Η παράδοση άνευ όρων της καλύτερης εκδοχής σου, λένε πως είναι η καλύτερη συνταγή για ζήσεις τον απόλυτο έρωτα. Ισχύει; Κι αν ισχύει πώς ξέρεις ότι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου θα είναι εκείνη που θα προκαλέσει την αντίστοιχη αντίδραση του άλλου; Πώς μπορείς να ξέρεις ότι κάποιος είναι σε θέση να εκτιμήσει όσα του δώσεις και να σε αξιολογήσει ανάλογα;
Καμιά εγγύηση. Ρισκάρεις και ή τρως το κεφάλι σου ή καταλήγεις στο «ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα». Όλα στο όριο, όλα στα κόκκινα. Είσαι έτοιμος να πληρώσεις το τίμημα για το ρίσκο σου, γιατί το να γίνεις προσκυνητής της μοναξιάς σου μόνο και μόνο για να γλυτώσεις από πιθανές πληγές, δε σου εξασφαλίζει πάντα την ευτυχία.
Άλλωστε δεν είναι τόσο εύκολο να σηκώσεις παραπέτια και να θωρακιστείς. Υπάρχουν φορές που λες να συγκρατηθείς και να πάψεις να δίνεσαι, να κρατήσεις και κάτι για σένα. Φοβάσαι μήπως ο άλλος εκμεταλλευτεί το πόσο αδύναμο σε κάνει ο έρωτας.
Όμως αυτό δεν είναι το απόλυτο σημάδι ότι ερωτεύτηκες; Το να ξεγυμνώνεις την ψυχή σου και να την προσφέρεις, να βάζεις σ’ ένα κουτί, σώμα, μυαλό και καρδιά, να τ’ αμπαλάρεις και να τ’ ακουμπάς μπροστά στον άνθρωπό σου φορώντας το πιο ζεστό σου χαμόγελο.
Δεν είναι βέβαια τόσο απλό να μην εκλογικεύεις τις κινήσεις σου, να μην τις ελέγχεις, να μην ορίζεις τον εαυτό σου. Όχι, δεν είναι. Μα τούτη είναι και η μαγεία της παραδοχής του έρωτά σου. Καμία άμυνα, καμία ασπίδα. Γίνεσαι μαριονέτα των συναισθημάτων σου κι οδηγείσαι σε μέρη άγνωστα ως τώρα, γιατί ο έρωτας σου ξανά συστήνει όλο σου το είναι. Σε αποσυνθέτει και σε ξανά συναρμολογεί, τοποθετώντας τα κομμάτια σου ένα ένα, όπως αυτός θέλει.
Διστάζεις να δώσεις τα πάντα και να αφήσεις το μέσα σου ανυπεράσπιστο μα απ’ την άλλη θες να ζήσεις αυτό που σου περιγράφουν όλοι σαν το υπέρτατο δώρο ζωής. Θες να γευτείς αυτό που σε καλεί, κουνώντας σου πονηρά και τρυφερά το δάχτυλο και προσκαλώντας σε, σ’ ένα ταξίδι χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Ζηλεύεις εκείνο το βλέμμα του τρελού, του μονίμως ευτυχισμένου κι εκείνη την απροσδιόριστη ομορφιά που ξεχειλίζει από κάθε κύτταρο.
Θες να γίνεις για λίγο ονειροπόλος, να ξεφύγεις από τ’ ασφαλή και τα χλιαρά. Αφού αυτό είναι ο απόλυτος έρωτας. Να γίνεις τολμηρός και να πηδήξεις μέσα στη φωτιά, έχοντας πάντα το φόβο να γεμίσεις ανεπανόρθωτα εγκαύματα σ΄όλο σου το κορμί. Να γίνεις ηφαίστειο κι η λάβα σου να κάνει στάχτη κάθε σου κομμάτι, να βγάλεις φτερά κι ας είναι κέρινα με κίνδυνο να λιώσουν καθώς πετάς.
Μα απ΄την άλλη αναρωτιέσαι πώς να τα κάνεις όλα αυτά έτσι απλά; Πώς να λειτουργήσεις χωρίς δίχτυ ασφαλείας; Δίχως να ζυγίσεις τα υπέρ και τα κατά; Δίχως να εξασφαλίσεις ένα σημείο διαφυγής σου, μια έξοδο κινδύνου; Σου λένε πως για να πετύχεις το τέλειο στον έρωτα θα πρέπει εσύ να ρισκάρεις να μείνεις ατελής; Γιατί το να δώσεις τα πάντα, θυσιάζοντας κάθε σου συναίσθημα στο βωμό του έρωτα, σε κάνει ευάλωτο, αδύναμο κι υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος ν’ ακρωτηριαστείς.
