Κατά βάθος είμαστε ακόμη παιδιά.
Παιδιά που ποτέ δεν βρήκαν το θάρρος να παραδεχτούν τα πραγματικά τους αισθήματα.
Παιδιά που το σώμα τους μεγάλωσε απότομα και παγιδεύτηκε η νεαρή ψυχούλα τους στα δίχτυα του άδικου χρόνου.
Χρόνος…
Η δύναμη που ορίζει τα πάντα και κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ τον ιστό του.
Είμαστε παιδιά που προσποιούμαστε τους ενηλίκους.
Τι σημαίνει είμαι ενήλικας;
Κρυβόμαστε στην ασφάλεια του κρύου, αδειανού δωματίου μας,
εκεί που κανένας δεν μπορεί να μας δει·
δεν μπορεί να μας κατηγορήσει
πως συμπεριφερόμαστε «παιδιάστικα».
Κι αφήνουμε τα δάκρυα μας να κυλήσουν,
να βρέξουν τα αναψοκοκκινισμένα απ’ την ψυχική κούραση μάγουλα μας
και να μας λυτρώσουν.
Όσο μπορούν να το κάνουν…
Τα δάκρυα δεν θεραπεύουν την ψυχή,
απλά της επιτρέπουν να ξεσπάσει.
Δεν μας σώζουν απ’ τον εαυτό μας.
Είμαστε παιδιά που έχασαν τον δρόμο τους
και περιφέρονται σε στενά,
πλατείες,
δρόμους
και πεζοδρόμια
ψάχνοντας να βρουν αυτό το «κάτι».
Αυτό το κάτι, που θα τους γεμίσει την άδεια τους πονεμένη ύπαρξη.
Αυτό το κάτι, που θα τα ελευθερώσει,
θα τ’ αφήσει να ανασάνουν
και θα τους επιτρέψει να ζήσουν τη ζωή που εκείνα επέλεξαν.
Άραγε επέλεξαν σωστά;
Που είναι αυτό το «κάτι»,
που όλο ψάχνουμε,
μα ποτέ δεν βρίσκουμε;
Είμαστε παιδιά
φοβισμένα,
τρομοκρατημένα
με την ιδέα
ότι το σώμα μας
θα μας εγκαταλείψει.
Το σώμα γερνάει,
η ψυχή μας όμως, όχι…
Γεννηθήκαμε για να χαθούμε,
αυτή είναι η αλήθεια γυμνή.
Αρνούμαστε πεισματικά να τη δεχθούμε.
Δυστυχώς,
δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κοινό προορισμό μας.
Όμως, όσο η καρδιά μας
προσφέρει τον χτύπο της στο σώμα μας,
όσο η ανάσα μας
τροφοδοτεί με οξυγόνο τα κύτταρα μας,
όσο είμαστε ζωντανοί,
με όλη την έννοια της λέξης,
πρέπει να ζήσουμε!
Το οφείλουμε στον εαυτό μας.
Το οφείλουμε στην ψυχή μας.
Είμαστε παιδιά,
δεμένα με κανόνες ενηλίκων.
Δεν παραδεχόμαστε τα αισθήματα μας, θεωρείται αδυναμία.
Δεν χαμογελάμε συχνά, θα μας πουν γελοίους.
Δεν χορεύουμε σε λυπηρούς σκοπούς, θα μας πουν τρελούς.
Δεν αγκαλιάζουμε τους γύρω μας, θα μας κατηγορήσουν πως διψάμε για προσοχή.
Δεν επιτρέπουμε στην θάλασσα των ματιών μας να ξεχειλίσει, θα μας αποκαλέσουν υπερβολικούς.
Και λοιπόν;
Ποιοι είναι αυτοί
-οι άλλοι-
που επέβαλλαν αυτούς τους νόμους,
και μας παρατηρούν
κάθε ώρα και στιγμή
περιμένοντας να αφεθούμε,
να παραστρατήσουμε,
ώστε να μας ψέξουν;
Δικό τους πρόβλημα…
Εμείς που είμαστε παιδιά,
ας σπάσουμε πια τους κανόνες
κι ας γίνουμε τα παιδιά που πάντα προοριζόμασταν να γίνουμε.
Ας γελάμε δυνατά,
ακόμη κι όταν είμαστε ολομόναχοι
ή σ’ ένα πλήθος κόσμου · χαμένων παιδιών.
Ας κλαίμε μ’ όλη την δύναμη της ψυχής μας,
παθιασμένα,
σαν να συγκρατούσαμε τις σταγόνες των ματιών μας,
μια ολόκληρη ζωή…
Ας φωνάζουμε υστερικά τα αισθήματα μας,
να μην δημιουργείται στους γύρω μας,
καμία αμφιβολία γι’ αυτά.
Ας ηχούν στα αυτιά μας τα πιο λυπητερά τραγούδια
κι εμείς ας λικνιζόμαστε στο ρυθμό τους
κι ας βρέχει αναμνήσεις
κι ας μπάζει μοναξιά
κι ας πονάμε
κι ας τρέμουμε απ’ την έξαψη.
Ας μοιράζουμε τις αγκαλιές μας
σ΄ ολάκερο τον κόσμο
κι ας μας πουν σπάταλους
κι ας μας κοροϊδέψουν·
εμείς ξέρουμε.
Εμείς είμαστε παιδιά,
γεννημένα στην θλίψη,
αναθρεμμένα στην ευτυχία,
παραγεμισμένα με όνειρα,
άδεια από μίση.
Είμαστε παιδιά
ανυπότακτα,
λεύτερα
να ζήσουν όπως εκείνα ορίζουν.
Είμαστε όλοι παιδιά,
δεν υπάρχουν ενήλικες.
Πηγή
http://metaximas.org
