Αυτό γιατί δεν υπήρξαν αληθινά ερωτευμένοι σε αυτόν τον πλανήτη ακόμη που να βρίσκονται με το χρονόμετρο και να μη λαχταρούν διαρκώς κι άλλο, άσχετα με το πόσο πολυάσχολος είναι ο καθένας -όποιος θέλει πάντα βρίσκει χρόνο.
Είναι που όταν είστε μαζί, νιώθεις αυτή τη ζεστασιά, την οικειότητα. Κάθεστε πλάι-πλάι και περνά τα χέρια του γύρω σου. Για κάποιο λόγο νιώθεις πως εκεί ανήκεις. Απλά το ξέρεις μέσα σου πως εκείνο είναι το δικό σου μέρος, η σωστή αγκαλιά. Αισθάνεσαι ασφαλής εκεί μέσα.
Όταν, δε, κοιτάζεστε, εκείνες τις χαλαρές στιγμές σας, το μυαλό σου ταξιδεύει στις γωνίες του προσώπου του, παρατηρείς τα χείλη του, τα μάτια εκείνα που σε κοιτάζουν πίσω. Δε θα άλλαζες τίποτα, σκέφτεσαι. Αυτόν τον άνθρωπο τον θέλεις όπως είναι. Τον θέλεις και σε θέλει, κι αυτό αρκεί.
Δε σου πάει η καρδιά να φύγεις, να αποχωριστείς αυτό που νιώθεις, ούτε καν να πατήσεις μια παύση. Χρειάζεσαι κι άλλο. Δίψαγες να νιώσεις και δε θες να φύγεις μακριά απ’ την πηγή που σε ποτίζει. Τα ρολόγια, όμως, δε σταματούν επειδή εσύ ερωτεύτηκες κι έτσι θες-δε θες κάποια στιγμή θα σου υπενθυμίσουν ασχολίες κι υποχρεώσεις.
Σ’ εκείνους τους αποχωρισμούς, σε ‘κείνα τα δειλά βήματα προς την πόρτα, την έξοδο του μαγαζιού ή τη στροφή του σώματός σου προς άλλη κατεύθυνση έρχεται πάντα εκείνο το «μείνε πέντε λεπτά ακόμα» να επιβεβαιώσει πως δεν είναι μόνο για σένα άνοστος κάθε αποχωρισμός, κι ας είναι μόνο για μερικές ώρες. Ως εγγύηση αμοιβαιότητας έρχεται αυτή η φράση να σου αποδείξει πως η εξάρτηση –ευτυχώς– δεν είναι μονόπλευρη. Γιατί τα πιο δυνατά «σε θέλω» ειπώθηκαν σε ένα «μείνε πέντε λεπτά ακόμα».
Δε γίνεται να ‘σαι ερωτευμένος αν δε σε νοιάζει που ο άλλος γυρνάει την πλάτη του κι έτσι εύκολα κι απλά σ’ αποχωρίζεται, κι ας είναι αυτό μόνο για δυο μέρες μέχρι την επόμενη φορά. Δε γίνεται να ‘χεις καθαρό μυαλό να σκεφτείς ότι πρέπει να ξυπνήσεις στις 8 κι ότι χρειάζεσαι επτά ώρες ύπνου, άρα δεν πρέπει να το ξενυχτήσεις στον καναπέ του. Με απλά λόγια, δε γίνεται να σταθείς ψύχραιμος και να αναλύεις τις καταστάσεις λογικά. Γιατί ένας ερωτευμένος ελέγχεται απ’ το συναίσθημα.
Κι έτσι κι ο άλλος, χωρίς καν να το σκεφτεί, βάζει μια στιγμή μαζί σου πάνω απ’ την αϋπνία και την κούρασή του. Γιατί δεν είναι καψούρα, αν δε σου ανακατεύει το πρόγραμμα και την τάξη του μυαλού σου, αν δε σε βγάζει απ’ τη βολή σου.
Το μόνο που απασχολεί εκείνον τον άνθρωπο είναι το πόσο σε θέλει τη δεδομένη στιγμή, εκείνο το τελευταίο λεπτό που είστε μαζί. Και κάθε φυγή του υπενθυμίζει την ανάγκη του να σ’ έχει, κάθε τέλος –έστω και προσωρινό– τον τρομάζει κι έτσι πάντα θα επιλέγει μια ακόμη αναβολή για εκείνο το αντίο.
Κι έτσι θα ζητιανέψει κι άλλα λεπτά, για να ξεκλέψει απ’ το χρόνο σου έστω κι ελάχιστα παραπάνω, έστω και πέντε λεπτά. Θα σου δώσει το πιο γλυκό κι έντονο παράλληλα φιλί, θα σου δείξει πόσο πολύ σε θέλει και θα το εννοεί, απλά θα προσπαθεί και να σε πείσει να μη φύγεις -όχι ακόμη τουλάχιστον.
Μείνε, λοιπόν -για ένα τέτοιο συναίσθημα, ναι, αξίζει κάθε ασυνέπεια.
Συντάκτης: Αθηνά Νικολετοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