Κι όμως όσα προειδοποιητικά φωτάκια κι αν αναβοσβήνουν μπροστά σου, όσα στραπάτσα κι αν έχουν φάει φίλοι και γνωστοί σου, όσα βιώματα άλλων ή δικά σου κι αν γίνονται τροχοπέδη σου, εσύ επιμένεις να τραβάς μπροστά σε μια πορεία πάνω σε δρόμο που γλιστράει, τρεκλίζοντας και με τον γκρεμό δίπλα σου να παραμονεύει το στραβοπάτημά σου ώστε να σε ρουφήξει στην αγκαλιά του.
Ίσως γιατί συνειδητοποιείς σιγά-σιγά, όσο περνούν τα χρόνια, πως πέρα από κάθε συνταγή κι οδηγίες χρήσης, εσύ θες κάθε φορά να παίζεις με τους δικούς σου όρους και χαράζοντας σχέδια απ’ την αρχή. Η τέλεια συνταγή άλλωστε, είναι εντελώς υποκειμενική για τον καθένα μας. Η αντίδραση του κάθε ανθρώπου σε δοκιμές και δοκιμασίες, διαφέρει. Η αντοχή κι η ανοχή του καθενός ποτέ δεν είναι σίγουρο πού και πότε σταματούν. Επίσης αυτό που για κάποιον είναι τόλμημα, για κάποιον άλλον είναι απλώς τρόπος ζωής. Ή αυτό που εσύ ο ίδιος κάποτε ονόμαζες παράτολμο τώρα πλέον σου είναι εφικτό. Το μόνο που αξίζει να θυμάσαι είναι να ζεις τα πράγματα και τα συναισθήματα έτσι όπως είσαι εσύ έτοιμος να τα ζήσεις.
Την άποψή σου για τον έρωτα και τη δοσολογία του εαυτού σου που θα τοποθετήσεις κάθε φορά στη σχέση σου, δεν είναι σοφό να την προσδιορίζεις εκ των προτέρων. Η συνταγή για να δέσει το γλυκό, δεν έχει να κάνει μόνο με τη συνταγή, έχει να κάνει και με την ποιότητα των υλικών, με την παρασκευή του, με το ψήσιμο μα πάνω απ’ όλα έχει να κάνει με το «χερικό» όπως έλεγαν οι γιαγιάδες μας. Και το «χερικό» στον έρωτα, είναι το δούναι και λαβείν ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, είναι αυτή η χημική ένωση που λένε πως μπορεί να τα τινάξει όλα στον αέρα κι η έκρηξη αυτή να σε κάνει να ξεχάσεις όσα ήξερες και να ξεκινήσεις να μαθαίνεις την αλφαβήτα από την αρχή.
Το να τολμήσεις ή να μην τολμήσεις, να δώσεις την αφρόκρεμα του εγώ σου όταν ερωτευτείς, δεν καθορίζεται από σένα, μη γελιέσαι. Όταν ερωτεύεσαι άλλος κάνει κουμάντο κι άλλος γίνεται κυρίαρχος του παιχνιδιού, όχι εσύ, όχι η λογική, όχι τα πρέπει, όχι τα μη. Τα ηνία τα παίρνει αυτός ο φτερωτός θεός που μπορεί να τρυπώνει όπου γουστάρει όποτε αυτός επιλέξει, χωρίς να μπορείς εσύ ν’ αντισταθείς, όσες γνώσεις κι εμπειρίες κι αν έχεις. Όταν κι αν σου συμβεί, απλώς αποδέξου το και ζήσε το, είτε ανήκεις στους τολμηρούς του είδους είτε όχι.
Συντάκτης: Μελίνα Αγγελάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Δεν είναι βέβαια τόσο απλό να μην εκλογικεύεις τις κινήσεις σου, να μην τις ελέγχεις, να μην ορίζεις τον εαυτό σου. Όχι, δεν είναι. Μα τούτη είναι και η μαγεία της παραδοχής του έρωτά σου. Καμία άμυνα, καμία ασπίδα. Γίνεσαι μαριονέτα των συναισθημάτων σου κι οδηγείσαι σε μέρη άγνωστα ως τώρα, γιατί ο έρωτας σου ξανά συστήνει όλο σου το είναι. Σε αποσυνθέτει και σε ξανά συναρμολογεί, τοποθετώντας τα κομμάτια σου ένα ένα, όπως αυτός θέλει.
Διστάζεις να δώσεις τα πάντα και να αφήσεις το μέσα σου ανυπεράσπιστο μα απ’ την άλλη θες να ζήσεις αυτό που σου περιγράφουν όλοι σαν το υπέρτατο δώρο ζωής. Θες να γευτείς αυτό που σε καλεί, κουνώντας σου πονηρά και τρυφερά το δάχτυλο και προσκαλώντας σε, σ’ ένα ταξίδι χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Ζηλεύεις εκείνο το βλέμμα του τρελού, του μονίμως ευτυχισμένου κι εκείνη την απροσδιόριστη ομορφιά που ξεχειλίζει από κάθε κύτταρο.
