Η ζωή είναι γένους θηλυκού σε κάθε πτυχή και διάστασή της. Είναι θηλυκό γιατί γεννοβολάει συνεχώς όνειρα κι ελπίδες. Είναι θηλυκό γιατί γεννοβολάει τον έρωτα και την αγάπη. Πότε πεισματάρα, πότε φιλήδονη και πότε στοργική θρέφει και αγκαλιάζει τις στιγμές του ανθρώπου. Τις όμορφες και τις δύσκολες. Τη χαρά του και τη θλίψη του.
Η ζωή δε θέλει τον άνθρωπο κλεισμένο μέσα στη γυάλα της ασφάλειας και της τελειότητας. Το βάζει μέσα στην αρένα της με πείσμα και με τσαμπουκά για να αναμετρηθεί με τις στιγμές του, για να διεκδικήσει τα όνειρά του, για να παλέψει με τις ανάγκες του και για να αντιμετωπίσει τα χτυπήματα των άλλων ανθρώπων.
Στέκεται στην άκρη διακριτικά για να βρεθεί δίπλα του όταν χρειαστεί να σκουπίσει τον ιδρώτα του, να φιλήσει τα δάκρυά του, να του βάλει τις φωνές όταν τον βλέπει έτοιμο να εγκαταλείψει τον αγώνα του. Είναι πάντα παρούσα στις επιτυχίες και στις αποτυχίες του, στα καλωσορίσματα και στους αποχαιρετισμούς του.
Κυρά κι αρχόντισσα, αφήνει πάντα τα παραθύρια της ανοιχτά για να γεμίσει τα μέσα της η αύρα της αγάπης και της ανθρωπιάς. Για να φιλέψει μ’ αυτά τον άνθρωπο, γιατί ξέρει πως θα τα αναζητήσει με πάθος στον κόρφο της. Και κρατά κλειστή την πόρτα της στην αδικία, στη μικροπρέπεια και στην αχαριστία, για να τον προστατέψει, λες κι είναι το μονάκριβό της.
Τον έχει ορμηνέψει τον άνθρωπο να είναι προσεκτικός και να μην προσπερνά τα μαθήματα που του δίνει. Να μην τη σκορπίζει την ψυχή του, να μην αναλώνει το κορμί του, να μην εγκαταλείπει τα όνειρά του, να μην τη φοβάται τη μοναξιά του. Αλλά αυτός, σαν ανυπάκουο παιδί, παρασύρεται από τις ανασφάλειες και τα συναισθήματά του και κάνει το δικό του. Για να τις χρεώσει μετά την ευθύνη για τα δικά του λάθη που του κούρσεψαν τις στιγμές του.
Στα μάτια του γίνεται άδικη και σκληρή γιατί του παίρνει μακριά τους ανθρώπους της καρδιάς του, γιατί τον βάζει στην αρένα της να παίξει σε άνισους αγώνες. Γιατί τον εγκαταλείπει χωρίς πολεμοφόδια στις δύσκολες στιγμές. Έτσι νομίζει και της πετά κατάμουτρα το παράπονο και τον θυμό του. Κι έτσι σπρώχνουν και οι δυο τις μέρες και τα χρόνια τους. Με γέλιο και με δάκρυ. Με πίκρα και με πείσμα. Μ’ αγάπη και μ’ εγωισμό.
Η ζωή είναι γυναίκα. Όμορφη και πλανεύτρα. Ερωτεύσιμη και ερωτική. Γεμάτη με τη δύναμη και τη λαχτάρα της αγάπης. Δεν είναι τέλεια, αλλά είναι μοναδική για τον καθένα. Και σαν γυναίκα έχει τις σκοτεινές της τις στιγμές, που δε χωράνε σε καμιά γωνιά για να κρυφτούνε. Που δεν αντέχουν καμιά αχτίδα να τις κανακέψει. Και σαν γυναίκα είναι γεμάτη με την τρυφεράδα της αγκαλιάς και το χαμόγελο της ελπίδας.
Ζωή: τρία γράμματα που κλείνουν μέσα τους τη μάνα, τη σύντροφο τη φιλενάδα και την ερωμένη. Τρία γράμματα που κρατάνε σφιχτά μέσα τους τη γυναίκα που αγκαλιάζει τις στιγμές του ανθρώπου και τον συντροφεύει στο ταξίδι της καρδιάς του μέσα στο χρόνο. Τη γυναίκα που κάνει τα χρόνια του να κυλούν με πάθος, με πείσμα και με προσμονή.
Πηγή
https://www.anapnoes.gr
