψα όμως να εύχομαι.
Περίμενα με λαχτάρα το πρώτο μου φιλί, τον πρώτο δυνατό έρωτα, την πρώτη μου σεξουαλική επαφή. Βιαζόμουν να σβήσω τα κεράκια των 16 μου χρόνων για να πάω επιτέλους με τους φίλους μου διακοπές και στα 18 δεν ήθελα καν πάρτι γιατί ήμουν πολύ μεγάλη γι’ αυτά.
Το πρώτο φιλί ήρθε κι ήταν αποτυχία. Φίλησα όντως βάτραχο. Και πρίγκιπας δεν έγινε ποτέ! Στην πενθήμερη εκδρομή δεν πήγα, γιατί δεν μπορούσα ν’ αποχωριστώ τον μεγάλο έρωτα που ζούσα ούτε για μία μέρα. Τον ίδιο έρωτα που παρακαλούσα χρόνια μετά, να εξαφανιζόταν ως δια μαγείας μια για πάντα απ’ τη ζωή μου. Τακούνια φόρεσα, αλλά μέχρι και σήμερα δεν τα έχω συμπαθήσει.
Η ενήλικη μου ζωή, σφραγίστηκε απ’ την πλήρη απομυθοποίηση όλων όσων ονειρεύτηκα, όλων όσων πόθησα, όλων όσων ευχήθηκα πάνω από μια τούρτα γενεθλίων να ‘ρθουν στη ζωή μου. Δεν έπαψα να μεγαλώνω, έπαψα όμως να εύχομαι.
Γιατί μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι δεν είναι οι ευχές αυτές που φέρνουν δώρα στη ζωή μας, αλλά ο προσωπικός αγώνας του καθενός. Η σκληρή δουλειά. Με τον εαυτό μας πρώτα και μετά απέναντι σε ανθρώπους και καταστάσεις. Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις κι εσύ, τόσο πιο γρήγορα οι ευχές σου θα πραγματοποιούνται. Και μαζί με αυτές και πράγματα για τα οποία δεν ευχήθηκες ποτέ, αλλά η ζωή αποφάσισε να σου χαρίσει «της γνώσης το φως για να γίνεις ένα; σοφός».
Γεννήθηκα λοιπόν σαν σήμερα και βλέπω τη μέρα αυτή κάθε χρόνο, σαν υπενθύμιση για να εκτιμώ το δώρο της ζωής. Είμαι κάθε χρόνο εδώ υγιής, δυνατή και γεμάτη από όρεξη για να ζήσω ακόμη περισσότερα. Μέχρι το νούμερο των κεριών στην τούρτα μου ν’ αυξηθεί, θα κουβαλώ 365 μαθήματα ζωής κι αυτό είναι κάτι που αξίζει να γιορτάζεται!
Γίνομαι καλύτερη. Δε φοβάμαι να ονειρεύομαι, ακόμη κι αν ξέρω πως κάποια από αυτά τα όνειρα, δε θα εκπληρωθούν ποτέ. Η διαφορά με το κορίτσι που έσβηνε στα 16 της τα γενέθλια κεράκια γεμάτη από προσδοκίες, είναι ότι τώρα πλέον γνωρίζω πως η αποτυχία, η διάψευση κι η ματαίωση, παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή. Σε διαπαιδαγωγούν, σε προφυλάσσουν, σε κατευθύνουν αλλού. Καμιά φορά σε οδηγούν σε μέρη κι ανθρώπους που δε περίμενες ποτέ να συναντήσεις. Κι όμως! Και τους συνάντησες και φάνηκαν πολύτιμοι για σένα.
Μεγαλώνω και παύω να χρησιμοποιώ τη λέξη «λάθος». Δεν υπάρχουν λάθη, υπάρχουν επιλογές. Επιλογές που γίνονται εμπειρίες. Εμπειρίες ζωής. Προσπαθώ περισσότερο για το καθετί που επιθυμώ κι άλλες πάλι φορές έχω μάθει για ό,τι δε με επιθυμεί να μην προσπαθώ καθόλου.
