Κυλάει αργά, κυλάει σταθερά. Ο ήχος των γραμμών σταθερός, μονότονος θα έλεγε κάνεις και το βουητό του συρμού σε αποκομίζει.
Σε ένα βαγόνι του μετρό, μέσα στο ατέρμονο τούνελ τα συναισθήματα εναλλάσσονται.
Στην αποβάθρα, άνθρωποι αγχωμένοι στο κυνήγι του χρόνου κοιτάνε με αγωνία το ρολόι τους και μετά στον φωτεινό πίνακα τον χρόνο αναμονής. Άνθρωποι χαλαροί και παρέες.
Ζευγάρια, δίνουν έναν τόνο αγάπης με τις ζεστές αγκαλιές και τα φιλιά τους.
Κάποιοι το χρησιμοποιούν για την δουλειά
Άλλοι για διασκέδαση
Άνθρωποι σκεπτικοί, βυθισμένοι μέσα στα προβλήματα τους, άνθρωποι χαρούμενοι.
Φτάνει το τρένο…
Αργα στην αποβάθρα ανοίγει τις πόρτες για λίγα δευτερόλεπτα και ο ηχος προειδοποίησης της πόρτας.
Κάποιοι τρέχουν να προλάβουν και άλλοι αδιαφορούν γιατί θα πάρουν το επόμενο.
Ένας βιαστικός νεαρός προλαβαίνει και μπαίνει ο μίσος μέσα. Η πόρτα ανοίγει αυτόματα.
Ο συρμός ξεκινάει.
Άλλοι καθισμένοι και άλλοι όρθιοι, μια κοπέλα την έχει πάρει ο ύπνος κοντά στο παράθυρο.
Ένας υπερήλικας μπαίνει στην επόμενη στάση, κάποια γυναίκα του προσφέρει την θέση της, η ευγενική άρνηση του να κάτσει δεν θα αποδώσει και τελικά καθίσει.
Μέσα στο μαύρο τούνελ ο συρμός σταματάει ξαφνικά. Η ανησυχία έκδηλη στα πρόσωπα των επιβατών, ακόμα και εκείνων που προσπαθούν να παραμείνουν ψύχραιμοι.
Ευτυχώς το τρένο ξεκινάει και πάλι. Στην επόμενη στάση άλλοι βγαίνουν και άλλοι μπαίνουν, συνεχίζει την προδιαγεγραμμένη πορεία του.
Τερματικός σταθμός. Σε μια νοητή γραμμή βγαίνουν όλοι, άλλοι γρήγορα και άλλοι αργά.
Βγαίνοντας στο φως ηρεμείς.
Ας φανταστούμε κάτι λοιπόν.
Η γραμμή ας υποθέσουμε πως είναι η ζωή, οι επιβάτες οι άνθρωποι που συναντάμε στην ζωή μας, όσοι μείνουν μέχρι το τέλος, όσοι κατέβουν, αυτοί που φεύγουν από εμάς. Οι σταθμοί είναι οι σημαντικότερες φάσεις της ζωής μας. Μέσα στο βαγόνι βλέπουμε την καλοσύνη, την κακια, τον φθόνο, την συνεργασία, την αγάπη, την στήριξη. Η στάση μέσα στο τούνελ είναι οι δυσκολίες, τα προβλήματα και τα άγχη.
Ο τερματικός σταθμός, το φως. Ο προορισμός και ο στόχος της ζωής μας. Η επίτευξη των ονείρων.
