Περνάς απο δίπλα τους και μοιάζουν αόρατες, άϋλες στην δική σου σκέψη και στις δικές σου αισθήσεις, φαντάζουν ως κάτι το φυσιολογικό να υπάρχουν στον πίνακα που σκίτσαρες στον δικό σου νου, αφομιώνοντας τον κιόλας στο υποσυνείδητο σου ως κάτι το λογικό, σαν κάτι που θα πρέπει να υπάρχει, γιατί έτσι το έμαθες, έτσι το βρήκες, έτσι στο περιέγραψαν κάποιοι, ελαφρά, παίρνοντας το στα ψιλά, που λένε.
Αυτές οι ψυχές οι ταλαίπωρες, που ανάθεμα κι αν γνώριζες τι βαρύ φορτίο σέρνουν μέσα τους, που δεν γνωρίζουν εάν το δείλι θα τις βρει τουλάχιστον ατόφιες και όταν ξημερώσει και βρεθούν γι’ ακόμη μία μέρα σε κουβέρτες και χαρτόνια τυλιγμένες, με στοιβαγμένα όνειρα και επιθυμίες μεγάλες, πάλι το ίδιο βλέμμα θα φορέσουν και θα σου ξεσκίσουν την ψυχή απ’ άκρη σ’άκρη.
Εκείνο το υγρό, το απλανές, το καρφωμένο στο κενό, που σε κάνει να αναρωτηθείς σε ποια όνειρα να ταξιδεύει και ποια ζωή να αποζητά και να προβάρει νοητά; Ποιες σκέψεις και ποιες θύμισες να ξεπροβάλλουν στο μυαλό τους; Ποια ζωή να λησμονούν και ποιοι άνθρωποι να τις έχουνε ξεγράψει;
Εκείνες οι ψυχές, που ντρέπεσαι να τις κοιτάξεις, αισθανόμενος πως σου αναλογεί μερίδιο ευθύνης για το σημερινό κατάντημα τους, λες και παράπεσαν από την κοινωνία μας, δίχως να τους χαρίζεται μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή!
Ο αόριστος καιρός του δρόμου, που δεν γνωρίζουν πότε και αν θα ολοκληρωθεί κάποια στιγμή, σκληρότερος και από ισόβια δεσμά σε κάποια απάνθρωπη φυλακή! Που δίνουν μάχη επιβίωσης μέρα με τη μέρα για λίγο φαγητό, λίγη ζεστασιά, λίγη αγάπη, σημασία και ελπίδα. Που καμία πολιτεία και κανένας μας δεν νοιάστηκε ποτέ συνειδητά για το παρόν και το μέλλον τους, την ύπαρξη αλλά και την επανένταξη τους στο κοινωνικό σύνολο, παρά προσπερνώντας τους βιαστικά σε κάποια γωνιά της Αθήνας, για λίγα δευτερόλεπτα θα τους λυπηθείς και αμέσως στην πρώτη σου σκέψη ή σε κάποιο διαφορετικό ερέθισμα της προσοχής σου, θα τους έχεις ξεχάσει ήδη!
Θα μπορούσε να είναι ο πατέρας σου, η θεία σου, κάποιος φίλος, ένας παλιός συνάδελφος ή ακόμη και εσύ, που σε κάποιο στραβοπάτημα της ζωής έχασαν την ισορροπία τους και σωριάστηκαν κατάχαμα, μην μπορώντας να ορθοποδήσουν εκ νέου, μη έχοντας κάποιο χέρι να τους “τραβήξει” και να τους ορθώσει ξανά, ελέω κάποιας αδιανόητης αδιαφορίας από ανθρώπους δικούς τους, που στην πιο κρίσιμη στιγμή τους στάθηκαν πολύ λίγοι απέναντι τους.