Αγαπώ πιο ουσιαστικά, πιο βαθιά, πιο δυνατά. Ακόμη δεν έχω καταλάβει το γιατί, αλλά συμβαίνει. Μεγαλώνοντας αναζητώ την ουσία. Δε μ’ ενθουσιάζει το ωραίο περιτύλιγμα του δώρου, αλλά αν το δώρο είναι κάτι που πραγματικά έχω ανάγκη. Δε μετράει για μένα η χειρονομία, παρά μόνο αν είναι εκείνη με το μεσαίο δάχτυλο του χεριού σηκωμένο. Μεγαλώνοντας θα έπρεπε να τη χρησιμοποιούμε συχνότερα.
Έμαθα -μάλλον η ζωή μου έμαθε- να μη με τσακίζει η προδοσία. Για την ακρίβεια είμαι πάντα πλέον προετοιμασμένη, την περιμένω. Από φίλο, από σύντροφο, απ’ την οικογένεια, ακόμη κι από μένα την ίδια. Το μεγαλύτερο bullying το έχουμε κάνει εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας.
Μεγαλώνω και δεν επηρεάζομαι. Δεν μπορεί κανείς και τίποτα να μου αλλάξει γνώμη. Έχω μάθει να εμπιστεύομαι την κρίση, το ένστικτο και την παρατηρητικότητά μου. Εγώ ξέρω πώς νιώθω, εγώ τι εισπράττω κι εγώ είμαι εκείνη που θέλω να φέρω όλη την ευθύνη των πράξεών μου. Άνθρωπος που ζητάει γνώμες για ν’ αλλάξει τη δική του, δε νοιάζεται αρκετά!
Μεγαλώνω κι απολαμβάνω τα πάντα με άλλη διάθεση. Τους ανθρώπους, το φαγητό, το σεξ. Ναι με αυτή τη σειρά, το παραδέχομαι! Έμαθα ν’ αγαπώ το σώμα μου, όπως ακριβώς είναι, να βρίσκω κάθε μου ατέλεια γοητευτική και να νιώθω σέξι χωρίς τόνους μακιγιάζ πάνω μου. Αλλάζω! Κάθε χρόνο αλλάζω, μέσα μου. Επιβάλλομαι στον εαυτό μου, στο κορμί μου, στις ορμές μου. Σταμάτησαν να έχουν αυτές τον πρώτο λόγο. Εγώ τον έχω! Εγώ που μεγαλώνω!
Γεννήθηκα πρώτη φορά πριν χρόνια και ξαναγεννιέμαι κάθε χρόνο. Καλύτερη! Πιο δυνατή από χθες και λιγότερο σοφή από αύριο. Δε βιάζομαι όμως πια. Με ή χωρίς τακούνια την απολαμβάνω τη διαδρομή.
Μεγαλώνω και μ’ αρέσει. Μ’ αρέσει τόσο, που η ευχή μου στην τούρτα κάθε χρόνο παραμένει η ίδια. Να μεγαλώνω!
Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Γεννήθηκα λοιπόν σαν σήμερα και βλέπω τη μέρα αυτή κάθε χρόνο, σαν υπενθύμιση για να εκτιμώ το δώρο της ζωής. Είμαι κάθε χρόνο εδώ υγιής, δυνατή και γεμάτη από όρεξη για να ζήσω ακόμη περισσότερα. Μέχρι το νούμερο των κεριών στην τούρτα μου ν’ αυξηθεί, θα κουβαλώ 365 μαθήματα ζωής κι αυτό είναι κάτι που αξίζει να γιορτάζεται!
