Της Βαλέριας Γιώτη
Είχες ανάγκη να χαθείς μέσα στο άγνωστο, σε ποιο λαβύρινθο σε παρέδωσε η ψυχή σου;
Γιατί ψιθυρίζεις μόνο τα βράδια με σημάδια στη σκέψη κρυμμένα;
Βαρέθηκες να ακούς το ίδιο τραγούδι μα ποτέ δε θα το αλλάξεις.
Τάχα μου προσπάθησες να αλλάξεις πρώτα διαδρομή , μα έχασες το δρόμο…πάλι!
Κι είχες σκοπό αυτή τη φορά να αποφύγεις τα σύννεφα, να φτάσεις εκεί που ήθελες.
Τι σε κρατάει πίσω τώρα πια;
Μεθυσμένες αναμνήσεις ή κάτι χειρότερο;
Είχες δώσει υπόσχεση πως θα ξεφύγεις.
Και πάλι εδώ σε βρίσκω, να πενθείς τη χαμένη νιότη..
Δε λέω πως γέρασες! Προς θεού!
Έχεις όμως σημάδια στην κουρασμένη σου μορφή.
Σημάδια που σου άφησαν κάτι όμορφα καλοκαίρια και κάτι μίζεροι χειμώνες.
Πόσο σε άλλαξε ο χρόνος!
Πόσο σε πίκραναν τα λόγια!
Και τώρα κουράστηκες και μένεις μόνος…
Μα πόσο ακόμα,διάολε;
Γιατί ξεχνάς να ζήσεις;
Και κάποια μέρα θα έχουν όλα χαθεί.
Θα μείνει μόνο η σκονισμένη φιγούρα σου να προχωράει σε έναν ατέλειωτο δρόμο.
Πηγή
http://www.anapnoes.gr/se-pio-lavirintho-se-paredose-i-psichi-sou-ke-apopse/