Εκείνες οι ανθρώπινες σκιές λέγονται άστεγοι, τραγικές φιγούρες που σε μια στροφή της ζωής τους έχασαν το τιμόνι και εξοστρακίστηκαν σε βάλτο, που τις καταπίνει κάθε μέρα. Την επόμενη φορά που θα περάσεις πλάϊ τους, αν δεν μπορείς να κάνεις το κάτι παραπάνω γι’ αυτούς, τουλάχιστον πές ένα “καλημέρα κύριε, καλημέρα κυρία”, χάρισε το πιο ζεστό και ταπεινό χαμόγελο σου, άφησε όσα περισσότερα ψιλά αντέχει η τσέπη σου στο ποτηράκι μπρος τους και φεύγοντας κάνε μία ταχεία σύγκριση ανάμεσα στους προβληματισμούς σου, που ονομάζεις για προβλήματα και στη χαμένη ζωή εκείνων των ανθρώπων, που μοιάζει σαν να έχουν μπει στον “πάγο”, στην αναμονή, στην εφεδρεία για ζωή..
Αυτό το λίγο σου που θα τους δώσεις, θα είναι το πολύ για εκείνους!
Πηγή
http://www.loveletters.gr/%CE%95%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%AD%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%82/
Εκείνες οι ψυχές, που ντρέπεσαι να τις κοιτάξεις, αισθανόμενος πως σου αναλογεί μερίδιο ευθύνης για το σημερινό κατάντημα τους, λες και παράπεσαν από την κοινωνία μας, δίχως να τους χαρίζεται μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή!
Ο αόριστος καιρός του δρόμου, που δεν γνωρίζουν πότε και αν θα ολοκληρωθεί κάποια στιγμή, σκληρότερος και από ισόβια δεσμά σε κάποια απάνθρωπη φυλακή! Που δίνουν μάχη επιβίωσης μέρα με τη μέρα για λίγο φαγητό, λίγη ζεστασιά, λίγη αγάπη, σημασία και ελπίδα. Που καμία πολιτεία και κανένας μας δεν νοιάστηκε ποτέ συνειδητά για το παρόν και το μέλλον τους, την ύπαρξη αλλά και την επανένταξη τους στο κοινωνικό σύνολο, παρά προσπερνώντας τους βιαστικά σε κάποια γωνιά της Αθήνας, για λίγα δευτερόλεπτα θα τους λυπηθείς και αμέσως στην πρώτη σου σκέψη ή σε κάποιο διαφορετικό ερέθισμα της προσοχής σου, θα τους έχεις ξεχάσει ήδη!
Θα μπορούσε να είναι ο πατέρας σου, η θεία σου, κάποιος φίλος, ένας παλιός συνάδελφος ή ακόμη και εσύ, που σε κάποιο στραβοπάτημα της ζωής έχασαν την ισορροπία τους και σωριάστηκαν κατάχαμα, μην μπορώντας να ορθοποδήσουν εκ νέου, μη έχοντας κάποιο χέρι να τους “τραβήξει” και να τους ορθώσει ξανά, ελέω κάποιας αδιανόητης αδιαφορίας από ανθρώπους δικούς τους, που στην πιο κρίσιμη στιγμή τους στάθηκαν πολύ λίγοι απέναντι τους.
Εκείνες οι ανθρώπινες σκιές λέγονται άστεγοι, τραγικές φιγούρες που σε μια στροφή της ζωής τους έχασαν το τιμόνι και εξοστρακίστηκαν σε βάλτο, που τις καταπίνει κάθε μέρα. Την επόμενη φορά που θα περάσεις πλάϊ τους, αν δεν μπορείς να κάνεις το κάτι παραπάνω γι’ αυτούς, τουλάχιστον πές ένα “καλημέρα κύριε, καλημέρα κυρία”, χάρισε το πιο ζεστό και ταπεινό χαμόγελο σου, άφησε όσα περισσότερα ψιλά αντέχει η τσέπη σου στο ποτηράκι μπρος τους και φεύγοντας κάνε μία ταχεία σύγκριση ανάμεσα στους προβληματισμούς σου, που ονομάζεις για προβλήματα και στη χαμένη ζωή εκείνων των ανθρώπων, που μοιάζει σαν να έχουν μπει στον “πάγο”, στην αναμονή, στην εφεδρεία για ζωή..
Αυτό το λίγο σου που θα τους δώσεις, θα είναι το πολύ για εκείνους!
Πηγή
http://www.loveletters.gr/%CE%95%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%AD%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%82/