Θες να γίνεις για λίγο ονειροπόλος, να ξεφύγεις από τ’ ασφαλή και τα χλιαρά. Αφού αυτό είναι ο απόλυτος έρωτας. Να γίνεις τολμηρός και να πηδήξεις μέσα στη φωτιά, έχοντας πάντα το φόβο να γεμίσεις ανεπανόρθωτα εγκαύματα σ΄όλο σου το κορμί. Να γίνεις ηφαίστειο κι η λάβα σου να κάνει στάχτη κάθε σου κομμάτι, να βγάλεις φτερά κι ας είναι κέρινα με κίνδυνο να λιώσουν καθώς πετάς.
Μα απ΄την άλλη αναρωτιέσαι πώς να τα κάνεις όλα αυτά έτσι απλά; Πώς να λειτουργήσεις χωρίς δίχτυ ασφαλείας; Δίχως να ζυγίσεις τα υπέρ και τα κατά; Δίχως να εξασφαλίσεις ένα σημείο διαφυγής σου, μια έξοδο κινδύνου; Σου λένε πως για να πετύχεις το τέλειο στον έρωτα θα πρέπει εσύ να ρισκάρεις να μείνεις ατελής; Γιατί το να δώσεις τα πάντα, θυσιάζοντας κάθε σου συναίσθημα στο βωμό του έρωτα, σε κάνει ευάλωτο, αδύναμο κι υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος ν’ ακρωτηριαστείς.
Κι όμως όσα προειδοποιητικά φωτάκια κι αν αναβοσβήνουν μπροστά σου, όσα στραπάτσα κι αν έχουν φάει φίλοι και γνωστοί σου, όσα βιώματα άλλων ή δικά σου κι αν γίνονται τροχοπέδη σου, εσύ επιμένεις να τραβάς μπροστά σε μια πορεία πάνω σε δρόμο που γλιστράει, τρεκλίζοντας και με τον γκρεμό δίπλα σου να παραμονεύει το στραβοπάτημά σου ώστε να σε ρουφήξει στην αγκαλιά του.
Ίσως γιατί συνειδητοποιείς σιγά-σιγά, όσο περνούν τα χρόνια, πως πέρα από κάθε συνταγή κι οδηγίες χρήσης, εσύ θες κάθε φορά να παίζεις με τους δικούς σου όρους και χαράζοντας σχέδια απ’ την αρχή. Η τέλεια συνταγή άλλωστε, είναι εντελώς υποκειμενική για τον καθένα μας. Η αντίδραση του κάθε ανθρώπου σε δοκιμές και δοκιμασίες, διαφέρει. Η αντοχή κι η ανοχή του καθενός ποτέ δεν είναι σίγουρο πού και πότε σταματούν. Επίσης αυτό που για κάποιον είναι τόλμημα, για κάποιον άλλον είναι απλώς τρόπος ζωής. Ή αυτό που εσύ ο ίδιος κάποτε ονόμαζες παράτολμο τώρα πλέον σου είναι εφικτό. Το μόνο που αξίζει να θυμάσαι είναι να ζεις τα πράγματα και τα συναισθήματα έτσι όπως είσαι εσύ έτοιμος να τα ζήσεις.
Την άποψή σου για τον έρωτα και τη δοσολογία του εαυτού σου που θα τοποθετήσεις κάθε φορά στη σχέση σου, δεν είναι σοφό να την προσδιορίζεις εκ των προτέρων. Η συνταγή για να δέσει το γλυκό, δεν έχει να κάνει μόνο με τη συνταγή, έχει να κάνει και με την ποιότητα των υλικών, με την παρασκευή του, με το ψήσιμο μα πάνω απ’ όλα έχει να κάνει με το «χερικό» όπως έλεγαν οι γιαγιάδες μας. Και το «χερικό» στον έρωτα, είναι το δούναι και λαβείν ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, είναι αυτή η χημική ένωση που λένε πως μπορεί να τα τινάξει όλα στον αέρα κι η έκρηξη αυτή να σε κάνει να ξεχάσεις όσα ήξερες και να ξεκινήσεις να μαθαίνεις την αλφαβήτα από την αρχή.
Το να τολμήσεις ή να μην τολμήσεις, να δώσεις την αφρόκρεμα του εγώ σου όταν ερωτευτείς, δεν καθορίζεται από σένα, μη γελιέσαι. Όταν ερωτεύεσαι άλλος κάνει κουμάντο κι άλλος γίνεται κυρίαρχος του παιχνιδιού, όχι εσύ, όχι η λογική, όχι τα πρέπει, όχι τα μη. Τα ηνία τα παίρνει αυτός ο φτερωτός θεός που μπορεί να τρυπώνει όπου γουστάρει όποτε αυτός επιλέξει, χωρίς να μπορείς εσύ ν’ αντισταθείς, όσες γνώσεις κι εμπειρίες κι αν έχεις. Όταν κι αν σου συμβεί, απλώς αποδέξου το και ζήσε το, είτε ανήκεις στους τολμηρούς του είδους είτε όχι.
Συντάκτης: Μελίνα Αγγελάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