Γίνομαι καλύτερη. Δε φοβάμαι να ονειρεύομαι, ακόμη κι αν ξέρω πως κάποια από αυτά τα όνειρα, δε θα εκπληρωθούν ποτέ. Η διαφορά με το κορίτσι που έσβηνε στα 16 της τα γενέθλια κεράκια γεμάτη από προσδοκίες, είναι ότι τώρα πλέον γνωρίζω πως η αποτυχία, η διάψευση κι η ματαίωση, παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή. Σε διαπαιδαγωγούν, σε προφυλάσσουν, σε κατευθύνουν αλλού. Καμιά φορά σε οδηγούν σε μέρη κι ανθρώπους που δε περίμενες ποτέ να συναντήσεις. Κι όμως! Και τους συνάντησες και φάνηκαν πολύτιμοι για σένα.
Μεγαλώνω και παύω να χρησιμοποιώ τη λέξη «λάθος». Δεν υπάρχουν λάθη, υπάρχουν επιλογές. Επιλογές που γίνονται εμπειρίες. Εμπειρίες ζωής. Προσπαθώ περισσότερο για το καθετί που επιθυμώ κι άλλες πάλι φορές έχω μάθει για ό,τι δε με επιθυμεί να μην προσπαθώ καθόλου.
Αγαπώ πιο ουσιαστικά, πιο βαθιά, πιο δυνατά. Ακόμη δεν έχω καταλάβει το γιατί, αλλά συμβαίνει. Μεγαλώνοντας αναζητώ την ουσία. Δε μ’ ενθουσιάζει το ωραίο περιτύλιγμα του δώρου, αλλά αν το δώρο είναι κάτι που πραγματικά έχω ανάγκη. Δε μετράει για μένα η χειρονομία, παρά μόνο αν είναι εκείνη με το μεσαίο δάχτυλο του χεριού σηκωμένο. Μεγαλώνοντας θα έπρεπε να τη χρησιμοποιούμε συχνότερα.
Έμαθα -μάλλον η ζωή μου έμαθε- να μη με τσακίζει η προδοσία. Για την ακρίβεια είμαι πάντα πλέον προετοιμασμένη, την περιμένω. Από φίλο, από σύντροφο, απ’ την οικογένεια, ακόμη κι από μένα την ίδια. Το μεγαλύτερο bullying το έχουμε κάνει εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας.
Μεγαλώνω και δεν επηρεάζομαι. Δεν μπορεί κανείς και τίποτα να μου αλλάξει γνώμη. Έχω μάθει να εμπιστεύομαι την κρίση, το ένστικτο και την παρατηρητικότητά μου. Εγώ ξέρω πώς νιώθω, εγώ τι εισπράττω κι εγώ είμαι εκείνη που θέλω να φέρω όλη την ευθύνη των πράξεών μου. Άνθρωπος που ζητάει γνώμες για ν’ αλλάξει τη δική του, δε νοιάζεται αρκετά!
Μεγαλώνω κι απολαμβάνω τα πάντα με άλλη διάθεση. Τους ανθρώπους, το φαγητό, το σεξ. Ναι με αυτή τη σειρά, το παραδέχομαι! Έμαθα ν’ αγαπώ το σώμα μου, όπως ακριβώς είναι, να βρίσκω κάθε μου ατέλεια γοητευτική και να νιώθω σέξι χωρίς τόνους μακιγιάζ πάνω μου. Αλλάζω! Κάθε χρόνο αλλάζω, μέσα μου. Επιβάλλομαι στον εαυτό μου, στο κορμί μου, στις ορμές μου. Σταμάτησαν να έχουν αυτές τον πρώτο λόγο. Εγώ τον έχω! Εγώ που μεγαλώνω!
Γεννήθηκα πρώτη φορά πριν χρόνια και ξαναγεννιέμαι κάθε χρόνο. Καλύτερη! Πιο δυνατή από χθες και λιγότερο σοφή από αύριο. Δε βιάζομαι όμως πια. Με ή χωρίς τακούνια την απολαμβάνω τη διαδρομή.
Μεγαλώνω και μ’ αρέσει. Μ’ αρέσει τόσο, που η ευχή μου στην τούρτα κάθε χρόνο παραμένει η ίδια. Να μεγαλώνω!
Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή
