Της Αλεξάνδρας Πετρίδου.
Πριν λίγο καιρό θα σου έλεγα «δώσε σημασία»! Γιατί αυτό έχει σημασία…να δίνεις σημασία! Στα μικρά, σε αυτά που δε διακρίνεις με μια πρώτη ματιά, σε αυτά που δε βλέπεις με τα μάτια, σε αυτά που δεν βλέπεις γιατί επιλέγεις να δεις κάτι άλλο.
Δώσε σημασία…
Στην πρωινή μυρωδιά του ζεστού καφέ και στο αναπάντεχο πρωτοβρόχι,
Στα μαγικά μπερδεμένα χρώματα του ουρανού στην ανατολή και στη δύση,
Στο γάργαρο γέλιο παιδιών όταν περνάς από μια παιδική χαρά,
Σε εκείνο το ηλικιωμένο ζευγάρι που περπατάει χέρι-χέρι,
Στις σταγόνες της βροχής που πέφτουν στο πρόσωπο σου,
Στο χαμόγελο που σου χαρίζει ένας περαστικός,
Σε εκείνον τον ήχο, τη γλυκιά μελωδία που σε ταξιδεύει,
Σε όλες εκείνες τις αμέτρητες καθημερινές στιγμές που έγιναν δεδομένες και σχεδόν απαρατήρητες…που μέσα τους όμως κρύβεται η ομορφιά του κόσμου. Τελικά όμως αν με ρωτάς θα επιλέξω πια να σου πω «μη δίνεις σημασία»! Γιατί όσο σημαντικό είναι να δώσεις σημασία σε όλα αυτά που γεμίζουν και ομορφαίνουν την ψυχή, άλλο τόσο σημαντικό είναι να μην δώσεις σημασία σε όλα εκείνα που σε πικραίνουν και σε στενοχωρούν.
Στα μαγικά μπερδεμένα χρώματα του ουρανού στην ανατολή και στη δύση,
Στο γάργαρο γέλιο παιδιών όταν περνάς από μια παιδική χαρά,
Σε εκείνο το ηλικιωμένο ζευγάρι που περπατάει χέρι-χέρι,
Στις σταγόνες της βροχής που πέφτουν στο πρόσωπο σου,
Στο χαμόγελο που σου χαρίζει ένας περαστικός,
Σε εκείνον τον ήχο, τη γλυκιά μελωδία που σε ταξιδεύει,
Σε όλες εκείνες τις αμέτρητες καθημερινές στιγμές που έγιναν δεδομένες και σχεδόν απαρατήρητες…που μέσα τους όμως κρύβεται η ομορφιά του κόσμου. Τελικά όμως αν με ρωτάς θα επιλέξω πια να σου πω «μη δίνεις σημασία»! Γιατί όσο σημαντικό είναι να δώσεις σημασία σε όλα αυτά που γεμίζουν και ομορφαίνουν την ψυχή, άλλο τόσο σημαντικό είναι να μην δώσεις σημασία σε όλα εκείνα που σε πικραίνουν και σε στενοχωρούν.
Μη δίνεις σημασία…
Στο βλέμμα εκείνο που σε πάγωσε …δεν είναι άλλωστε δικό σου.
Στις λέξεις κάποιου που σε πλήγωσαν …απλά ξέχασε το.
Σε μια «αποτυχημένη» προσπάθεια …έρχεται πάντα η επόμενη ευκαιρία.
Σε ένα σχέδιο που τελικά δεν βόλεψε …όρεξη και θέληση να έχεις.
Σε μια σχέση που χάλασε …κράτα μόνο ομορφιές.
Μάθε να προχωράς με καρδιά και συνείδηση, βήματα μικρά και σταθερά μέχρι να θεριέψουν. Μάθε να δικαιολογείς, να αγαπάς όσο μπορείς και να έχεις την γνώση και την δύναμη να προσπερνάς όλα αυτά που σε κρατούν από το να γνωρίσεις το πιο όμορφο εαυτό σου και να του χαρίσεις στιγμές που θα λατρέψει!!! Μάθε να ανθίζεις κάθε πρωί!!!
