Θέλω να κουρνιάσω μέσα σε δυο χέρια που δεν θ’ ανοίξουν, μα θα με κλείσουν σφιχτά να μη μπορώ να φύγω.
Θέλω να γείρω σ’ ένα στήθος ζεστό να εναρμονιστεί με τους χτύπους της καρδιάς μου, ν’ απιθώσω εκεί τις σκέψεις μου, τους φόβους μου, αυτά που με πληγώνουν.
Ν’ απλώσω τη μαυρίλα της ψυχής μου και να γίνει μεμιάς χαλί χρωματιστό, κήπος ολάνθιστος που θα ευωδιάσει.
Να κλείσουν οι πληγές που ακόμα χάσκουν εκτεθειμένες στου καιρού τις αλλαγές και με πονάνε.
Ν’ αφήσω τα όνειρά μου να πάρουν σάρκα και οστά, βαρκούλες παιδικές που ταξιδεύουν σε πέλαγο γαλάζιο.
Να αλαφρώσω από το βάρος του κορμιού μου, να ξεκουραστεί ο νους και λέφτερος να πετάξει σε ουράνια τόξα, σε ήλιους φωτεινούς, σε καταρράκτες ορμητικούς και ξέφρενα να παίξει.
Θέλω να κουρνιάσω, να κουλουριαστώ, κι εκεί μέσα, σ’ αυτά τα δύο χέρια, να ξεχειμωνιάσω.
Πηγή
http://metaximas.org/2018/09/28/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC/