Ανάσες είναι η ζωή μας, στιγμιαίες και σωτήριες, απαραίτητες και απαρατήρητες, γεμάτες και τόσο αθόρυβες, όπως ακριβώς και οι στιγμές. Και με τέτοιες ακριβώς στιγμές πρέπει να είναι γεμάτη η ζωή…για να κερδίσουμε την στιγμή, για να κερδίσουμε την ζωή.
Στο βλέμμα εκείνο που σε πάγωσε …δεν είναι άλλωστε δικό σου.
Στις λέξεις κάποιου που σε πλήγωσαν …απλά ξέχασε το.
Σε μια «αποτυχημένη» προσπάθεια …έρχεται πάντα η επόμενη ευκαιρία.
Σε ένα σχέδιο που τελικά δεν βόλεψε …όρεξη και θέληση να έχεις.
Σε μια σχέση που χάλασε …κράτα μόνο ομορφιές.
Μάθε να προχωράς με καρδιά και συνείδηση, βήματα μικρά και σταθερά μέχρι να θεριέψουν. Μάθε να δικαιολογείς, να αγαπάς όσο μπορείς και να έχεις την γνώση και την δύναμη να προσπερνάς όλα αυτά που σε κρατούν από το να γνωρίσεις το πιο όμορφο εαυτό σου και να του χαρίσεις στιγμές που θα λατρέψει!!! Μάθε να ανθίζεις κάθε πρωί!!!
Ανάσες είναι η ζωή μας, στιγμιαίες και σωτήριες, απαραίτητες και απαρατήρητες, γεμάτες και τόσο αθόρυβες, όπως ακριβώς και οι στιγμές. Και με τέτοιες ακριβώς στιγμές πρέπει να είναι γεμάτη η ζωή…για να κερδίσουμε την στιγμή, για να κερδίσουμε την ζωή.
Παλεύουμε με τη ζωή μας, με το μυαλό μας, με την καρδιά μας….χάνουμε στιγμές και χρόνο πολύτιμο…
χάνουμε ευκαιρίες.
Ευκαιρίες για ένα ακόμα χαμόγελο, για ένα σ’ αγαπώ, για το βλέμμα εκείνο το καθάριο, για ένα καρδιοχτύπι, μια αγκαλιά, για μια γλυκιά σκέψη και για εκείνη την ανάσα που μας λυτρώνει. Χαμένα όλα, κουκουλωμένα, παρατημένα στην άκρη για μετά, για αύριο, για πότε άραγε; Παλεύουμε για εγωισμούς και πάθη, λες και κάποιος μας έχει εγγυηθεί το αύριο. Μα πόσο όμως παλεύουμε για εκείνες τις στιγμές που είναι σαν τις ανάσες μας;
Πόσο ακριβά έχουμε κοστολογήσει τελικά όλα αυτά που μας κάνουν να νοιώθουμε πραγματικά ζωντανοί!
Και το μόνο που χρειάζεται τελικά τις περισσότερες φορές είναι να απλώσουμε το χέρι…τόσο απλό!!
Πηγή
http://www.anapnoes.gr/mi-dinis-simasia-se-osa-se-pligonoun-apla-xechna-ta/
Ευκαιρίες για ένα ακόμα χαμόγελο, για ένα σ’ αγαπώ, για το βλέμμα εκείνο το καθάριο, για ένα καρδιοχτύπι, μια αγκαλιά, για μια γλυκιά σκέψη και για εκείνη την ανάσα που μας λυτρώνει. Χαμένα όλα, κουκουλωμένα, παρατημένα στην άκρη για μετά, για αύριο, για πότε άραγε; Παλεύουμε για εγωισμούς και πάθη, λες και κάποιος μας έχει εγγυηθεί το αύριο. Μα πόσο όμως παλεύουμε για εκείνες τις στιγμές που είναι σαν τις ανάσες μας;
Πόσο ακριβά έχουμε κοστολογήσει τελικά όλα αυτά που μας κάνουν να νοιώθουμε πραγματικά ζωντανοί!
Και το μόνο που χρειάζεται τελικά τις περισσότερες φορές είναι να απλώσουμε το χέρι…τόσο απλό!!
Πηγή
http://www.anapnoes.gr/mi-dinis-simasia-se-osa-se-pligonoun-apla-xechna-ta/
